Wolf

Τους πήρε έξι δίσκους των Wolf για να καταλάβουν τα απλά πράγματα. Όσο καλά και αν κοπιάρεις τεχνοτροπίες, στο τέλος της ημέρας θα παραμείνεις το συγκρότημα που μπορεί να παίζει καλά αλλά δεν έχει ταυτότητα. Το κουαρτέτο από τη Σουηδία, λοιπόν, μας αποδεικνύει με το "Devil Seed" πως μπορεί να δει πέρα από το δέντρο και η αλήθεια είναι πως το δάσος που τους αποκαλύφθηκε έχει πολύ πιο ενδιαφέρον.

Οι δύο πρώτες παρατηρήσεις έχουν να κάνουν με την μουσική κατεύθυνση του δίσκου και με την παραγωγή. Όπως θα καταλάβατε και από την πιο πάνω εισαγωγή, ο καινούργιος δίσκος των Wolf δεν είναι μια από τα ίδια. Επιτέλους άφησαν τις εμμονές στους Judas Priest και τους Mercyful Fate στην άκρη και αποφάσισαν να συνθέσουν μουσική πιο κοντά στον αμερικάνικο ήχο. Πιο κλειστοφοβική, πιο σκοτεινή και περισσότερο περιπετειώδη. Μην φανταστείτε πως το γύρισαν στο progressive, αλλά τουλάχιστον εμπλούτισαν τα τραγούδια με εναλλαγές θεμάτων και ταχυτήτων, κάτι που τα καθιστά πιο ενδιαφέροντα στα αυτιά μου. Η παραγωγή του Jens Borgen (Kreator, Opeth, Paradise Lost) έχει δέσει πάρα πολύ καλά τον ήχο της μπάντας, εκμοντερνίζοντάς τον κατά μια έννοια, και εξυπηρετεί στο μέγιστο το σύνολο του δίσκου. Το, για ακόμα μια φορά, εντυπωσιακό εξώφυλλο του Thomas Holm είναι εναρμονισμένο με τον τίτλο, αν και φέρνει αρκετά είναι η αλήθεια στην μορφή του Alien που είχε σχεδιάσει ο εκλιπόντας H.R. Gigger. (R.I.P.)

Η εισαγωγή "Overture In C Shark" (ωραίο λογοπαίγνιο) μας βάζει κατευθείαν στο κλίμα και στρώνει ιδανικά τον δρόμο για το φοβερό "Shark Attack", το ζουμί του οποίου είναι το απίστευτα πωρωτικό refrain. Τρεις λέξεις όλες κι όλες αλλά απίστευτα κολλητικό. Πλέον ο Niklas Stalvind έχει αποφασίσει να αλλάξει το στυλ που τραγουδάει και νιώθω πως -αν και άργησε- βρήκε επιτέλους την ταυτότητά του. Το "Skeleton Woman" δείχνει ξεκάθαρα την στροφή της μπάντας σε πιο σκοτεινό ύφος με πιο περίπλοκα θέματα, φέρνοντάς μου στο μυαλό τους Crimson Glory. Ένα τραγούδι μέσης ταχύτητας, με εναλλαγές θεμάτων και ρυθμού, το οποίο εξελίσσεται ιδανικά και σε αυτό βοηθάει το αργό μέρος μετά το solo. Αυτό που υποψιάζεσαι περί αλλαγής στο ύφος έρχεται να το επιβεβαιώσει το αργό και βαρύ "Surgeons Of Lobotomy", καθώς καθιστά σαφές πως οι ταχύτητες έχουν πέσει αρκετά σε σχέση με το παρελθόν. Το "My Demon" φέρνει μια Savatage αύρα την οποία θα συναντήσουμε και σε άλλα σημεία του δίσκου είναι η αλήθεια. Έχει ωραίο refrain και λιτό αλλά ωραίο solo.

Στη συνέχεια θα ακούσουμε το "I Am Pain" με την ανατολίτικη μελωδία και τις à la King Diamond φωνητικές γραμμές του Niklas, ενώ το "Back From The Grave" είναι μια ωραιότατη σύνθεση που είναι κοντά στο αμερικάνικο heavy / power ύφος. Το "The Dark Passenger" μάλλον είναι από εκείνες τις συνθέσεις η οποία χωρίς να είναι κακή δεν σου κάνει κάποια ιδιαίτερη εντύπωση, καθώς το αργό και επαναλαμβανόμενο θέμα κάπου κουράζει, ενώ και το πιο δυναμικό refrain δεν είναι ικανό να σε ξεσηκώσει. Τα "River Everlost" και "Frozen" έχουν αυτή την μαγκιά που προσωπικά μου λέει πολλά. Και τα δυο ξεκινάνε με solo και είναι από τα τραγούδια τα οποία σου εντυπώνονται αμέσως, κυρίως λόγω των ωραίων μελωδιών και των φωνητικών. Το "Killing Floor" έρχεται να κλείσει ιδανικά τον δίσκο. Το βασικό riff μπαίνει μετά από μια μικρή όμορφη ημι-ακουστική εισαγωγή και έρχεται να συμπυκνώσει την ουσία όλου του δίσκου, ότι δηλαδή αυτό που ακούμε είναι ποιοτικότατο riff-άτο heavy metal.

Δεν ξέρω πόσο τους επηρέασε η φυγή του Johannes Losback, αλλά ο «νέος» Simon Johansson δείχνει να καλύπτει το κενό. Χωρίς να είναι βιρτουόζος, μπορεί και φέρνει σε πέρας την αποστολή που του ανατέθηκε. Γενικότερα, οι κιθάρες δεν έχουν αυτή την «φαντεζί» διάθεση που θα εντυπωσιάσει με την τεχνική, όμως τα θέματα που παίζονται είναι ουσιαστικότατα και υποστηρίζουν ιδανικά την καθεμία από τις έντεκα συνθέσεις του δίσκου. Οπότε, κρίνοντας συνολικά τον δίσκο, αυτό που συμπεραίνει κανείς είναι πως οι Wolf κατάφεραν και κυκλοφόρησαν τον καλύτερο δίσκο τους δεκατέσσερα (!) χρόνια μετά την πρώτη δισκογραφική τους απόπειρα. Το ύφος τους ταιριάζει, η έμπνευση υπάρχει και μπορούν να υποστηρίξουν αυτό που θέλουν να μας παρουσιάσουν. Το 2014 φαίνεται πως είναι μια πολύ καλή και παραγωγική χρονιά για το heavy metal και οι Wolf φέρνουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτό.