Cyhra

Letters To Myself

Spinefarm (2017)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 18/01/2018
Reroute to remain; Όχι δα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η κατάσταση με τις συνεργασίες μεταξύ μουσικών που έχουν καθιερωθεί σε διαφορετικούς χώρους ή σχήματα είναι γνωστή. Όσο εύκολα δημιουργούνται προσδοκίες κι ενθουσιασμός, τόσο εύκολα μπορεί να έρθει απογοήτευση ακούγοντας το τελικό αποτέλεσμα. Γιατί πέρα από το ενδεχόμενο οι προσωπικότητες να μη δέσουν συνθετικά κι η ίδια η μουσική να είναι πραγματικά μέτρια/αδιάφορη/κακή, υπάρχει το ενδεχόμενο όπου τα πάντα μπορεί να είναι στη θέση τους, αλλά ο ακροατής περίμενε να ακούσει κάτι διαφορετικό. Στην περίπτωση των Cyhra, τα όποια σχόλια απαξίωσης ανήκουν στην τελευταία περίπτωση.

Δεν είναι ότι στην πρώτη της προσπάθεια η μπάντα από τη Σκανδιναβία βγάζει μάτια ή παίζει κάτι που δεν έχει ξαναπαιχθεί. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν της ταιριάζει οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός περιλαμβάνει τη λέξη «απογοήτευση». Όχι ότι είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποια μερίδα του κοινού που θα ασχοληθεί με τον δίσκο έχει περισσότερες πιθανότητες να μη βρει ενδιαφέρον στις μελωδίες και τα hooks του. Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η σύμπραξη των 2/5 της κλασικής σύνθεσης των In Flames με την καθαρή φωνή των Amaranthe (όχι αυτή), ήταν λίγο-πολύ ξεκάθαρο ότι το αποτέλεσμα θα έκλινε περισσότερο προς τους δεύτερους παρά στους πρώτους.

Ήρθε βέβαια μετά το "Karma" και τα «μωρέ λες;» ήταν δικαιολογημένα. Τα θέματα του Strömblad έμοιαζαν βγαλμένα από τέλη '90 - αρχές '00, ενώ η ερμηνεία και οι γραμμές του Jake E μπορεί να ήταν πλήρως μη-ακραίες, αλλά ταίριασαν άψογα. Προσωπικά δε μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι κάπως έτσι θα μπορούσαν να ακούγονται δίσκοι σαν το "A Sense Of Purpose" αν πίσω από το μικρόφωνο υπήρχε κάποιος με αντίστοιχη λογική και ικανότητες. Κοιτώντας ολόκληρο το δίσκο, ωστόσο, τα πράγματα διαφέρουν αρκετά από αυτό. Οι μελωδίες και τα lead παραμένουν, αλλά τα μεγάλα ρεφρέν (βλ. "Heartrage", "Here To Save You") είναι ένα βήμα μπροστά, οι ταχύτητες μετριάζονται (βλ. "Closure") και τα σκληρά φωνητικά απουσιάζουν πλήρως.

Το "Letters To Myself", από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι ένας δίσκος που η μόνη ταμπέλα που του ταιριάζει είναι εκείνη του σύγχρονου μελωδικού metal. Από την πεντακάθαρη παραγωγή μέχρι τις ίδιες τις συνθέσεις, τα στοιχεία που θυμίζουν την προ-Reroute περίοδο των In Flames είναι λίγα κι όχι τόσο προφανή. Όσοι περιμένουν να ακούσουν κάτι τέτοιο, μπορούν να προσπεράσουν. Οι υπόλοιποι θα βρουν σε κομμάτια όπως το ομώνυμο και το "Holding Your Breath" τα riff και τα hooks που θα περίμενε κανείς από τους δύο βασικούς δημιουργούς του. Στα θετικά συγκαταλέγονται οι προσεγμένοι στίχοι, ενώ ιδιαίτερα ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι το σχήμα δεν θα μείνει ένα studio project θα περιοδεύσει.

  • SHARE
  • TWEET