Caligula's Horse

Ο μακρύς δρόμος είναι πάντα πιο δύσκολος, πιο ανηφορικός και ως εκ τούτου πιο επίπονος. Και ενώ κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα τον αντέξεις μέχρι το τέλος, κάποια στιγμή κατά την πορεία βγαίνεις σε ένα ξέφωτο από το οποίο μπορείς να συνεχίσεις να αγναντεύεις το υπόλοιπο του δρόμου με ένα αίσθημα υπερηφάνειας για εκεί που έχεις φτάσει. Σαν αυτή που προδίδει η στάση του σώματος του ελαφιού στο εξώφυλλο του νέου δίσκου των Caligula's Horse, που ξέρει ότι έχει φτάσει επάξια στο σημείο που βρίσκεται και ατενίζει το υπόλοιπο του δρόμου μπροστά του.

Σχεδόν δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε ο Sam Vallen (κιθάρα) κι ο Jim Grey (φωνή) που δημιούργησαν τη μπάντα κι έχει χρειαστεί προσπαθήσουν πολύ για να φτάσουν εδώ που έχουν φτάσει. Με κάθε ένα από τα τέσσερα προηγούμενα άλμπουμ έκαναν κι ένα βήμα μπροστά, χτίζοντας με συνέπεια τη φήμη τους, γεμίζοντας το οπλοστάσιο με προσεγμένες δουλειές και όμορφα τραγούδια και βρίσκοντας όλο και πιο συχνά ευκαιρίες να παρουσιάσουν την μουσική εκτός των στενών συνόρων της Αυστραλίας. Έχοντας φτάσει να θεωρούνται πλέον ένα αξιοσέβαστο όνομα στον prog χώρο, το πέμπτο συνολικά - και τρίτο υπό την στέγη της κραταιάς Inside Out - άλμπουμ τους μοιάζει ως η πλέον κρίσιμη δουλειά τους, αυτή στην οποία καλούνται να αποδείξουν ότι μπορούν είναι έτοιμοι για το κάτι παραπάνω.

Όλως παραδόξως, το πετυχαίνουν με έναν όχι και τόσο συνήθη τρόπο, υπό την έννοια ότι το "Rise Radiant" δεν μοιάζει με κάποιο «ποιοτικό άλμα» που θα κάνει τη διαφορά στη δισκογραφία τους, ούτε επιφέρει μια τόσο δραστική αλλαγή στο ύφος τους. Αντιθέτως, φαντάζει ως μια απόλυτα φυσική συνέχεια του "In Contact", με τις όποιες αλλαγές να είναι μικρότερες σε σχέση με αυτές που είχαν μεταξύ τους οι προηγούμενες δουλειές. Όμως, η ενδελεχής ακρόασή του φανερώνει ότι οι συνθέσεις έχουν γίνει ακόμα πιο μεστές, πως η ηχητική ταυτότητα έχει γίνει ακόμα πιο αναγνωρίσιμη και πως εν τέλει πρόκειται για την καλύτερη ως τώρα δουλειά των Caligula's Horse.

Παρόλο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει κάποιο ενιαίο στιχουργικό concept, ούτε επιμέρους συνδεδεμένες ιστορίες όπως στο προηγούμενο άλμπουμ, και πάλι δίνεται η αίσθηση μιας γενικής σύνδεσης των τραγουδιών, κυρίως μέσω της θεματολογίας των στίχων. Πιο συγκεκριμένα οι οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ θα μπορούσαν να ομαδοποιηθούν σε τέσσερεις διακριτές δυάδες.

Η πρώτη δυάδα περιλαμβάνει τα δυο πρώτα single του άλμπουμ, που αμφότερα είναι δυναμικά, σχετικά up tempo τραγούδια. Το εναρκτήριο "The Tempest" θα το χαρακτήριζα ως μια «τυπικά καλή» σύνθεση των Caligula's Horse πιο κοντά στο ύφος του "In Contact", ενώ το πιο οργισμένο στιχουργικά και βαρύ "Slow Violence" έρχεται να προσθέσει νέα στοιχεία στη συνθετική τους προσέγγιση, τα οποία λειτουργούν άψογα, σε μια πολύ δυνατή και ενδιαφέρουσα σύνθεση. Οι δύο εν λόγω συνθέσεις συνθέτουν ένα δυναμικό ξεκίνημα για το άλμπουμ.

