Biff Byford

Ο συγκεκριμένος δίσκος φαντάζει αρκετά παράξενη επιλογή από πλευράς Byford. Άνετα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί για την ανάγκη μιας τέτοιας δουλειάς αφού το βασικό του σχήμα, οι Saxon δηλαδή, ουσιαστικά ταυτίζονται μαζί του. Συνεπώς το "School Of Hard Knocks" δικαιολογείται μόνο εφόσον περιλαμβάνει τραγούδια που είναι αρκετά μακριά από το κλασικό metal των Βρετανών.

Από την άλλη όμως δεν είναι λάθος να κρίνουμε ένα LP κατά αυτόν τον τρόπο; Αν αξίζει κάτι είναι η μουσική, έτσι δεν είναι; Αν λοιπόν τούτη κρατάει τα λάβαρα ψηλά, ειλικρινά ποσώς μας ενδιαφέρει υπό το ποιο όνομα ή ετικέτα κυκλοφορεί. Και ευτυχώς εδώ τα πράγματα είναι πολύ παραπάνω από καλά.

Η ομάδα που πλαισιώνει τον Biff Byford είναι οι κύριοι Lundqvist στα drums, ο δικός μας Κώστας Μακρυκώστας (πρώην Battleroar, Spitfire) στο μπάσο και ο Fredrik Åkesson (Opeth) στις κιθάρες. Πριν αρχίσουμε την ανάλυση του "School Of Hard Knocks" αξίζει να σταθούμε στο παίξιμο αυτού του ταλαντούχου κιθαρίστα. Αναμφίβολα η δουλειά του στο σχήμα του Åkerfeldt τον έχει κάνει γνωστό και αναγνωρίσιμο, ενώ πολύ κόσμος έχει ενθουσιαστεί από τη δεινότητα που δείχνει. Αυτό που μας κάνει μεγάλη εντύπωση στο συγκεκριμένο δίσκο είναι ο χαμαιλεοντισμός που τον διακρίνει. Σε κάθε τραγούδι βγάζει την ιδιαιτερότητα που του αρμόζει. Αλλού έντονα μεταλικό, αλλού πιο blues άλλοτε πιο ταξιδιάρικο. Σχεδόν κάθε μέρος που θα ακούσετε είναι άψογο, δεν μιλάω τόσο παιχτικά, ο τύπος κεντάει άλλωστε, αλλά συναισθηματικά. Μεγάλο ταλέντο, πραγματικά. Και ίσως δεν διακρίνεται στην έκταση που του αρμόζει στους Opeth.

Πάμε τώρα στα τραγούδια. Τα δύο πρώτα είναι 100% Saxon. Το "Welcome To The Show" έχει τον στόμφο των arena κομματιών ενώ το "School Of Hard Knocks" την street αίσθηση που είχαν δίσκοι σαν την τριάδα του '80 - '81. Το boogie σε αιχμαλωτίζει, η ερμηνεία είναι ακριβώς παράλληλη στα κλασικά - γνωστά τερτίπια, με αποτέλεσμα να γουστάρεις τρελά.

Τα πραγματικά καλά όμως έρχονται μετά το εισαγωγικό "Inquisitor" και συγκεκριμένα με το "The Pit And The Pendulum". Αυτό είναι και το mega hit εδώ μέσα. Απίστευτα βαρύ, ασήκωτο και αραχνιασμένο. Λες και σε πετάξανε στο μπουντρούμι και έρχονται να σε βασανίσουν. Σύνθεση λίγο πάνω των επτά λεπτών, πραγματικό διαμάντι. Κιθαριστικά δε, πανέμορφο. Σολάρες και θεματάρες. Στο συγκεκριμένο όπως και στο επόμενο ("Worlds Collide") τύμπανα έχει παίξει ο Nick Barker ο οποίος μας χαρίζει ωραίες τσαχπινιές με τη δίκαση.

Ανάμεσα σε όλα αυτά έχουμε και δύο διασκευές. Τη σχετικά γνωστή μελωδία του "Scarborough Fair" και το φανταστικό "Throw Down The Sword" των Wishbone Ash. Και στα δύο ο Biff τα πάει περίφημα, ενώ διακρίνεται μια ελαφριά συγκινησιακή αύρα να τα κυκλώνει. Η έννοια του προσωπικού δίσκου θα διατρανωθεί με τα "Me And You" και "Black And White". Οι στίχοι έχοντας μια ενδότερη χροιά δίνουν έναν ήρεμο και χαλαρό τόνο. Αναπολήσεις, παιδικές μνήμες, rock αισθητική φτιάχνουν ένα κολάζ που δύσκολα σε αφήνει αμέτοχο. Έτσι γίνεται αντιληπτή η ανάγκη του συμπαθέστατου τραγουδιστή να εκφραστεί, κάπως διαφορετικά από τη ατσαλένια μηχανή των Saxon.

Οι αλλαγές διαθέσεων στο "School Of hard Knocks" μαζί με το καλό song writing το κάνουν πραγματικά απολαυστικό. Οι εξιστορήσεις του Biff και η έντονη οσμή Αγγλίας που μεταφέρει του δίνει πραγματικό χαρακτήρα. Και αν πλέον με τον ιό οι πιθανότητες να ακουστεί ζωντανά αυτό το υλικό ελαχιστοποιούνται, δεν θα μας χάλαγε να έμπαιναν δύο τρία τραγούδια στο set list των Saxon. Αυτό δείχνει και την ποιότητα του πρώτου προσωπικού δίσκου του γερόλυκου Byford. Ακμαίος και πεινασμένος όπως πάντα.