Witchskull

Αν υπάρχει κάποιο αρνητικό στο να ακούς πολλή μουσική είναι τούτο εδώ: Χάνεις τη μπάλα. Γνωρίζεις μια μπάντα, σε ελκύει, την έχεις στην αναμονή για το επόμενο βήμα και κάπου στη συνέχεια την χάνεις. Για παράδειγμα οι Witchskull. Τους ακούσαμε για πρώτη φορά το 2015, μας άρεσαν αρκετά και τους αφιερώσαμε μερικές αράδες στην αρμόζουσα ανασκόπηση.

Πέρασαν που λες πέντε χρόνια, έβγαλαν ενδιάμεσα δεύτερο δίσκο, εμείς κάπου βοσκήσαμε και τους συναντάμε και πάλι φέτος με τον τρίτο τους δίσκο. Γι' αυτό σου μιλάω. Έχασα το "Raven" την ώρα που του έπρεπε. Για να πω και του στραβού το δίκιο, άλλο ειδικό βάρος έχει η Rise Above πλέον σε σχέση με την Ripple που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της. Κάτι μου λέει που αν δεν άλλαζαν εταιρεία, μάλλον δεν θα τους χάναμε το 2018.

Το καλό βέβαια για μας και τους Αυστραλούς είναι πως συνεχίζουν να είναι ισοπεδωτικοί. Κι εξηγούμαι: Η ορμή και η το επικό στοιχείο του NWOBHM δένει άψογα με το doom metal. Εκείνο των Iommi & Wino. Πόσο δε μάλιστα, όταν η μελωδία κι ο λυρισμός είναι κυρίαρχα στοιχεία του. Μπορεί να μην ηχούν οι πένθιμες καμπάνες του, ο ρυθμός να είναι ως επί το πλείστον up tempo, το groove όμως είναι τόσο καταιγιστικό που δεν αφήνει περιθώρια για ενστάσεις.

Το τρίο δεν έχει το ψαρωτικό βιογραφικό, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων είναι με εξαίρεση την τοπική σκηνή ίσως, έχουν όμως μια ομοιογένεια για σεμινάριο. Βρίσκονται με κλειστά μάτια και είναι όλοι τους παρόντες. Ίσοι μεταξύ ίσων. Δεν πρωταγωνιστεί κάποιος σε βάρος των υπολοίπων. Τα φωνητικά είναι λίγο γοητευτικά ατσούμπαλα, εξυπηρετούν όμως στο ακέραιο τις μελωδίες. Ίσως και με το παραπάνω.

Δεν ξέρω, έχω την αίσθηση πως αυτός ο πρίμα και συνάμα γεμάτος κι ογκώδης ήχος των Witchskull είναι αυτό ακριβώς που θέλω να ακούσω. Ακόμα και στο "The Red Altar", την πιο αργή τους σύνθεση, λειτουργεί άψογα. Τι κι αν έχει τα θεόρατα riffs, τι κι αν ξεχειλίζει από την επική μελωδία του Iommi, για κάποιο παράξενο λόγο, δεν χρειάζομαι ούτε εκατοστό παραπανίσιου μπάσου ή fuzz στο τραγούδι. Που μεταξύ μας, το λες και ύμνο. Yeap.

Και για να μη μακρηγορήσω άλλο, το "A Driftwodd Cross" είναι μια δισκάρα και μισή. Με τα καλά και τα ακόμα καλύτερά του. Wino & Iommi approved χωρίς πολλά πολλά. Δεν θα ακούσεις περιττά κι ανούσια πράγματα στον δίσκο, παρά μόνο μελωδίες και λυρισμό σε μεγάλη ποσότητα. Α, για να μην ξεχάσω, έχει και το bonus του: Το μη απαραίτητο, αλλά καλοδεχούμενο Maiden καλπάζον ριφ του μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Σεβάσμιοι.