Wolf People

Fain

Jagjaguwar (2013)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 31/07/2013
Σε μία εποχή που οι ρετρό μπάντες είναι περισσότερες και από τις σκιές ματιών που έχει χρησιμοποιήσει στην καριέρα του ο Ozzy, οι Wolf People καταφέρνουν να κρατούν τη δική τους θέση κάπως πιο ξέμακρα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Wolf People είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες, νοσταλγικές, εικονοπλαστικές, ιμπρεσιονιστικές, ταξιδιάρικες σύγχρονες μπάντες που αντλούν τις επιρροές τους από  τα 60s και τα 70s. Το φοβερό ντεμπούτο "Steeple" του 2010 (το "Tidings" δεν είναι κανονικό full length) επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές και όποιος δεν το έχει ακούσει οφείλει να σπεύσει άμεσα για να βρεθεί στον μουντό από την πολύ βρεταν-ίλα κόσμο ενός από τους καλύτερους δίσκους της τότε χρονιάς. Το "Fain" συνεχίζει εκεί που τελείωσε το "Steeple". Λείπει το φλάουτο πια, αλλά το πνεύμα των Jethro Tull συνεχίζει να αιωρείται πάνω από τις συννεφιασμένες βραχώδεις ακτές και τις πολεμίστρες ερειπωμένων κάστρων που στέκουν αγέρωχα, αναπολώντας εποχές χαμένων μεγαλείων και αφήνοντας μία υπόνοια επικής διάθεσης, όπως ακριβώς και η μουσική των Wolf People.

Σε μία εποχή που οι ρετρό μπάντες είναι περισσότερες και από τις σκιές ματιών που έχει χρησιμοποιήσει στην καριέρα του ο Ozzy, οι Wolf People καταφέρνουν να κρατούν τη δική τους θέση κάπως πιο ξέμακρα - κάτι που είναι ευχή και κατάρα, καθότι δεν έχουν έτοιμο κοινό στο οποίο να απευθυνθούν, αλλά διατηρούν μια αξιοθαύμαστη ταυτότητα. Δεν είναι αρκετά βαριοί ώστε να μπορούν να προσελκύσουν όποιον επιζητά αμιγώς hard rock / heavy psych αισθητική. Βγάζουν έναν ανεξήγητο prog αέρα, αλλά αυτός δεν δικαιολογείται ούτε από το ιδιαίτερα απλό rhythm section τους ούτε από τις κάθε άλλο παρά πολύπλοκες κιθάρες τους. Το psychedelic rock στοιχείο τους είναι το πιο κραταιό, ωστόσο όταν βαραίνει η παραμόρφωση τα πράγματα ξεφεύγουν - άσε που ολόκληρη η επική διάθεση του άλμπουμ δεν συνάδει με την ελαφρότητα ενός 60s psychedelic rock δίσκου. Κάπου στο μεταίχμιο όλων αυτών ακροβατούν οι Wolf People και εισάγοντας πάμπολλα folk στοιχεία μας μεταφέρουν σε άλλες εποχές, αποτελώντας το καλειδοσκοπικό πετράδι μέσα από το οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας στα 70s να κοιτάει μέσα από ένα καλειδοσκοπικό πετράδι τον μεσαίωνα και την αρχαιότητα.

Το "Fain", είναι δίσκος που χρειάζεται χρόνο και ακροάσεις - όχι λόγω της πολυπλοκότητας, αλλά λόγω αυτής του της απλότητας και της επαναληψιμότητας που το διακρίνει. Η παχυλή, νοσταλγική, μυθοπλαστική ατμόσφαιρα εξακολουθεί να είναι το κύριο χαρακτηριστικό όλης της ροής του. Οι σχηματιζόμενες εικόνες είναι πάμπολλες. Από τα άδεια σκαριά να ταλαντεύονται δεμένα στο μουράγιο του εναρκτήριου "Empty Vessels" και τους Wolf People να μας εκμυστηρεύονται «I have been here for ten thousand years» μέχρι την εικόνα εγκατάλειψης ενός σβηστού τζακιού "When The Fire Is Dead In The Grate" και τις περιπέτειες ενός κυνηγημένου «thief of high renown» στο "Thief".

Η μαγεία των Wolf People έγκειται στο άνοιγμα ενός συρταριού ενός ξεχασμένου επίπλου στο πατάρι και στον νοσταλγικό ενθουσιασμό της χαρμολύπης που ακολουθεί. Η μουσική τους είναι ένα σκονισμένο βιβλίο που εμπεριέχει την εύθραυστη αίσθηση ασφάλειας του να είσαι σε ένα νησί περιτριγυρισμένος από θάλασσα ή του να ζεις μέσα στα όρια της τάφρου ενός πάλαι ποτέ ένδοξου κάστρου. Αποδεικνύουν ότι αν έχεις μια ιστορία να πεις και κάμποσες πηγαίες μελωδίες να την εξυψώσουν, δεν χρειάζεσαι και πολλά παραπάνω. Ομολογώ ότι ήμουν επιφυλακτικός στις πρώτες ακροάσεις του "Fain", αλλά τελικά ανταποκρίνεται ολοκληρωτικά σε κάθε προσδοκία.
  • SHARE
  • TWEET