Young And In The Way

Παίζει αυτή να είναι η πρώτη κυκλοφορία της Deathwish που ακούω μετά το επικό "Sunbather" των Deafheaven, ένα άλμπουμ αναγνωρισμένο μέσα σε μερικούς μήνες από μία τεράστια μερίδα του underground μουσικού στερεώματος, και ενώ black πινελιές βρίσκουμε και στους δύο δίσκους, οι διαφορές που συναντούμε μεταξύ τους είναι σημαντικές. Ok, μόλις θυμήθηκα ότι πέρισυ έπιασε κορυφή και το Touché Amoré, αλλά τέλος πάντων, αυτό δεν είναι επί του παρόντος.

Για να είμαι ειλικρινής δεν υπάρχει κάποιος ουσιαστικός λόγος σύγκρισης των Deafheaven με τους Αμερικανούς Young And In The Way, κατά κόσμον YAITW. Το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι πως το μπαστάρδεμα του black metal με στοιχεία από διάφορα άλλα ιδιώματα του ακραίου ήχου έγινε και αυτό, με τα πολλά, κλασικό, είναι πλέον δηλαδή κάτι το «κοινό». Τι έχουμε λοιπόν; Thrash και d-beat hardcore punk με black metal αισθητική και απόκοσμα φωνητικά, post-metal και post-hardcore με blasts στα τύμπανα και σκισμένα ουρλιαχτά, μοντέρνο hardcore με «ολντ σκουλάδικο τούπα τούπα» και «μαυροντυμένα» σκισίματα στις κιθάρες, screamo με black metal υπόστρωμα, blackened crust, και ούτω καθεξής, και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Δεν το λέω για κακό, τις μίξεις αυτές, προσωπικά, τις προτιμώ πολύ περισσότερό από την καθαρόαιμη και αγνή μορφή του είδους, άλλα όπως και να έχει, μετά από κάποια στιγμή φτάνεις υποχρεωτικά σε ένα σημείο όπου θα καταλήξεις σε κάτι που δεν είναι δα και κάτι τρομέρο, ούτε κάτι το εντυπωσιακό, ούτε φυσικά το ιδιαίτερα εμπνευσμένο.

Απόψεις είναι αυτές και φυσικά θα μπω στο ψητό κι εγώ με την δική μου γνώμη. Το "When Life Comes To Death" αποτελεί την δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά των Young And In The Way και πραγματικά δεν είναι κακός δίσκος. Είναι τέρμα βίαιος και με μίσος προς ό,τιδήποτε υπάρχει γύρω μας, τους ανθρώπους, την κοινωνία, εμάς τους ίδιους, την ζωή. Ο όγκος και η ηχητική ακρότητα που προσφέρει ανά σημεία είναι ψαρωτική, τα τύμπανα σε κολλάνε κανονικά στον τοίχο, οι κιθάρες υψώνουν τείχη για να σου κρύψουν κανονικά το φως, τα φωνητικά ακούγονται σαν κραυγές από τα πιο ανήλιαγα μπουντρούμια, άλλα παρ' όλα αυτά δεν καταφέρνει να με πείσει και να με κερδίσει ολοκληρωτικά, ώστε μετά το τέλος του να με εμποδίσει να προχωρήσω σε κάποια άλλη κυκλοφορία της δισκοθήκης μου. Ίσως εγώ να έχω γίνει περίεργος τελευταία και ίσως κάποια στιγμή να επιστρέψω σ' αυτόν. Σίγουρα μία ακρόαση πάντως δεν θα σας κάνει κακό. Το ερεβώδες "Fuck This Life" και το μελαγχολικό -και μοναδικό ακουστικό κομμάτι του δίσκου- "Shadow Of Murder" αξίζουν τον οποιονδήποτε «κόπο».