Zenit

Από την Ελβετία ορμώμενοι οι Zenit, και συγκεκριμένα από το ιταλόφωνο κομμάτι, έτσι προκύπτει ίσως και η εγγύτητά τους με το ιταλικό progressive και κατ' επέκταση με τα κλασικά βρετανικά συγκροτήματα των 70s όπως οι Genesis, οι Yes και οι Emerson, Lake & Palmer. Κι ενώ δεν έχουν ίσως τα πολιτισμικά στοιχεία που έκαναν το rock progressivo italiano ένα ξεχωριστό παρακλάδι με δικό του χαρακτήρα, ούτε φυσικά την πρωτοπορία και την έμπνευση των μεγάλων Βρετανών πατεράδων του είδους, η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάνε κι άσχημα στο να μπλέκουν όλα τα στοιχεία αυτών μαζί ώστε, ακόμα κι αν δεν μπορούν να δημιουργήσουν το δικό τους ήχο, τουλάχιστον να μην αντιγράφουν και κάποιον συγκεκριμένα.

Ως generic prog rock λοιπόν, οι Zenit κρίνονται για τον τρόπο που διαχειρίζονται τις εμπνεύσεις και τις επιρροές τους και παίρνουν βαθμό «λίαν καλώς». Με πέντε μεγάλης διάρκειας συνθέσεις (δώδεκα, δεκαεπτά και εικοσιτέσσερα λεπτά) μία μικρή για τα δεδομένα του είδους (μόλις επτά λεπτά) και μία μικρή για τα δεδομένα κάθε είδους (δυόμιση λεπτά) φανερώνουν εύκολα κάποια δεδομένα. Καταρχήν ότι δεν είναι συνθέτες τραγουδιών παρά σουιτών. Το "Club Lady" που επιχειρεί να γίνει τραγούδι είναι και η πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου. Αντίθετα στα μεγάλης διάρκειας δημιουργήματα τούς δίνεται η δυνατότητα να αναπτύξουν θέματα, ιδέες και μελωδίες και εκεί είναι που τα καταφέρνουν καλύτερα.

Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι δεν υπολείπονται από άποψη τεχνικής και οργανικής δεξιότητας. Ειδικά μπάσο και κιθάρα ξεχωρίζουν και, προφανώς γνωρίζοντάς το, παίρνουν και παραπάνω χρόνο και ευθύνες στις συνθέσεις. Από την άλλη τα πλήκτρα, όταν δεν ασπάζονται το πιάνο, υστερούν, όχι τόσο ως προς τις νότες που παίζουν ή τους ρυθμούς που αλλάζουν αλλά ως προς τον ήχο που επιλέγουν να βγάζουν και οριακά αποφεύγει να είναι αυτός που συχνά καταστρέφει πολλά neo-prog συγκροτήματα. Τέλος υπάρχει και ένα τρίτο δεδομένο που ίσως είναι και το πιο σημαντικό. Όλες οι συνθέσεις παίρνουν τον αέρα τους χωρίς να πιέζονται από συνεχή ηχητικά στρώματα, αδιάκοπα σολαρίσματα (sic) και, απανωτές εναλλαγές ρυθμών. Αυτό τους δίνει μία αεράτη αίσθηση που σε συνδυασμό με τις μελωδίες τους και τις περιστασιακές ακουστικές κιθάρας, κάνουν το άκουσμα του συνόλου μία ευχάριστη διαδικασία.

Ο τίτλος του άλμπουμ προέρχεται από ένα μαθηματικό μοντέλο της αστροφυσικής που προβλέπει αν ένας λευκός νάνος θα γίνει τελικά αστέρι ή θα καταλήξει μαύρη τρύπα. Αν κατ' αναλογία οι Zenit με το άλμπουμ "The Chandrasekhar Limit" βάζουν αντίστοιχα διλλήματα για τους εαυτούς τους, είναι μάλλον υπερβολικοί. Η αλήθεια είναι ότι αστέρες δεν θα γίνουν αλλά ούτε και για μαύρη τρύπα είναι.