Wolfbrigade

The Enemy: Reality

Southern Lord (2019)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 22/11/2019
"Lycanthro punk" το βαφτίζουν και ομολογουμένως οι Wolfbrigade είναι εντυπωσιακοί σε αυτό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Entombed είναι θεοί. Με τη μουσική τους πορεία, έχουν συνεισφέρει τα μέγιστα σε αρκετά. Μια όμως συνεισφορά που συχνά παραβλέπεται, είναι αυτή που είχαν στη σουηδική hardcore σκηνή, όταν έσκασε μύτη το "Wolverine Blues". Η ωμή ενέργεια που περικλειόταν με death metal κιθάρες, επιχειρήθηκε αρκετά συχνά να αναπαραχθεί. Εδώ εμφανίζονται οι Wolfbrigade. Από τις Wolfpack μέρες τους, πριν μετονομαστούν δηλαδή για να μην ταυτίζονται με εθνικιστική μπάντα ιδίου ονόματος, επιδίδονται σε ένα crust/death metal-ικό d-beat, το οποίο, είναι πραγματικά απολαυστικό. Ο νέος τους δίσκος, έρχεται δυο χρόνια μετά από το "Run With The Hunted" (που βρήκε τη θέση του στη σχετική μας ανασκόπηση), και βρίσκει την μπάντα στο peak του ιδιαίτερου και κατά δικού της στυλ.

Ο μέγας σοφός και metal γνώστης Fenriz, το είχε δηλώσει κάποτε. Οι δίσκοι των His Hero Is Gone εξάλειψαν την απόσταση μεταξύ του crust και του black metal. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια μάλιστα επιχειρεί να συνθέτει το δικό του metal punk, επηρεαζόμενος φυσικά και από την προ εικοσαετίας crust σκηνή. Οι Σουηδοί Wolfbrigade, επιχειρούν το ίδιο, ρίχνοντας όμως περισσότερη βάση στο death ‘n’ roll. Η έναρξη με το εκπληκτικό "Sum Of All Vices" δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης. Μανιακό d-beat, κιθάρες ηχητικοί οδοστρωτήρες, φωνητικά που κινούνται κάπου μεταξύ του L-G Petrov και του Lemmy, και ένας ρυθμός που σπάει από κάποια πολύ πειστικά leads. Ο καταιγισμός αυτός, στο προσεκτικό αυτί, θα αποκαλύψει όλα τα ηχητικά προσωπεία της μπάντας.

Οι Wolfbrigade, στον δέκατο δίσκο τους, καταπιάνονται με τις διάφορες μορφές εξουσίας, καθώς και τους συσχετισμούς δυνάμεων και καταπίεσης σε κάθε έκφανση της ζωής ενός ατόμου. Λίγο πιο ενδοσκοπικά από ότι καταπιάστηκαν οι Misery Index στον φετινό τους τρομερό δίσκο, οι λύκοι απομονώθηκαν και αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια κατάθεση ψυχής. Μάλιστα, σε ανοδική πορεία από τον προηγούμενο δίσκο τους, εντάσσονται ακόμη περισσότερο στη metal πλευρά του ήχου τους. Πράγματι, οι δέκα συνθέσεις συνολικής διάρκειας 27 λεπτών, είναι metal punk δυναμίτες. Ο ακροατής θα συναντήσει και διπέταλο στα τύμπανα, ακόμη και πιο ‘80s metal solos. Το "The Wolfman" για παράδειγμα, είναι ένα εθιστικό Motorhead style τραγούδι, με ενδιαφέρουσες στιχουργικές προεκτάσεις, βασισμένο στις θεωρίες του Freud.

Το κτήνος μέσα μας είναι όντως κυρίαρχο θέμα στο "The Enemy: Reality". Η δυάδα των "Narcissistic Breed" και "Nightmare Of Wolves" αντιπροσωπεύει επάξια τον ήχο της μπάντας και μάλιστα ο back to back χαρακτήρας τους επιτρέπει στον δίσκο να μην ρίξει την ποιότητα στα μέσα του. Τα φωνητικά του Micke Daahl κλέβουν την παράσταση, όπως και ο τρόπος που προσαρμόζεται ο Storback με τα διάφορα στυλ που αξιοποιεί στα τύμπανα. Το deathcrust του "Well Of Despair" θα μπορούσε να είναι ένα Entombed τραγούδι, ενώ το "Fire Untamed" ηχεί βγαλμένο από κάποιες, πιθανώς χαμένες, metal ηχογραφήσεις των Anti-Cimex.

Θα επιθυμούσα προσωπικά τους Wolfbrigade πιο πολιτικοποιημένους, όπως τους Adrestia, αλλά η αλήθεια είναι πως γνωρίζουν τον ήχο τους και είναι τρομερά πειστικοί. Από το 2003 και το "In Darkness You Feel No Regret" έως σήμερα, οι Wolfbrigade με τους Martyrdod ηγούνται της σουηδικής σκηνής. Αν και οι δεύτεροι, πλέον, ηχούν ελαφρώς αποπροσανατολισμένοι, οι Wolfbrigade παραδίδουν μαθήματα σταθερότητας. Κάθε ακρόαση του νέου δίσκου των Wolfbrigade, θα ικανοποιεί σταθερά τον ακροατή. Μπορεί να μην έχουν τη δύναμη να συγκλονίσουν, αλλά δεν το επιδιώκουν κιόλας. Εν τέλει, η δύναμη των τραγουδιών μετράει, ειδικά σε ένα τέτοιο ιδίωμα, και το "The Enemy: Reality" είναι απολαυστικό και σε σημεία πολύ εθιστικό.

  • SHARE
  • TWEET