Στη συνέχεια, το "Salt" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο prog σύνθεση του άλμπουμ, με αρκετές αυξομειώσεις στην ένταση και στις ταχύτητες, αλλά κι υπέροχες μελωδίες. Πραγματευόμενο το βαρύ θέμα των σκέψεων της αυτοχειρίας, αποτελεί την μάλλον πιο φορτωμένη μουσικά και φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή του άλμπουμ. Ως εκ τούτου είναι φυσιολογικό να ακολουθείται από το ήρεμο δίλεπτο του "Resonate" το οποίο αναφέρεται στο πόσο απαραίτητη είναι η ηρεμία για την πνευματική διαύγεια ενός καλλιτέχνη, αγγίζοντας το ευαίσθητο θέμα της ψυχικής υγείας, με το οποίο καταπιάστηκε και στο προηγούμενο άλμπουμ ο τραγουδιστής Jim Grey.

Όμως, μου είναι από τη μέση και μετά που το άλμπουμ απογειώνεται συνθετικά, αρχικά με τα "Oceanrise" και "Valkyrie" να αποτελούν δύο εξαίρετα δείγματα σύγχρονου, φρέσκου και μεστού prog songwriting. Στο πρώτο - και ειδικά στο verse του - εμφανίζονται κάποιες όμορφα ενσωματωμένες επιρροές από Leprous, με τις φωνητικές γραμμές, και ειδικά ρεφραίν να ξεχωρίζουν, παρέα με το εξαίρετο κιθαριστικό σόλο. Το δε "Valkyrie" έχει φανταστικό riff και χτίσιμο, εντυπωσιακά παίξιματα και καταφέρνει να ισορροπεί ιδανικά μεταξύ τεχνικών σημείων και μελωδικότητας.

Και, φυσικά, ήταν σχεδόν αναμενόμενο πως η κορύφωση θα ερχόταν στο τελείωμα του άλμπουμ με τις δυο μεγαλύτερες σε διάρκεια συνθέσεις του. Το 8λεπτο "Autumn" θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω ως το αγαπημένο μου τραγούδι που έχει γράψει ποτέ αυτή η μπάντα. Υπέροχες ακουστικές κιθάρες συνοδεύουν υπέροχες φωνητικές γραμμές, το συναίσθημα ξεχειλίζει, δίνοντας μια αίσθηση μελαγχολίας μα και αισιοδοξίας, τα lead μέρη είναι ιδανικά και ενορχήστρωση είναι πραγματικά εξαιρετική. Και μέσα σε απόλυτη ροή οδηγεί στο εντυπωσιακό riff που εισάγει το 10λεπτο "The Ascent", το οποίο κλείνει το άλμπουμ ιδανικά, περιλαμβάνοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν μια μακροσκελή σύνθεση καθηλωτική και οδηγώντας σε ένα μεγαλειώδες φινάλε.

Στα 48 λεπτά του το "Rise Radiant" μοιάζει να έχει τα πάντα: καλογραμμένα τραγούδια που ενώ διαθέτουν διακριτή ταυτότητα δεν φοβούνται να αντλήσουν και να ενσωματώσουν νέες επιρροές, αψεγάδιαστο ήχο υπό την εποπτεία του σπουδαίου Jens Borgen, εναλλαγές έντασης που διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον στη ροή του άλμπουμ, ιδανικές δόσεις τεχνικής που δεν αφαιρούν από την ουσία των συνθέσεων αλλά προσδίδουν διαφοροποίηση και ενδιαφέρον, έναν πραγματικά εξαιρετικό τραγουδιστή και καλογραμμένους στίχους που αξίζουν λίγης παραπάνω προσοχής. Εν συντομία, διαθέτουν μια ποιότητα στην προσέγγισή τους και μια αισθητική που μου κάνει και με το παραπάνω.

Tο "Rise Radiant" είναι η δουλειά που έχω ευχαριστηθεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στο πρώτο μισό της τρέχουσας χρονιάς και αποτελώντας την συνέχεια (ή και την κορύφωση) μιας σειράς πολύ αξιόλογων κυκλοφοριών έρχεται να εδραιώσει την θέση των Caligula's Horse μεταξύ των καλύτερων εκπροσώπων της σύγχρονης prog σκηνής.