Apocalyptica

Cell-0

Silver Lining (2020)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 30/01/2020
Επιστροφή σε προοδευτικά μονοπάτια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Γενικά τα πισωγυρίσματα δεν τα πολυγουστάρω η αλήθεια είναι. "Back to roots" κι έτσι. Και μπορεί το "Shadowmaker" να ήταν ένα σχετικά μέτριο άλμπουμ για τους Apocalyptica, όμως έδειχνε μια μπάντα που δεν επαναπαύεται και προσπαθεί σε κάθε της βήμα να κάνει κάτι διαφορετικό. Φαίνεται πως μάλλον αυτή η κατεύθυνση δεν τους βγήκε τόσο, και κατάλαβαν πως το χαρακτηριστικό που τους ξεχωρίζει είναι η instrumental μουσική. Μετά από μια επετειακή περιοδεία (όχι άλλα επετειακά events παρακαλώ) όπου έπαιζαν τις διασκευές των Metallica που τους έκαναν γνωστούς, αποφάσισαν λοιπόν να ξαναγυρίζουν στον αμιγώς ορχηστρικό τους χαρακτήρα. Πισωγύρισμα ή έξυπνη επιλογή; Νομίζω και τα δύο. Από την άποψη της μουσικής κατεύθυνσης, θα έλεγα πως είναι πισωγύρισμα. Από την οπτική του ότι ο δίσκος είναι μια σαφέστατα ποιοτική μουσική πρόταση, είναι σίγουρα έξυπνη επιλογή.

Ο τίτλος του άλμπουμ είναι αρκετά έξυπνος, αφού το cello είναι ο ξεκάθαρος πρωταγωνιστής. Και πρωταγωνιστεί με κάθε πιθανή έκφανση του ήχου του, από τα μανιασμένα distorted riffs, στα απαλά περάσματα που σου χαϊδεύουν την ψυχή, σε κάθε κομμάτι ξεδιπλώνεται ένα περίτεχνο κατασκεύασμα που είναι προϊόν σκέψης και σοβαρής δουλειάς.

Η αλήθεια είναι πως αυτό που με τραβούσε πάντα στους Apocalyptica πέραν της καινοτομίας του cello, είναι το γεγονός πως ανέκαθεν οι συνθέσεις τους έχουν ένα προοδευτικό χαρακτήρα. Ο συνδυασμός metal και κλασσικής μουσικής και ο τρόπος που πετυχαίνουν να ισορροπούν και να μπολιάζουν το ένα με το άλλο είναι κάτι μοναδικό, και σε αυτό το δίσκο φαίνεται σχεδόν σε κάθε κομμάτι.

Από το επικό "Cell-0", στο συναισθηματικό και πανέμορφο "Rise", στο επιθετικό και γκαζιάρικο "En Route To Mayhem", κάθε τραγούδι έχει μια μικρή μουσική ιστορία να διηγηθεί. Το "Call My Name" ξεχωρίζει με το σινεματικό του ύφος, ενώ μου άρεσε πολύ και ο τρόπος που χτίζεται το "Scream For The Silent" όπου τα πλήκτρα δίνουν το κάτι παραπάνω. To δύστροπο "Fire And Ice" είναι περιπετειώδες και σχεδόν αγχωτικό, ενώ το "Βeyond The Stars" αποτελεί ένα πομπώδες και ισοπεδωτικό φινάλε.

Όλως παραδόξως, ένας αφανής ήρωας σε αυτή τη μπάντα είναι ο drummer, Mikko Sirén ο οποίος σε όλο το δίσκο είναι υποδειγματικός με τα παιξίματά του, στο οποίο φυσικά συμβάλλει και ο ήχος που είναι αεράτος και χωρίς να πάσχει από τη μοντέρνα κατάρα της υπερσυμπίεσης. Γενικά η παραγωγή του δίσκο είναι εξαιρετική και αφήνει χώρο σε όλους να ακούγονται και να γεμίζουν τον ήχο, κάτι που λειτουργεί ευεργετικά σε ένα ορχηστρικό άλμπουμ που εξ’ ορισμού μπορεί να γίνει κουραστικό για πολλούς.

Ποιό είναι λοιπόν το συμπέρασμα; Προσωπικά μου λείπουν τα χιτάκια, μου λείπουν ένα-δυο τραγούδια με φωνή. Αλλά οι Apocalyptica με το "Cell-0" απλά μας γλεντάνε. Είναι μουσικάρες, χωρίς να είναι επιδειξιομανείς, είναι συναισθηματικοί, επιθετικοί, κινηματογραφικοί. Και είναι μια μπάντα που πάλι ξεχωρίζει και ζει στη δική της φούσκα, μια φούσκα γεμάτη μελωδίες και ονειρικά ταξίδια.

  • SHARE
  • TWEET