Joe Cocker

Ένας εκπληκτικός ερμηνευτής, αυτό ήταν πάντα ο Joe Cocker. Ένα σπουδαίο λαρύγγι που μπορούσε να οικειοποιείται σε μεγάλο βαθμό τραγούδια άλλων. Είναι λίγο αυτό; Ίσως όχι, αλλά παραμένει μία λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην αναπάντεχη επιτυχία και τη σκληρή λήθη.

Κάπως έτσι σκιαγραφείται η καριέρα του Joe Cocker, που έχει περάσει και από τις δύο αυτές καταστάσεις παραπάνω από μία φορά. Οι συναυλίες που προβάλλονται στο εν λόγω dvd τον πετυχαίνουν στο πρώτο μεταίχμιο της καριέρας του. Οι μέρες της καταξίωσης μέσω του Woodstock έχουν περάσει, όπως και η θεαματική περιοδεία του "Mad Dogs And Englishmen". Τα '70s σήμαναν τη σταδιακή υποβάθμισή του που, εν μέσω καταχρήσεων και κακών επιλογών, θα τον μετέτρεπαν σε καρικατούρα του εαυτού του και περιφερόμενο απολίθωμα μιας ξεπερασμένης εποχής. Οι πρώτες μέρες της δεκαετίας του '80 τον βρίσκουν να ανεβαίνει με κόπο τα σκαλιά της επανόδου και η εμφάνισή του στο Rockpalast το 1980 αυτό ακριβώς αποδεικνύει.

Μπροστά σε ένα κοινό που εμφανώς τον αγαπάει (θα χρειαστούν τρία encore για να μπορέσει να αποχωρήσει στο τέλος της συναυλίας), ο Cocker τραγουδάει με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του μία σειρά από ροκ και soul επιτυχίες, μεταφέροντάς τις στο δικό του ύφος, μαζί με κάποια τραγούδια που πλέον σχεδόν του «ανήκουν» -τόσο πολύ τα έχουν στιγματίσει οι εκτελέσεις του-, όπως το "You Are So Beautiful", "The Letter" και φυσικά "With A Little Help From My Friends".

Η παντελής απουσία επικοινωνίας με το κοινό και η σχετική ακινησία του στο σανίδι διαταράσσονται μόνο από τη νευρικότητα των άνω άκρων του και τις συσπάσεις του προσώπου του. Το ασυναίσθητο «μέτρημα» με τα δάχτυλά του, που του χάρισε τα κοντινά πλάνα του σκηνοθέτη στη ταινία του Woodstock, είναι και εδώ παρόν ως μία αγαπημένη επί σκηνής συνήθεια. Βέβαια δεν προσφέρει κάποιο απολαυστικό θέαμα που θα μπορούσε να καθηλώσει τον θεατή της συναυλίας (και κατ' επέκταση του dvd), παραδίδοντας έτσι αμαχητί τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη μουσική, εκεί δηλαδή που εκ του ασφαλούς κερδίζει το παιχνίδι με άνεση. Από την άλλη, αυτό ακριβώς το «εκ του ασφαλούς» είναι που περιορίζει τη συναυλία. Χωρίς να εντοπίζεται κάποιο συγκεκριμένο παράπτωμα, για κάποιο λόγο η εμφάνισή του δεν «απογειώνεται» ποτέ.

Η προηγούμενη διαπίστωση είναι σχεδόν ανεπαίσθητη και θα μπορούσε να είχε περάσει απαρατήρητη, αν δεν ήταν εύκολη η σύγκριση με τη δεύτερη συναυλία του dvd, τρία χρόνια αργότερα. Ίσως λόγω του ανοικτού χώρου, ίσως λόγω του μεγαλύτερου αριθμού παρευρισκόμενων αλλά κυρίως λόγω της καλύτερης κατάστασης που ο ίδιος βρισκόταν, τα οκτώ bonus tracks από ένα φεστιβάλ του 1983 δείχνουν έναν άνθρωπο μεταμορφωμένο, γεγονός που είναι φανερό ακόμα και από τη σαφώς πιο περιποιημένη εμφάνισή του. Μόλις μετά την κυκλοφορία του "Sheffield Steel" για την Island και του επιτυχημένου "Up Where We Belong" για την ταινία «Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν», ο Joe Cocker ξαναβρίσκει τον εαυτό του και τη χαμένη του αυτοπεποίθηση, αποδεικνύοντας ότι ήταν κάθε άλλο παρά «καμμένο χαρτί» και προϊδεάζοντας, ίσως, την ανάκαμψη που είχε ήδη ξεκινήσει και θα παρέμενε συνεχής στη δεκαετία που ακολουθούσε. Το αποκορύφωμα θα έρθει με την υπέροχη ερμηνεία του στο "Seven Days" του Bob Dylan που ως τώρα παραμένει ένα από τα τρόπαια της μακράς καριέρας του.

Η σταδιοδρομία του αγαπητού Βρετανού του επεφύλασσε πολλά ακόμα σκαμπανεβάσματα που χρειάζεται μεγάλη αφοσίωση για να παρακολουθήσει κανείς με συνέπεια. Το "Cry Me A River" πάντως αποτελεί μία καλή απεικόνιση της εποχής που περιγράφει και ένα ευχάριστο θέαμα για όποιον θελήσει να εντρυφήσει σε μία από τις σπουδαιότερες φωνές της ροκ και της λευκής soul.