Yes

Δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να μην αναφερθεί η επιδραστικότητα και η σημασία των τεράστιων, τιτάνων Yes για την εξέλιξη του prog rock και εν γένει του rock σε πολλές εκφάνσεις του, αλλά η πορεία τους τα τελευταία πολλά πολλά χρόνια φανερώνει μια άλλη έκφανσή τους, παρουσιάζει ένα γκρουπ καρικατούρα που συνεχίζει να πατάει πάνω στους θριάμβους του παρελθόντος. Οι τωρινοί Yes, χωρίς βέβαια τον θαυμάσιο Jon Anderson, τον αναντικατάστατο τραγουδιστή του θρυλικού γκρουπ, συνεχίζουν να πειραματίζονται στις αλλαγές των lineup και να διασκεδάζουν σαν δύστροποι ηλικιωμένοι, νομίζοντες ότι παραμένουν ακόμα ένα ενδιαφέρον γκρουπ, άξιο να συμμετάσχει στην αναβίωση του ήχου, ο οποίος ξεκάθαρα ξαναζεί τις μέρες δόξας του, μετά τη δεκαετία του '70.

Τι έχει λοιπόν να πει το νέο, εικοστό πρώτο άλμπουμ των Yes, "Heaven & Earth"; Με μια λέξη, τίποτα. Απολύτως τίποτα, ένα άλμπουμ κενού νοήματος, νερόβραστων συνθέσεων συνταξιούχων πρώην θρύλων του prog και συνολικά μόνο το όνομα και το αξιόλογο εξώφυλλο θυμίζουν το γκρουπ που άλλαξε τον ρου του rock κάποτε. Στο μικρόφωνο ακόμα ένας μιμητής του Jon Anderson, μετά και τον Benoit David του προηγούμενου (ανεκτού σε σύγκριση με αυτό) "Fly From Here", ονόματι Jon Davison και στα πλήκτρα ο παλιός γνώριμος Geoff Downes (εποχή "Drama"). Από 'κει και πέρα, ο αμετανόητος πυρήνας των Squire - Howe - White, παρουσιάζουν το πιο αδύναμο άλμπουμ των Yes εδώ και δεκαετίες, με συνθέσεις που δεν πλησιάζουν σε καμία περίπτωση, ούτε τη φήμη της μπάντας, ούτε την μαγευτική αύρα που ανέκαθεν μπορούσαν να μεταδώσουν οι συγκεκριμένοι τύποι. Οκτώ συνθέσεις, οι περισσότερες βασισμένες σε ιδέες των Davison / Downes και περίπου 50 λεπτά αδιάφορης, βαρετής και επαναλαμβανόμενης, «δεινοσαυρικής» λογικής μουσικής ερμηνείας, κάποιων τύπων που χρησιμοποιούν το όνομα των Yes για να κυκλοφορήσουν το πιο ανέμπνευστο άλμπουμ του ήχου που πιθανότατα θα μπορούσατε να ακούσετε σε μια εποχή που οι εντυπωσιακές κυκλοφορίες συνεχίζουν να αναδιαμορφώνουν τον χώρο του παραδοσιακού και μη, progressive rock.

Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα άλμπουμ των Yes, ακόμα και με τα «μη κλασικά» κατά την μακρόχρονη πορεία τους, οι τεχνικές προδιαγραφές και η απόδοση του ήχου τους παρέμενε πεντακάθαρη, περιπετειώδης και πρωτοποριακή για αυτό που είχε το συγκρότημα να τονίσει κάθε φορά. Στο "Heaven & Earth", η παραγωγή είναι μουντή, αδιάφορη και επίπεδη, τονίζοντας ακόμα περισσότερο το αντίστοιχα αδιάφορο και επίπεδο songwriting. Μακριά από κάθε στοιχείο των Yes, ο οπαδός θα δυσκολευτεί να βρει έστω και ένα κομμάτι που να ξεχωρίζει από τον αχταρμά της μετριότητας, ακόμα και αναλογιζόμενος ότι το συγκρότημα διανύει την πέμπτη δεκαετία του. Ακόμα και οι στιγμές που οι ορχηστρικές «εμπνεύσεις» προσπαθούν να βγουν στο προσκήνιο, η παραγωγή τις υποβιβάζει. Στο "To Ascend" ή το "Subway Walls" για παράδειγμα, οι Yes προσπαθούν να ακουστούν progressive, αλλά τελικά η βαρεμάρα παρασύρει τις συνθέσεις και δεν θα 'χε καμιά διαφορά από κομμάτια που παίζουν στο «background» εν μέσω δείπνου σε κρουαζιερόπλοιο (μιας και είναι της μόδας και οι ίδιοι οι Yes εγκαινίασαν τη δική τους «Cruise To The Edge» κρουαζιέρα...).

Συνοπτικά, οι Yes θα παραμείνουν εις τον αιώνα τον άπαντα ένα συγκρότημα που έθεσε τις βάσεις και απογείωσε τον «προοδευτικό» ήχο, παράλληλα με λίγους ακόμα, και θα αποτελούν σημείο αναφοράς για όσους αποφασίζουν να παίξουν αυτή τη μουσική. Οι Yes του "Close To The Edge" και του "Relayer" πάντα θα είναι ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα όλων των εποχών και αδιαπραγμάτευτα σημαντικοί. Αλλά η επιμονή να συνεχίζουν χωρίς τον Jon Anderson και να κυκλοφορούν δίσκους τέτοιας ποιότητας χάρη στις παραξενιές των τριών μελών, αυτό τους καθιστά σχεδόν γραφικούς. Οι περιοδείες τους παρ' όλα αυτά εξακολουθούν να κρίνονται επιτυχείς, καθώς φυσικά παίζουν ολόκληρους κλασικούς δίσκους, αλλά πλέον δεν διαφέρουν και σε πολλά από ένα καλό tribute συγκρότημα στους Yes. Δίσκοι σαν το "Heaven & Earth" δεν απευθύνονται ούτε στους συλλέκτες των άλμπουμ της μπάντας. Εκτός και αν συμβάλλει σε αυτό και το -ομολογουμένως «ψαρωτικό»- εξώφυλλο του Roger Dean.