Colour Haze

We Are

Elektrohasch (2019)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 13/02/2020
Η ζεστασιά της παλιακής παραμόρφωσης, το αγκάλιασμα από τα mellotron, οι υπέροχες ημι-παραφωνίες της φωνής... Ο καλύτερος δίσκος των Colour Haze μετά το "All" του 2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από το αρχικό «κρίμα να αφήσουμε άγραφο νέο άλμπουμ Colour Haze», γρήγορα έφτασα στο «είναι ασυγχώρητο να μην κάνουμε κριτική σε τέτοια δισκάρα». Ακολουθώντας τη δισκογραφική τους πορεία τόσα χρόνια τώρα και έχοντας βυθιστεί ουκ ολίγες φορές στο μακρινό παρελθόν τους που εκτείνεται μέχρι τα '90s, δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις αυτό που κάνουν - και είναι - οι Βαυαροί.

Όντας εκεί στις απαρχές του stoner, πολύ πιο ψυχεδελικοί, πολύ πιο χίπιδες από τους συνδαιτυμόνες τους, κατάφεραν να αντέξουν στο χρόνο και να προσφέρουν πανέμορφους οργανικούς δίσκους, κυρίως χάρη σε ένα εξαιρετικό σερί εκεί στα '00s. Ακόμα πιο σημαντικό δε, πως κατάφεραν με την επίδρασή τους να δημιουργήσουν σχολή (έστω ως εν μέρει revival) που στέκεται στο χρόνο περισσότερο, ποιοτικά τουλάχιστο, από εκείνη των groove-άτων desert απαρχών.

Τα '10s φανέρωσαν μια κοιλιά στα άλμπουμ των Colour Haze. Κάποια υπερβατικά χασίματα ανάμεσα σε αρκετά τζαμαρίσματα που δεν έπιαναν πάντα τον στόχο τους. Δεν μιλάμε για κάτι μέτριο ώστε να τους παρατήσουμε, όχι φυσικά. Είναι απολαυστικό να παίρνεις στο κατόπι τη δισκογραφία τους, ούτως ή άλλως. Έλα όμως που το "We Are" είναι μια διαφορετική ιστορία από μόνο του. Ξαφνικά, στη δύση του 2019, έσκασε απο το πουθενά ολόκληρος ο δίσκος στο YouTube. Επισήμως ε.

Δεν είναι νέο για την ιδιοσυγκρασία της μπάντας η εμμονική προσήλωση στη μουσική και μόνο. Είναι χαρακτηρηστική η πλήρης αδιαφορία για προώθηση, hype, περιτύλιγμα. Back to the basics ήταν πάντα η φάση τους. Τζαμάρουν και κυκλοφορούν ρετουσαρισμένο σε μορφή σύνθεσης το αποτέλεσμα. Τι κι αν το εξώφυλλο του "We Are" είναι τραγικό. Τι κι αν η δική τους δισκογραφική, Elektrohasch Records, ελάχιστα πλοκάμια έχει. Ακόμα και σήμερα, το "We Are" δεν έχει καν κενό entry στις μεγάλες ιστοσελίδες στίχων, πράγμα αδιανόητο για μια μπάντα με όνομα.

Όμως, δεν πρέπει να μασήσουμε από τα παραπάνω. Μιλάμε για το καλύτερο άλμπουμ τους από εποχής 2008 (τότε με τα ανατολίτικα έπη του "All", να θυμίσω). Τίποτα δεν το προοιωνίζει, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Για να πω την αμαρτία μου, το απόλαυσα περισσότερο και από το άλμπουμ των Motorpsycho που κυκλοφόρησε μέσα στην ίδια χρονιά. Η ηχητική σύνδεση μεταξύ των δύο δίσκων είναι μεγαλύτερη απ' ό,τι θα περίμενε κανείς.

Ολόκληρο το άλμπουμ ηχογραφήθηκε ζωντανά και αυτό είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Όπως και τα αναλογικά μέσα ηχογράφησης που χρησιμοποιήθηκαν, βγάζοντας το αυθεντικό αποτέλεσμα και όχι το καχέκτυπο αυτού. Η προσθήκη πληκτρά (Jan Faszbender) από το "In Her Garden" του 2017 και μετά βρίσκει εδώ το σωστό της αντίκρυσμα, ανεβάζοντας επίπεδο στο αποτέλεσμα. Το one-take feeling της σπασμένης, βραχνής φωνής του Stefan Koglek προκαλεί ανατριχίλες. Αν και, φυσικά, δεν είναι η φωνή κυρίαρχο στοιχείο της μουσικής των Colour Haze.

Κυρίαρχες είναι οι αριστοτεχνικές μεταβάσεις μουσικών θεμάτων, η ταξιδιάρικη αίσθηση και το χτίσιμο, όπως αυτό φανερώνεται στο "Life", κομμάτι που αρχικά προοριζόταν - όχι άδικα - να ονοματίσει ολόκληρη την κυκλοφορία. Ακόμα και στις πιο προοδευτικές στιγμές τους, σαν το "Freude III", τα καταφέρνουν εξαιρετικά. Το τζαμάρισμα των Colour Haze θα έπρεπε να είναι διαχρονικό παράδειγμα προς μίμηση προς τις ψυχεδελικές μπάντες εκεί έξω, επειδή παράγει κομμάτια με τρανή ουσία, όχι δείγματα πρόβας που αποφασίστηκε να ηχογραφηθούν υπό κάποιον τίτλο. Η ζεστασιά της παλιακής παραμόρφωσης, το αγκάλιασμα από τα mellotron, οι υπέροχες ημι-παραφωνίες της φωνής... Όλα συντελούν σε έναν δίσκο αποκάλυψη από τους Colour Haze, που σχεδόν κανείς δεν πήρε χαμπάρι ώστε να του αποδώσει τα πρέποντα εύσημα.

  • SHARE
  • TWEET