Primeval Mass

Οι Έλληνες Primeval Mass, υφίστανται εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Πάραυτα, το one man project του Orth, δισκογραφεί τακτικά λίγο περισσότερο από μια δεκαετία. Ο προηγούμενος δίσκος τους, το "To Empyrean Thrones" του 2016, είχε προκαλέσει αίσθηση και εκτός των συνόρων, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι οπαδοί να περιμένανε το επόμενο βήμα της μπάντας. Ηχητικά, στον νέο τους, τέταρτο δίσκο, η μπάντα εντείνει την πλήρη μεταστροφή της προς ένα πιο φορτωμένο και τεχνικό black thrash.

Ανέκαθεν, με την τεχνική δεινότητα του Orth βρισκόταν σε πρώτο πλάνο, ο ήχος της μπάντας ήταν μια πιο κιθαριστική εκδοχή παραδοσιακού black metal αντλώντας έντονα στοιχεία από την κληρονομιά του '80s extreme metal. Πλέον όμως, η επιρροή των Absu και των Nifelheim μπαίνει πανηγυρικά σε πρώτο κάδρο. Θα το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ. Τα κιθαριστικά όργια που συντελούνται στο "Nine Altars" είναι απόλαυση για τα αυτιά των μυημένων. Μάλιστα, αν και διαχρονικά, οι διάρκειες των δίσκων της μπάντας με έβρισκαν ελαφρά αντίθετο, ο εν λόγω δίσκος είναι η πρώτη φορά που δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα.

Το συγκεκριμένο παράδοξο, μιας και είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια δίσκος της μπάντας, διαρκώντας σχεδόν 55 λεπτά, οφείλει την ύπαρξη του στην στοχευμένη συνθετική προσέγγιση. Η ενέργεια που εκλύεται από την μανία των συνθέσεων, βρίσκει κορυφώσεις στα εκρηκτικά κιθαριστικά σόλο, ενώ, μάλιστα, οι μελωδίες λειτουργούν τόσο καλά στα πλαίσια του δίσκου ώστε η θέληση της μπάντας να τις «ξεχειλώνει», όχι μόνο δεν ταλαιπωρεί, αλλά εντείνει τις συναισθηματικές ακροβασίες. Παρά το γεγονός πως οι ταχύτητες δεν διαφοροποιούνται ιδιαίτερα, η αλληλουχία των τραγουδιών φροντίζει να επιτρέπει στον ακροατή την μέγιστη συγκέντρωση.

Χωρίς να υφίστανται ούτε ηχητικές ούτε στιχουργικές ομοιότητες, ο τρόπος που οι Primeval Mass ξεδιπλώνουν την τεχνική τους θυμίζει αρκετά τους Vektor. Μάλιστα, τραγούδια όπως το "Burning Sorcery" ενσωματώνουν και πιο προοδευτικά στοιχεία πέραν των κλασικών '80s αναφορών, ενισχύοντας αυτή την σύνδεση. Η ισορροπημένη παραγωγή, συνδράμει τα μέγιστα ώστε ο ακροατής να μπορεί, πέραν του να απολαμβάνει το μπάσο και να αντιλαμβάνεται όσα γίνονται σε τύμπανα και κυρίως πατίνια (με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες), να κατανοεί πως παρακολουθεί πορωτικό black metal.

