Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...
Ο Μαντρακούκος είναι ο αρχι-καλικάντζαρος. Πλάσμα της παραδοσιακής μυθοπλασίας που αρέσκεται στο να πειράζει και να αναστατώνει τους ανθρώπους. Αντισυμβατικός, ασυνήθιστος, απροσάρμοστος και αυθάδης, κινείται στις σκιές μέχρι να τον ανακαλύψουν οπότε και εκδιώχνεται κακήν κακώς. Ομοιότητα με το εν λόγω τρίο; Η εξής:
Κάτω από τα radar των «τσακαλιών» στις δισκογραφικές δρα και κινείται αυτό το συγκρότημα από την Αθήνα που αποφάσισε να παίξει κάτι διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει. Φρέσκο, αντισυμβατικό, ελαφρώς πειραματικό, το πιθανότερο είναι να τρυπώσει στο σπίτι σας και όχι να το προσκαλέσετε, αλλά αν το πετύχει δύσκολα θα το ξεφορτωθείτε.
Πλήκτρα, κρουστά και τρομπέτα συνθέτουν τη βάση για τη μουσική τους και κάπου εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι το πνευστό αναλαμβάνει ο Νίκος Μπαρδής που είχε τον ίδιο ρόλο, μαζί με αυτόν του κιθαρίστα, στα Διάφανα Κρίνα. Αν υπάρχει κάποια ακόμα σύνδεση με το προαναφερθέν συγκρότημα αυτή μπορεί να αναζητηθεί μόνο στη χαλαρότητα και τη μακροθυμία των συνθέσεων που δε βιάζονται να εξελιχθούν αλλά αφήνονται να «αναπνεύσουν» μέχρι να βρουν το δρόμο τους.
Το παιχνίδι τους είναι η μοντέρνα jazz και τα πέντε τραγούδια του demo κινούνται σε αυτόν ακριβώς το χώρο. Με την τρομπέτα να ζωγραφίζει ενίοτε πάνω σε chill out τοπία θυμίζοντας τις ύστατες δουλειές του Miles Davis ("Dopamine") ή σε acid jazz παιχνιδίσματα ("Madrakoukos"), το hammond άλλοτε να θυμίζει λίγο από Brian Auger και λίγο από John Medeski ("Erinaki") και άλλοτε να κινείται σε ηλεκτρονικές περιοχές ("Nicola Tesla", "Rain Drops… Tears Fall") και πάντα τα κρουστά να «σχολιάζουν» στο υπόβαθρο κρατώντας παράλληλα και το groove μεθυστικό, η ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι Mandrakoukos δε διακόπτεται ούτε από την προσθήκη ενός Ιμάμη, τη μοναδική φωνή που ακούγεται σε ολόκληρο το δίσκο, στη διασκευή στο ρεμπέτικο "Ερηνάκι".
Με διάρκεια μόλις μισής ώρας θα έλεγα πως το μόνο που του λείπει για να αποτελέσει κανονική κυκλοφορία είναι μερικά λεπτά εξίσου εξαίσιας μουσικής ακόμα. Με το καλό και ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί:
Ζει ο Βασιλιάς Μαντρακούκος; Ζει, ζει.!
Κάτω από τα radar των «τσακαλιών» στις δισκογραφικές δρα και κινείται αυτό το συγκρότημα από την Αθήνα που αποφάσισε να παίξει κάτι διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει. Φρέσκο, αντισυμβατικό, ελαφρώς πειραματικό, το πιθανότερο είναι να τρυπώσει στο σπίτι σας και όχι να το προσκαλέσετε, αλλά αν το πετύχει δύσκολα θα το ξεφορτωθείτε.
Πλήκτρα, κρουστά και τρομπέτα συνθέτουν τη βάση για τη μουσική τους και κάπου εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι το πνευστό αναλαμβάνει ο Νίκος Μπαρδής που είχε τον ίδιο ρόλο, μαζί με αυτόν του κιθαρίστα, στα Διάφανα Κρίνα. Αν υπάρχει κάποια ακόμα σύνδεση με το προαναφερθέν συγκρότημα αυτή μπορεί να αναζητηθεί μόνο στη χαλαρότητα και τη μακροθυμία των συνθέσεων που δε βιάζονται να εξελιχθούν αλλά αφήνονται να «αναπνεύσουν» μέχρι να βρουν το δρόμο τους.
Το παιχνίδι τους είναι η μοντέρνα jazz και τα πέντε τραγούδια του demo κινούνται σε αυτόν ακριβώς το χώρο. Με την τρομπέτα να ζωγραφίζει ενίοτε πάνω σε chill out τοπία θυμίζοντας τις ύστατες δουλειές του Miles Davis ("Dopamine") ή σε acid jazz παιχνιδίσματα ("Madrakoukos"), το hammond άλλοτε να θυμίζει λίγο από Brian Auger και λίγο από John Medeski ("Erinaki") και άλλοτε να κινείται σε ηλεκτρονικές περιοχές ("Nicola Tesla", "Rain Drops… Tears Fall") και πάντα τα κρουστά να «σχολιάζουν» στο υπόβαθρο κρατώντας παράλληλα και το groove μεθυστικό, η ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι Mandrakoukos δε διακόπτεται ούτε από την προσθήκη ενός Ιμάμη, τη μοναδική φωνή που ακούγεται σε ολόκληρο το δίσκο, στη διασκευή στο ρεμπέτικο "Ερηνάκι".
Με διάρκεια μόλις μισής ώρας θα έλεγα πως το μόνο που του λείπει για να αποτελέσει κανονική κυκλοφορία είναι μερικά λεπτά εξίσου εξαίσιας μουσικής ακόμα. Με το καλό και ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί:
Ζει ο Βασιλιάς Μαντρακούκος; Ζει, ζει.!
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
