ZZ Top

Δεν είναι μόνο τα εννιά χρόνια από την προηγούμενη δισκογραφική δουλειά των ZZ Top που κάνουν το "La Futura" έναν από τους πιο αναμενόμενους δίσκους του 2012. Είναι και η γενικότερη έκπληξη, αφού λίγο ως πολύ μετά από μία σειρά απογοητευτικών άλμπουμ η Τεξανή τριάδα βρέθηκε όχι μόνο χωρίς δισκογραφικό συμβόλαιο αλλά και με μικρές ελπίδες για νέο δίσκο. Εδώ κάπου έρχεται ο Rick Rubin.

Ειδικός στο να «ανασταίνει» καριέρες αλλά και γενικότερα να βοηθάει τα συγκροτήματα να ξαναβρούν τις ηχητικές ρίζες τους, ο Rubin ήταν αυτό ακριβώς που χρειάζονταν οι ZZ Top για να τους ξαναφέρει στον «σωστό δρόμο» του βρώμικου, αλήτικου boogie που πάντα είχαν μέσα τους και που, όπως αποδεικνύουν οι συναυλίες τους, ο κόσμος δεν ξέχασε ποτέ. Γιατί καλοί οι πειραματισμοί με τα synthesizers τη δεκαετία του '80, έδωσαν και έναν εμπορικά αξεπέραστο (και καλλιτεχνικά επαρκή) δίσκο το 1983 ("Eliminator"), αλλά δεν είναι κάθε μέρα του Αη-Γιαννιού. Όποιες τους προσπάθειες από εκεί και μετά τους απομάκρυναν από τα θεμέλια των Νότιων blues ήταν από απογοητευτικές ("Mescalero") μέχρι απαράδεκτες ("XXX").

Αυτό λοιπόν είναι το μεγάλο κέρδος του "La Futura". Οι Gibbons, Beard και Hill ακούγονται επιτέλους σαν να ξεπήδησαν μέσα από το "Tres Hombres" και το "Fandago", να συνάντησαν τους γηραιότερους εαυτούς τους και να ανέλαβαν αυτοί τα ηνία. Οι κιθάρες είναι και πάλι ποτισμένες σε bourbon, το μπάσο ξεροψημένο στο barbeque και τα τύμπανα στεγνά σαν μεξικανική έρημος. Η φωνή του Gibbons έχει αποκτήσει μία εντονότερη βραχνάδα που όμως πάει γάντι στα τραγούδια, ειδικά από τη στιγμή που τα περισσότερα κινούνται σε mid-tempo ρυθμούς. Τα δε licks και solo της κιθάρας του αποδεικνύουν γιατί αυτή τη στιγμή είναι ένας από τους εν ζωή θρύλους των blues.

Και ενώ η παραπάνω περιγραφή κάνει την ακρόαση του "La Futura" να μοιάζει η ειδυλλιακή επάνοδος του συγκροτήματος που ήρθε για να πάρει σκαλπ και λοιπά γραφικά, υπάρχει μία μικρή παράβλεψη στο σενάριο. Αρκετές από τις συνθέσεις του δίσκου είναι μέτριες. Παρασυρμένος από την πρώτη ακρόαση ένας μουσικόφιλος μπορεί να χαρεί από την επιστροφή στην «ορθή» φόρμα των ZZ Topκαι φυσικά την, με ευκολία, καλύτερη δουλειά τους από το 1985 και μετά και να ενθουσιαστεί. Τα riff σίγουρα θα του θυμίσουν τις καλύτερες στιγμές του παρελθόντος τους και πραγματικά θα βρεθούν τραγούδια όπως τα "I Gotsta Get Paid", "Chartreuse", "Consumption", "Flyin' High" και "It's Too Easy Manana" (τα τρία πρώτα περιλαμβάνονταν στο E.P. "Texicali" και το τελευταίο είναι γραμμένο από την Gillian Welch) που είναι καλύτερα από ότι ίσως περιμέναμε ότι μπορούν να ηχογραφήσουν πλέον οι ZZ Top. Όταν όμως ο κουρνιαχτός καθίσει και κοιτάξει κανείς πιο ψύχραιμα το αποτέλεσμα, μένει ταυτόχρονα μία αίσθηση ότι ακόμα και στις καλύτερες στιγμές τους αντιγράφουν το παρελθόν τους.

Τελικά το "La Futura" είναι ικανό να αφήσει ενθουσιώδεις ή πιο μετριοπαθείς αντιδράσεις ανάλογα με την οπτική και το συναισθηματισμό που θα το προσεγγίσεις. Από τη μία είναι καλύτερο από ό,τι και οι πιο αισιόδοξοι ήλπιζαν. Περιλαμβάνει μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις τους τα τελευταία 25 χρόνια, παικτικά επιβάλλεται με την όρεξή του και μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό ξυπνητήρι τόσο για τους ακροατές που θα θυμηθούν γιατί οι ZZ Top είναι τόσο μεγάλο συγκρότημα όσο και για τους ίδιους που ελπίζω ότι βρήκαν πλέον το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν. Από την άλλη όμως, συγκριτικά με τις ξεχωριστές δουλειές της δισκογραφίας τους, έχει το μερίδιό του από fillers που διασώζονται κυρίως λόγω του μελετημένου ήχου και της κιθάρας του Gibbons.

Ας συμφωνήσουμε στα, κατά το δυνατό, αντικειμενικά  χαρακτηριστικά, ότι είναι ένας εξαιρετικά ευχάριστος δίσκος που μας έλειπε πολύ από τους ZZ Top, μία συγκινητική νεκρανάσταση ενός συγκροτήματος που φαινόταν να έχει για τα καλά βρεθεί σε μουσικό αδιέξοδο, μία ηγετική δήλωση σε όσους τους είχαν ξεγράψει και ίσως ένα πρώτο βήμα για μία (γιατί όχι;) ακόμα καλύτερη συνέχεια.