Η μπάντα, δεν αποχωρίζεται ποτέ την απόκοσμη χροιά της. Υποστηρίζοντας πως αυτός ο δίσκος είναι ο πιο ξεχωριστός και συναισθηματικά φορτισμένος, οι Primeval Mass φρόντισαν να ανεβάσουν τον πήχη πριν ακουστεί η πρώτη νότα. Όχι δε, πως μετά το εναρκτήριο, κολασμένο, με την προαναφερθείσα '90s black thrash κληρονομιά, "Circle Of Skulls" θα αλλάξει ιδιαίτερα την εντύπωση. Μάλιστα, η συνέχεια με το ελαφρώς πιο περίπλοκο "The Irkallian Born" οδηγεί και σε μια από τις κορυφές του δίσκου. Ο τρόπος που φιλτράρονται οι επιρροές της μπάντας δεν λειτουργεί απλά ως ένα κλείσιμο του ματιού προς τον εκπαιδευμένο ακροατή, αλλά, αποκαλύπτει, κατά την άποψη μου, πόσο δίκιο είχε ο Fenriz όταν επέμενε να ενσωματώνει '80s thrash metal από τις μυθικές αρχές της μπάντας.

Ερωτοτροπώντας έντονα ακόμη και με το U.S. Power Metal, υπάρχουν στιγμές που ο δίσκος βρίσκεται επί το πλείστον σε tech trash μονοπάτια. Οι Primeval Mass πάντως, δεν λειτουργούν τεχνοκρατικά, κάτι που οφείλει να τονισθεί επανειλημμένως. Χωρίς να εισάγουν καινοτομίες που επέτρεψαν στο ιδίωμα να ανοίξει τα φτερά του στον τρέχοντα αιώνα, οι Primeval Mass είναι η απάντηση σε όσους ισχυρίζονται πως δεν γίνεται να είσαι old school μέχρι το κόκκαλο, αρκούντως τεχνικός και ακραίος ταυτόχρονα. Η συμπερίληψη στον δίσκο του ορχηστρικού "Amidst Twin Horizons" που, με guest solos από τον Semjaza (Thy Darkened Shade, Acrimonious) άνετα θα μπορούσε να αποτελεί ορχηστρικό σε μια διεστραμμένη black metal εκδοχή των Iron Maiden, είναι τρανή απόδειξη.

Αν ο δίσκος διαθέτει κάποιο εμφανές μειονέκτημα, κάτι που φυσικά επίκειται στην σχετική κρίση των ακροατών, είναι πως η προαναφερθείσα αλληλουχία των συνθέσεων μπορεί να λειτουργήσει ως δίκοπο μαχαίρι. Επιλέγοντας, η τελευταία τριπλέτα των τραγουδιών να αποτελεί τις συνθέσεις που πέφτουν αισθητά οι ταχύτητες, στερώντας από τον ακροατή δυναμικές εναλλαγές κατά την μεγαλύτερη διάρκεια του, ο δίσκος, μπορεί να μην ενδείκνυται σε κάποιον που αρέσκεται στα είδη - επιρροές της μπάντας για να εμβαθύνει. Βέβαια, το "Nine Altars" είναι όντως η καλύτερη στιγμή της καριέρας τους. Στην τελική, ο black metal πυρήνας των συνθέσεων δεν έχει ως σκοπό να τις μετατρέψει σε εύπεπτες ασκήσεις ύφους. Πάραυτα, σε στιγμές όπως στο "Firecrowned" όπου οι Coroner κάνουν την εμφάνισή τους, όλες οι αναστολές εξαϋλώνονται.

Με το δωδεκάλεπτο, μονολιθικό, επιβλητικό και διονυσιακό "The Hourglass Still", του οποίου οι ακουστικές είναι ευθύνη του κιθαρίστα των Sperpent Noir, η ακροαματική εμπειρία ολοκληρώνεται. Οι Primeval Mass, κυκλοφορούν τον δίσκο με το πιο έντονο προσωπικό καλλιτεχνικό τους αποτύπωμα, επιλέγοντας συνειδητά να οριοθετήσουν τον ήχο τους με βάση τις αδυναμίες και τις επιρροές τους. Αυτό φυσικά, δεν στερεί σε τίποτα από την κολασμένη δυναμική του "Nine Altars", αντιθέτως το εξυψώνει σε ενδιαφέρουσα και βλάσφημη απόλαυση, ως οφείλουν δηλαδή.

Bandcamp