Woodkid

O ταλαντούχος κύριος Yoann Lemoine φέρει πολλές περγαμηνές στο δισάκι του, σε ηλικία μόλις 30 ετών. Διάσημος για τα video clip του σε γνωστούς pop καλλιτέχνες όπως η Rihanna, o Drake και η Lana Del Rey, είναι κάτοχος του βραβείου σκηνοθεσίας MVPA, έξι MTV Video Music Awards αλλά και πέντε Χρυσών Λεόντων στο Lions Advertising Festival των Καννών για την καμπάνια του, "Graffiti", σχετικά με την ευαισθητοποίηση πάνω στο AIDS. Ο Richie Havens, γνωστός folk τραγουδιστής και κιθαρίστας των 60s, χάρισε κάποτε στον Lemoine ένα μπάντζο και ...εγένετο το μουσικό του alter ego ονόματι Woodkid, έστω και αν δεν ακούμε πουθενά μπάντζο στις δουλειές του.

Ως Woodkid, λοιπόν, τον γνωρίσαμε με το EP "Iron" του 2011 και ενθουσιαστήκαμε με το σπάνιας ομορφιάς ομότιτλο κομμάτι του, αλλά και με το ακόμα πιο σπάνιας ομορφιάς video clip του. Μάστορας του είδους είναι, άλλωστε, σιγά μη δεν κρατούσε το καλύτερο για τον εαυτό του. Το κομμάτι "Iron" ενθουσίασε ταυτόχρονα και το ευρύ ακροατήριο, στο οποίο έγινε γνωστό μέσω του trailer του βιντεοπαιχνιδιού "Assassin's Creed", μέσω του trailer της ταινίας "Hitchcock" αλλά και μέσω κολεξιόν του οίκου μόδας Dior, η οποία είχε ονομασία από τους στίχους του τραγουδιού. Και αν όλα αυτά τα γκλαμουράτα σας ακούγονται -και όντως είναι- «κάπως», μην τον κακολογείτε. Απλά απολαύστε κομμάτι και βίντεο παρακάτω...

Το φετινό ντεμπούτο του Woodkid, ονόματι "The Golden Age", περιέχει το κομμάτι "Iron" - και προφανώς αποτελεί την καλύτερη στιγμή του. Περιέχει, επίσης, και το δεύτερο single, "Run Boy Run", για το οποίο έχουμε ακόμα ένα άκρως προσεγμένο και εντυπωσιακό βίντεο. Ωστόσο, το κομμάτι πάσχει από αυτό που πάσχει και ολόκληρος ο δίσκος: ενώ είναι όντως όμορφο, ενώ λαμποκοπάει σε ενορχήστρωση και παραγωγή, ενώ η φωνή του Woodkid εξακολουθεί να έχει αυτήν τη χαρακτηριστική ζεστασιά, υπάρχει κάτι που λείπει. Ο δίσκος δημιουργεί προσδοκίες υπέρμετρες με το άλλοτε πομπώδες και άλλοτε μελιστάλαχτο ύφος του, στις οποίες όπως είναι λογικό δεν καταφέρνει εν τέλει να ανταποκριθεί. Αίτια, η επανάληψη της ίδιας νόρμας, των ίδιων συστατικών, των ίδιων μελωδιών, των ίδιων παιχνιδισμάτων των πνευστών καθ' όλη τη διάρκειά του, με αποτέλεσμα να φτάνεις στο τέλος του κάπως κουρασμένος και να απορείς το γιατί. Απορία που γεννάται φυσιολογικά, καθότι οι συνθέσεις αυτούσιες και αποκομμένες στέκονται σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Δεν είμαι εξαρτημένος από την κιθάρα -και προφανώς ο Woodkid την απέφυγε εντελώς εσκεμμένα- ωστόσο χρειάζεται πολύ μαεστρία για να την αποτάξεις εντελώς και να μη σου λείψει σε κανένα σημείο ώστε να ...δέσουν τα συστατικά, ειδικά όταν βγάζεις indie feeling. Κατάφερε να συνθέσει κάποια πολύ όμορφα κομμάτια, όπως το "Stabat Mater" και το "Ghost Lights", και πάνω απ' όλα κατάφερε να δώσει μια mainstream μουσική πρόταση με πολύ ιδιαίτερη ταυτότητα και ευχάριστη στο αυτί ολική αίσθηση. Το στιλιστικό του θέματος το κατέχει στην εντέλεια, είτε πρόκειται για την μουσική αισθητική είτε για τον οπτικό τομέα. Σίγουρα τα χρόνια και οι εμπειρίες θα λειτουργήσουν υπέρ του -και δεδομένου ότι έχει την κανονική του δουλειά για να του προσφέρει τα προς το ζην και τη φήμη- το όχημα Woodkid υπάρχει για να ικανοποιεί τις δημιουργικές του ανησυχίες και μόνο. Αυτό είναι που με κάνει να έχω την πεποίθηση ότι στο μέλλον πέρα από πολύ όμορφα κομμάτια, θα μας δώσει και έναν πολύ όμορφο δίσκο.