Witch Mountain

Ήταν να μη πάρουν μπρος οι Witch Mountain, αφού κατόπιν δεκαετής απουσίας πριν το περσινό, ιδιαιτέρως ενδιαφέρον, "South Of Salem", έρχονται και φέτος για να πείσουν πως έχουν επιστρέψει για τα καλά. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν πρόκειται για τους γερμανούς Mountain Witch, αλλά για τους αμερικάνους Witch Mountain, με τη βασική διαφορά ότι οι δεύτεροι παίζουν Primera Division.

"Cauldron Of The Wild" το όνομα της νέας δουλειάς και για άλλη μια φορά τα φωνητικά της Uta Plotkin παίζουν καταλυτικό ρόλο. Βυθισμένα στη δύνη παραδοσιακών doom ήχων και σε συνδυασμό με τις «μαύρες» φωνητικές πινελιές του Rob Wrong, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχα μεγάλων κυκλοφοριών. Και αυτό επειδή έχουμε ήδη να κάνουμε με μία σπουδαία κυκλοφορία ενός, μάλιστα, έτους που δε σταματά να μας χορταίνει με τέτοιες.

Στοιχειωμένα, χαοτικά περάσματα, βαριά heavy riffs, δίνουν την εντύπωση πως το συγκρότημα οδηγήθηκε μαγεμένο, να τζαμάρει σαν να μην υπάρχει αύριο. Αιωρείται μία παραισθησιογόνα ατμόσφαιρα που στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα τόσο καλά δουλεμένο και προσεγμένο αποτέλεσμα, ώστε τα σαρανταπέντε λεπτά του δίσκου να περνούν σα μία ανάσα. Μία ελαφρώς blues διάθεση ξεδιπλώνεται στο εναρκτήριο "Lanky Rae", χαρακτηριστικό που γίνεται πολύ πιο έντονο στον επίλογο του "Cauldron Of The Wild", όπου γίνεται το -τελικά όχι και τόσο οξύμωρο- πάντρεμα των δύο μουσικών ειδών.

Η Uta στέκεται πολύ παραπάνω από «αξιοπρεπώς» και τα γυναικεία φωνητικά δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αποθαρρύνουν τους λάτρεις του είδους, τουλάχιστον στην περίπτωση αυτή. Φωνή ηλεκτρισμένη, σταθερή και «κοφτερή» σε χαμηλές και ψηλές νότες. Το μεγαλειώδες δωδεκάλεπτο του "Aurelia" είναι χαρακτηριστικό δείγμα του προφίλ του συγκροτήματος. Οι μελωδίες χτίζονται, κορυφώνονται, γκρεμίζονται και αναγεννώνται. Νωχελικά, μα αβασάνιστα.

Είναι αδύνατο να αποκλειστεί έστω και ένα κομμάτι, αφού οι Witch Mountain αυτή τη φορά έχουν καταφέρει να κρατήσουν τον ακροατή προσηλωμένο στα δικά τους μονοπάτια. Τέλος, οι εκπληκτικές αλλαγές μέσα στις συνθέσεις κάνουν το δίσκο να φαίνεται ακόμα πιο πλήρης και σκαρφαλώνει όλο και πιο ψηλά στη λίστα των σημαντικότερων κυκλοφοριών του έτους. Ίσως σε μία λιγότερο προσοδοφόρα χρονιά να μιλούσαμε για κορυφές... βουνών... με μάγισσες.

Το doom συνεχίζει να περνάει καλές εποχές...

«Don't know if you're dead, but I like it that way.»