Earth, Wind & Fire

Υπήρχε μία εποχή όταν ο όρος «μαύρη χορευτική μουσική» δε σήμαινε μισοξεσκέπαστους (ή μήπως μισοσκεπασμένους;) γυναικείους κώλους να κουνιούνται στον επαναλαμβανόμενο ρυθμό samplαρισμένων ήχων υπό την απαγγελία (λέγε με ραπάρισμα) ενός παραφορτωμένου με τόνους χρυσαφικών βουτυρο-γκάνγκστερ. Υπήρχε μία εποχή όταν ο κάθε μαύρος (ή έγχρωμος, ή νέγρος, ή αφροαμερικάνος ή όποια άλλη λέξη επιβάλλει η τρέχουσα άποψη περί πολιτικής ορθότητας) που σεβόταν τον εαυτό του όφειλε να έχει ένα περιποιημένο μουστακάκι και σε ανάλογα συγκροτήματα περιλαμβανόταν τουλάχιστον ένας τραγουδιστής του οποίου η ψιλή, μελωδική φωνή θα έκανε κάθε κατοπινό boy band να ψάχνεται να κρυφτεί. Από αυτή την εποχή μας έρχονται κυρίες και κύριοι οι Earth, Wind & Fire.

Βέβαια το συγκεκριμένο dvd μας προσφέρει τους εν λόγω μουσικούς μάλλον ετεροχρονισμένα, καθώς η ανωτέρω περιγραφείσα κατάσταση απέχει μερικές δεκαετίες τόσο από το 2008 αλλά και από το 1990, όταν και το show στην Ιαπωνία μαγνητοσκοπήθηκε. Κατά συνέπεια ούτως ή άλλως ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο είναι απαραίτητο για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το θέαμα που θα αντικρίσουμε.

Η Ιαπωνία ήταν ένας σημαντικός σταθμός για τους EWF, καθώς η συγκεκριμένη περιοδεία τους είχε πολλές ακυρωμένες εμφανίσεις που αποδόθηκαν στη σύμπτωση της έναρξης του πρώτου πολέμου του Κόλπου και την αναστάτωση που αυτός προκάλεσε (το σημείο έναρξης της σύγχρονης μορφής και του ρόλου της τηλεόρασης κατά την άποψή μου). Πάντως οι υποψίες ότι άλλαξαν οι καιροί και το στυλ τους δεν είχε την ίδια «πέραση» δε θα έπρεπε να αποκλειστούν.

Παρ' όλα αυτά η είσοδος στη σκηνή και η έναρξη της συναυλίας αποδεικνύεται εντυπωσιακή. Η πολυπληθής μπάντα που περιλαμβάνει κρουστά, πνευστά και έγχορδα (συνολικά πάνω από δέκα άτομα επί σκηνής) συν δύο χορευτές, εισβάλλει με πολύ κέφι και καταφέρνει να ξεσηκώσει τους θεατές. Εστιάζει στην εύρεση του κατάλληλου groove και δεν το αφήνει μέχρι να κερδίσει το ακροατήριο των (συνήθως) συγκρατημένων Ιαπώνων. Στη διάρκεια αυτή οι EWF προλαβαίνουν να πουν και κάποιες από τις μεγάλες τους επιτυχίες που, αν και ομολογουμένως δεν αναγνώρισα από τους τίτλους, είναι δύσκολο να μη φανούν γνώριμες σε κάποιον ("September", "Fantasy").

Παρά τη δυνατή εκκίνηση, η καλογυαλισμένη, φιλική προς τη μάζα και σχεδόν pop πλευρά τους είναι ευδιάκριτη ακόμα και στις καλές τους στιγμές, πόσο μάλλον όταν έρχονται και οι μέτριες, οι οποίες δυστυχώς δεν αργούν πολύ. Την ώρα που στο solo κιθάρας εμπλέκεται και το riff του "Voodoo Child" ακούμε την τελευταία πραγματικά ενδιαφέρουσα στιγμή της συναυλίας. Η μπαλάντα - αυτοσχεδιασμός "Kalimba Tree", με τον ηγέτη της μπάντας, Maurice White, να παίζει kalimba (κάτι σαν ένα ξυλόφωνο τσέπης), δεν ακούγεται (μεταφορικά μιλώντας), η επακόλουθη μπαλάντα "After The Love Is Gone" λιγώνει από το πολύ μέλι και το "For The Love Of You" προσπαθεί μάταια να επαναφέρει λίγο ρυθμό, αλλά είναι τόσο ακίνδυνο και ανέμπνευστο που το ραπάρισμα στη μέση του φαίνεται σαν ο επιθανάτιος ρόγχος της συναυλίας. Κάπως έτσι θα συνεχίσει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (pop-soul γλυκερές μπαλάντες να εναλλάσσονται με αδύναμα ρυθμικά τραγούδια) το υπόλοιπο του dvd, με μερικές ενδιαφέρουσες, αλλά πολύ περισσότερες βαρετές και φορτωμένες με αχρείαστους φωνητικούς λαρυγγισμούς στιγμές, τυπικά παιχνιδίσματα με το κοινό και προβλέψιμα περάσματα από όλα τα όργανα, κυρίως τα πλήκτρα και τα πνευστά.

Όταν προς το τέλος ένα ακόμα hit των EWF επαναφέρει τα πράγματα σε πιο ενδιαφέροντα χορευτικά επίπεδα, ο τίτλος του ("Let's Groove") λαμβάνεται πλέον ως ειρωνεία και θα ήταν χρήσιμο μόνο στο να βελτιώσει την τελευταία γεύση. Ούτε καν αυτό δεν είναι εφικτό, αφού το encore (μετά από μία όμορφη, πάντως, ταχυδακτυλουργική έμπνευση) είναι μία ακόμα μπαλάντα που ξεκινά υπό τη γραφική παρότρυνση "We would like to dedicate this one to world peace, do I hear you say yeaaahh?".

Οι όποιες ενστάσεις μου δεν έχουν να κάνουν με την ποιότητα του dvd ή την απόδοση της μπάντας στη συγκεκριμένη ημέρα. Τουναντίον, δύσκολα θα μπορούσα να τους φανταστώ σε καλύτερη εμφάνιση από τη συγκεκριμένη. Το παραπάνω πιστοποιείται σε ένα βαθμό και από τη ζεστή αντίδραση του κοινού. Οι επιφυλάξεις μου αφορούν στην αντικειμενική αξία του συγκροτήματος που δε θεωρώ ότι είναι ό,τι καλύτερο και αντιπροσωπευτικότερο στο χώρο της funk, ίσως ούτε καν της εκφυλισμένης μορφής αυτής, της disco. Πρόκειται δηλαδή για μία καλή εμφάνιση ενός μέτριου συγκροτήματος. Αν όμως υπάρχει κάποιος που θεωρεί, για παράδειγμα, τη μεγαλύτερη μορφή της soul κάποιον σαν τον Barry White, ε, ας ρίξει μια ματιά και από εδώ. Εγώ πάω να ακούσω λίγο Funkadelic να στανιάρω.

Σημείωση: Συγχαρητήρια οφείλονται στην Eagle που συχνά πυκνά, όπως και στην περίπτωση αυτή, επιλέγει να συνοδεύει τα dvd της και με ένα cd με το ηχητικό μέρος της συναυλίας.