Zebu

Οι Zebu είναι ένα τετραμελές stoner / sludge σχήμα από την Αθήνα και φέτος κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά. Πρόκειται για ένα EP ονόματι "At The Delta Of Venus", με πανέμορφο εξώφυλλο, που περιλαμβάνει τέσσερα τραγούδια, ένα εκ των οποίων είναι διασκευή στο πασίγνωστο και αγαπημένο "School" των Nirvana. Το όνομά τους είναι εμπνευσμένο από το θηλαστικό «ζέβος» της οικογένειας των βοοειδών. Εύγε! Στα του δίσκου τώρα...

Η παραγωγή δεν ξενερώνει, δίνει μία DIY αίσθηση και είναι αξιοπρεπής, ενώ οι κιθάρες ακούγονται περισσότερο ζεστές παρά μουντές και ξερές. Γενικώς τα κομμάτια τους δεν θάβονται και μπορεί κανείς να διακρίνει τα πάντα. Το ιδιαίτερο αυτού του συγκροτήματος σε αντίθεση με τα άπειρα άλλα heavy / southern σχήματα, όμως, είναι πως τα παιδιά ακούνε (ή τουλάχιστον τους βγαίνει) παλιομοδίτικο hardcore. Με αυτόν τον τρόπο όταν οι stoner ιδέες τους σκάνε, έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο και έμφαση. Αντίστοιχα και τα εφέ που χρησιμοποιούν στα solo.

Το ομώνυμο τραγούδι, για παράδειγμα, που ανοίγει τον δίσκο, μέχρι το τρίτο λεπτό βγάζει μία Black Flag-ική τσαντίλα και σαπίλα, που ομολογουμένως δεν με συγκινεί και τόσο. Ανατρέπεται, όμως, τόσο εντυπωσιακά στο 3:12 που απλώς φαντάζομαι κόσμο να κάνει stage diving σαν τρελός και να χορεύει. Η οικονομία στις stoner ιδέες είναι το δυνατό τους χαρτί. Ξέρουν πότε και πώς να τις πλασάρουν, έτσι μία σχετικά απλή ιδέα μπορεί να «κουβαλήσει» ένα τραγούδι μακριά από τη χώρα της βαρεμάρας. Το δεύτερο τραγούδι "Grandma" κάνει ακριβώς το ίδιο, απλώς με λιγότερη επιτυχία κατά τη γνώμη μου. Το τρίτο και μεγαλύτερο, ωστόσο, "The Guru", είναι το πιο εντυπωσιακό. Μέσα στα εννέα περίπου λεπτά του με έπιασε δυο-τρεις φορές αδιάβαστο. Χαοτικό, άλλοτε σφιχτό και άλλοτε απλωμένο, νομίζω πως δείχνει με αντιπροσωπευτικό τρόπο τις ικανότητες των Zebu. Ειδικά το μεσαίο instrumental σημείο δίνει πόνο. Πάλι, όμως, αμφιβάλω αν θα είχε τόση αξία αν δεν διέφερε τόσο ριζικά από το πρώτο μέρος του τραγουδιού.

Τα παιδιά, λοιπόν, χωρίς να είναι riff masters φαίνονται να κατέχουν το songwriting και αυτό είναι που μετράει στο κάτω-κάτω. Θα ήθελα πραγματικά να ακούσω τον πρώτο τους full-length δίσκο όταν βγει. Θα ήθελα επίσης να λειάνουν τις γωνίες τους, να βελτιώσουν τα solo και να μεγαλώσουν τη διαφορά ανάμεσα στα μουσικά είδη που ακουμπάνε. Αν, δηλαδή, οι Zebu εξερευνήσουν περαιτέρω την hardcore πλευρά τους και καταφέρουν να την ενώσουν πιο εντυπωσιακά με την stoner / southern, θα έχουμε να κάνουμε με έναν μοναδικό ήχο. Μπράβο τους που εμπνεύστηκαν ένα τόσο ενδιαφέρον μουσικό υβρίδιο. Επίσης φαίνονται εργατικοί διότι κάνουν συναυλίες συχνά. Τσεκάρετέ τους, λοιπόν, καλά θα περάσετε.