Mechanimal

Νομίζω πως οι Mechanimal είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εγχώρια μουσικά σχήματα της τρέχουσας δεκαετίας. Η μίξη πολλαπλών μουσικών ειδών, από το industrial και το darkwave μέχρι το shoegazing, σε συνδυασμό με τη συνεχή εξέλιξή τους, τους καθιστά εξάλλου μια πραγματικά ξεχωριστή περίπτωση. Για να είμαστε κι ειλικρινείς δηλαδή, δεν είναι και τόσα πολλά τα συγκροτήματα σε αυτή τη χώρα που με κάθε τους νέα δουλειά, δείχνουν να διευρύνουν όλο και περισσότερο το μουσικό τους όραμα, χωρίς παράλληλα να υποκύπτουν σε τραγικές εκπτώσεις. Μπορεί βέβαια το συγκρότημα να δημιουργήθηκε το 2011, όμως ο Γιάννη Παπαϊωάννου, ιθύνων νους των Mechanimal, έχει πίσω του μια μακρά πορεία που φτάνει μέχρι τη δεκαετία του 1980, την εποχή δηλαδή που με τους Rehearsed Dreams και τον δίσκο "Repulsion" ταρακούνησε για τα καλά την ελληνική underground μουσική σκηνή.

Οχτώ χρόνια μετά το ντεμπούτο τους λοιπόν, και τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, οι Mechanimal επιστρέφουν με το τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο "Crux". Και με το καλημέρα σας, το "Ghetto Level" που ανοίγει τον δίσκο, κάνει σαφές πως το νέο τους πόνημα κρύβει έντονες δόσεις πειραματισμού. Με ένα beat που φλερτάρει ανοιχτά με το trap, διανθισμένο με spoken words φωνητικά, το συγκρότημα μας παραδίδει ένα δυστοπικό σχεδόν χορευτικό hit που δεν θυμίζει τίποτα απ' όσα μας είχε παρουσιάσει στο παρελθόν. Στην πορεία βέβαια, η ατμόσφαιρα επανέρχεται σε πιο γνώριμα μονοπάτια καθώς σκοτεινές μελωδίες ξεδιπλώνονται πάνω από ψυχρά ρυθμικά μέρη. Έτσι, στον δίσκο, συναντά κανείς σπουδαία κομμάτια όπως το "Sharon", το "Easy Dead"- με τον Τζίμυ Πολιούδη των Vagina Lips στις κιθάρες- , και το "Red Mirror", που συνεχίζουν στον δρόμο που έχει χαράξει μέχρι σήμερα το συγκρότημα.

Όμως, κάθε ηχητική κατάθεση που παραπέμπει στην μέχρι τώρα πορεία τους οι Mechanimal δείχνουν να προσπαθούν να την αντισταθμίσουν με σημαντικές διαφοροποιήσεις στο ύφος τους. Συνεπώς, εδώ θα συναντήσει κανείς "σκληρά" EBM κομμάτια όπως το "Scavengers" και το "Vanquish", αλλά και θλιμμένα synth-pop διαμάντακια όπως το "Stolen Flesh". Με αυτό τον τρόπο, το συγκρότημα πετυχαίνει να σ' εκπλήσσει συνεχώς με θετικό τρόπο, αφού κάθε φορά που πας να κατανοήσεις αυτό που ακούς, αυτό δίνει τη σειρά του σε κάτι άλλο τελείως διαφορετικό.

Στο κομμάτι των φωνητικών, η επιστροφή του Freddie Faulkenberry είναι πανηγυρική καθώς ο τραγουδιστής ξεδιπλώνει μια ευρεία ερμηνευτική παλέτα. Μπορεί στο μεγάλο μέρος του άλμπουμ να επικεντρώνεται στην απαγγελία των στίχων φέρνοντας έντονα στο μυαλό την Anne Clark, όμως, σε καμία περίπτωση δεν λείπουν και οι μελωδικές στιγμές. Στιχουργικά, το συγκρότημα καταπιάνεται με καθημερινά ζητήματα μέσα από τη δική του ιδιαίτερη ματιά. Εξάλλου, οι Mechanimal μπορεί να μην είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί κανείς όταν μιλάμε για πολιτικά συγκροτήματα, όμως πάντα φρόντιζαν να σχολιάσουν την επικαιρότητα. Έτσι, το φαινόμενο των αστέγων, τα Εξάρχεια, το μέλλον του πλανήτη, η απώλεια, όλα μπλέκονται με έντεχνη διάθεση μέσα στο "Crux". Αυτό όμως που καθιστά το συνολικό αποτέλεσμα πιο ενδιαφέρον είναι πως, παρά τη δυστοπική προσέγγιση, στο τέλος ο δίσκος σου αφήνει μια αίσθηση αισιοδοξίας.

Συνολικά, στον τέταρτο δίσκο τους οι Mechanimal δείχνουν απελευθερωμένοι από φόρμες και τάσεις. Χωρίς να χάσει τίποτα σε επίπεδο συνέχειας και ηχητικής ομοιογένειας, το συγκρότημα διευρύνει τον ήχο του χαρίζοντας μας ένα δίσκο όπου κάθε κομμάτι δείχνει να έχει κερδίσει επάξια τη θέση του σε αυτόν. Το "Crux" ακούγεται ολόκληρο, και κάθε ακρόαση φανερώνει όλο και περισσότερο το μεγαλείο του. Επενδύστε άφοβα τον χρόνο σας λοιπόν σε αυτό και θα σας ανταμείψει με την ομορφιά που το χαρακτηρίζει. Μια ομορφιά ιδιαίτερη και μοναδική, οικεία και ανεξερεύνητη, ακριβώς όπως και η μουσική των Mechanimal.

Bandcamp