Xandria

Πριν από μια δεκαετία οι Xandria ήταν μια ιδιαίτερη παρουσία ανάμεσα σε εκείνη τη συνομοταξία συγκροτημάτων που καθιέρωσαν το συμφωνικό metal. Ένα ύφος, που μπορεί να μην ήταν ούτε τότε κοινά αποδεκτό, αλλά αδιαμφισβήτητα ακουγόταν φρέσκο και είχε τη δική του χροιά στο ευρύτερο πλαίσιο του σκληρού ήχου. Οι ίδιοι ποτέ δεν ήταν καινοτόμοι και ποτέ δεν διεκδίκησαν τα πρωτεία του, εμπορικά ή καλλιτεχνικά. Αν κάτι επιβάλλεται να τους αναγνωριστεί, αυτό είναι ότι παρά τα πάνω και τα κάτω, τα δικά τους και της σκηνής, ποτέ δεν έκαναν πίσω.

Με εξαίρεση το άχαρο διάστημα προς το τέλος της προηγούμενης δεκαετίας και την αρχή της τρέχουσας, όπου βρέθηκαν χωρίς φωνή, οι Γερμανοί είναι από τις λίγες σταθερές παρουσίες του χώρου. Η επιστροφή τους στην ενεργό δράση πριν από πέντε χρόνια με το "Neverworld's End" μπορεί να μη με έπεισε πλήρως σαν σύνολο, καθώς απομακρύνθηκαν από τα ανατολίτικα στοιχεία που τους ξεχώριζαν, ωστόσο η προσθήκη της Manuella Kraller έμοιαζε απόλυτα πετυχημένη ως επιλογή. Όταν ένα χρόνο αργότερα ανακοινώθηκε η αποχώρησή της, ήμουν πεισμένος πως δύσκολα θα την έβγαζαν καθαρή από το σύνδρομο της χαμένης τραγουδίστριας.

Προς διάψευσή μου, η μπάντα βρήκε άμεσα τη λύση στο πρόσωπο της Dianne Van Giersbergen. Η Ολλανδή βρέθηκε στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή και με την εξαιρετική της φωνή ταίριαξε ιδανικά στην όλη κατάσταση. Το "Sacrificium" συνέχισε στο περισσότερο τυπικό symphonic μονοπάτι, με τους πειραματισμούς να απουσιάζουν, όμως οι συνθέσεις ήταν ξεκάθαρα ένα επίπεδο πιο ψηλά και οι ερμηνείες έκαναν σε αρκετά σημεία τη διαφορά. Μέχρι το για-οπαδική-χρήση EP που ακολούθησε ήταν ευχάριστο και οι επανηχογραφημένες εκδοχές των παλιότερων κομματιών δεν έμοιαζαν αταίριαστες.

Στη φετινή του κυκλοφορία το συγκρότημα ρίχνει μερικές κλεφτές ματιές προς το μακρινό παρελθόν, αλλά σε γενικές γραμμές ακολουθεί πιστά την πορεία του προκατόχου του. Δυνατές συμφωνικές συνθέσεις (βλ. "Where The Heart Is Home"), απλοποιημένα ατμοσφαιρικά χιτάκια (βλ. "Death To The Holy", "Call Of Destiny"), όμορφες μπαλάντες (βλ. "Dark Night Of The Soul"), επικά "progressive" κομμάτια σαν το ομότιτλο, όλα τα προφανή είναι στη θέση τους. Μέχρι και σχεδόν απροκάλυπτα wink υπάρχουν, με το "We Are Murderers (We All)" να κοιτάει προς Jansen, Simons & Co. και το "Ceili" στο "Moondance". Καθόλου άσχημα.

Το "Theater Of Dimensions" στηρίζεται σε απλά υλικά και, χωρίς να πρωτοτυπεί, πηγαίνει τους Xandria ένα βήμα μπροστά. Το γεγονός ότι στα εβδομηνταπέντε λεπτά του οι χτυπητά αδύναμες στιγμές διατηρούνται στο ελάχιστο λέει πολλά. Η παρουσία της Van Giersbergen είναι καταλυτική, ενώ η ύπαρξη κομματιών όπως τα "Ship Of Doom" και "Song For Sorrow And Woe" δείχνουν ότι και οι απλές συνταγές μπορούν να πετύχουν. Στο δε "Burn Me", με τη συμμετοχή του Zaher Zorgati των Myrath και τα oriental (ω ναι) κοψίματα, ξαφνικά βρέθηκα στα zeroes. Όσοι εν symphonic πιστοί προσέλθετε.