Yawning Man

The Revolt Against Tired Noises

Heavy Psych Sounds (2018)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 19/07/2018
Η αναγνώριση εκείνη που άργησε τριάντα χρόνια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάτσε μισό λεπτό να δημιουργήσω ένα νέο μουσικοκοινωνικό αξίωμα: Τον ξέρεις τον Brant Bjork; Τον ξέρεις. Τον αγαπάς; Αν τον αγαπάς λέει... Πάνε ψάξε τώρα να βρεις την άποψή του για τους Yawning Man. Να το ξέρεις πως η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι να ακούς ή να διαβάζεις κομπλιμέντα από κάποιον που επηρέασες.

Δεν θα σου αναφέρω ούτε καν επιγραμματικά την ιστορία της μπάντας, καθότι την βρίσκεις μέσα σε δυο λεπτά, θα σταθώ όμως στην φύση της. Πέραν του ότι είναι οι πρωτεργάτες της desert rock σκηνής, είναι ο ορισμός της underground μπάντας. Της μπάντας εκείνης που έχει επηρεάσει ένα σκασμό καλλιτέχνες και που βάζει την δημιουργία σε πρώτο πλάνο.

Κι επειδή είμαστε ακροατήριο και κοινό που εκτιμά τέτοιου είδους μουσική και συγκροτήματα, πέρσι στην πρώτη και μοναδική τους επίσκεψη στην χώρας μας, τα πήγαμε περίφημα. Από την ανάποδη. Τόσο οργανωτικά, όσο και ποσοτικά. Όταν κοινό και διοργανωτές αγνοούν την μπάντα εκείνη που συνέθεσε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια της εν λόγω σκηνής, τότε ναι, είμαστε «φασαίοι».

Δεν ξέρω αν η καινούργια δισκογραφική τους εταιρεία με το ειδικό της βάρος, θα αποκαταστήσει έστω κι ένα μέρος της καλλιτεχνικής τους αδικίας, το σίγουρο είναι πως μέσω αυτής ακούμε ίσως για πρώτη φορά την πιο post εκδοχή των Yawning Man. Υπάρχει μια ακροβασία εδώ. Μια λεπτή γραμμή μεταξύ desert και post rock. Μια συνύπαρξη καλύτερα, που φέρνει στο νου ένα εκ των κορυφαίων «τέκνων» τους.

Αν αναλογιστείς δε πως οι My Sleeping Karma διάλεξαν κι αυτοί τον δρόμο της οργανικής σύνθεσης, τότε ναι, ο συνειρμός γίνεται ακόμα πιο ρεαλιστικός. Τα σκόρπια και αμυδρά φωνητικά στον δίσκο, δεν αφαιρούν σπιθαμή από την instrumental παράδοση των Yawning Man. Ίσα ίσα που την κάνουν ακόμα πιο ελκυστική. Σε συνδυασμό με την ντοκυμενταρίστικη φύση της μουσικής τους, το "The Revolt..." φαντάζει ως το ιδανικό soundtrack για ένα νέο  Koyaanisqatsi.

Τους αρέσει να μην λεν πολλά. Ίσως και γι’ αυτό να μην τους δώσαμε κι εμείς την πρέπουσα σημασία και δεν εννοώ την αποθέωση. Εννοώ την  απόδοση επί χάρτου που τους αναλογεί. Τίποτα περισσότερο. Την αναγνώριση εκείνη που θα φέρει ένα ειλικρινές χαμόγελο στο πρόσωπο του καλλιτέχνη. Ίσως πάλι βρεθήκαμε σε δίλημμα. Τι κάνεις όταν αντικρύζεις για πρώτη φορά τη Nell. Την φέρνεις λάου λάου στον βάρβαρο πολιτισμό μας ή την αφήνεις στο κουφάρι ενός αιωνόβιου δένδρου; Α;

  • SHARE
  • TWEET