King's X

Έχω βαρεθεί να διαβάζω κείμενα που αναφέρουν τι ΔΕΝ είναι οι King's X. Δηλαδή εμπορικά επιτυχημένοι και αναγνωρισμένοι όσο θα τους άξιζε. Γι' αυτό λέω να ξεκινήσω το δικό μου κείμενο αναφέροντας τι ΕΙΝΑΙ οι King's X. Και αυτό είναι το καλύτερο hard rock/progressive trio μετά τους Rush. Συμφωνούμε; Πάμε παρακάτω τώρα.

Επειδή το παραπάνω συμπέρασμα μάλλον δε θα έχουμε ποτέ την ευκαιρία να δούμε ιδίοις όμμασι στην Ελλάδα, έκτος και αν βρεθεί ένας πεφωτισμένος διοργανωτής και ένα δεκτικό κοινό (δύσκολος συνδυασμός), αυτό το DVD έρχεται να συμπληρώσει ένα μεγάλο κενό. Ένα κενό που ούτως ή άλλως υπήρχε στις επίσημες κυκλοφορίες του συγκροτήματος και αποφάσισε το ίδιο να το καλύψει, βιντεοσκοπώντας μία συναυλία του στο Λονδίνο, την πόλη που οι ίδιοι ομολογούν ότι τους αγκάλιασε όσο ελάχιστες άλλες. Η συγκυρία ήταν καλή γιατί η περιοδεία ήταν υποστηρικτική όχι απλώς ενός πολύ καλού δίσκου, αλλά και ενός από τους καλύτερους της καριέρας τους.

Παρόλο που η σκηνική τους παρουσία είναι μάλλον στατική και δε μαγεύει, δε μπορεί κανείς βλέποντας το DVD να μην παραδεχτεί ότι οι King's X είναι γεννημένοι για ζωντανές εμφανίσεις. Το δέσιμο και η στοβαρότητά τους αποκτούν ουσία στη σκηνή και η ένταση που δίνουν στα κομμάτια τους ορισμένες φορές ξεπερνά τις studio εκτελέσεις. Στην καλή τους εικόνα συμβάλλει και η έξυπνη σκηνοθεσία, με πολλές κάμερες και καλές λήψεις, τόσο από το συγκρότημα, όσο και από το κοινό.

Πρωτοστατεί στα παραπάνω ο Dug Pinnick, που είναι εμφανώς πρώτος μεταξύ ίσων. Τόσο στο μπάσο του (κανονική groove machine για να δανειστούμε και τον τίτλο ενός τραγουδιού τους), όσο και στα soul χρώματα της φωνής του οφείλεται εν πολλοίς το ιδιαίτερο ύφος των King's X. Ακολουθεί κατά πόδας ο Ty Tabor, κυρίως με την κιθάρα του, που είναι εξίσου ικανή σε riff και solo, αλλά και τα φωνητικά του, συνήθως δεύτερα, αλλά ενίοτε και πρώτα. Ο Jerry Gaskin, από την άλλη, είναι ελαφρώς πιο αδικημένος, καθαρά και μόνο από άποψη ήχου, αφού τα τύμπανά του ακούγονται κατάτι ξερά και επίπεδα. Πάντως έχει και αυτός την ολόδικιά του στιγμή με το υπέροχο "Julie" που τραγουδάει ο ίδιος.

Ας πούμε δύο λόγια και για τον «τέταρτο» της παρέας, το κοινό. Είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του ήδη σε τραγούδια όπως το "Summerland" ή το σουξεδάκι "Over My Head", που εδώ αποδεικνύει αυτό που όλοι όσοι το έχουν ακούσει υποψιάζονται, το πόσο συναυλιακό, δηλαδή, είναι. Αλλά εκεί που πραγματικά υποκλίνομαι, αυτό που σχεδόν δεν έχει προηγούμενο, είναι το τι συμβαίνει στο "Goldilox", που η μπάντα απλώς παίζει τη μουσική και οι θεατές γίνοντα συμμετέχοντες, τραγουδώντας λέξη προς λέξη όλους τους στίχους μέχρι τέλους. Είναι κάτι παραπάνω από υπέροχο, είναι συγκινητικό.

Το DVD, σε σχέση με το διπλό CD που επίσης κυκλοφορεί, περιλαμβάνει δύο επιπλέον τραγούδια σε εραστεχνική ποιότητα, τα οποία προέρχονται από αρκετά παλαιότερη περίοδο του συγκροτήματος, όπως αποδεικνύει το μαλλί του Pinnick. Επίσης περιλαμβάνονται κάποια πάντα ενδιαφέροντα «behind the scenes» αποσπάσματα, προσθέτοντας και αυτά στο να αναδειχθεί το "Live Love In London" ως το πιο ενδιαφέρον οπτικοακουστικό σύνολο που θα μπορούσε κάποιος θαυμαστής των King's X να αποκτήσει.