Wishbone Ash

Blue Horizon

Solid Rockhouse (2014)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 14/04/2014
Αξιοπρέπεια ως τελικό αποτέλεσμα ανάμιξης της έμπνευσης αλλά και της βαρεμάρας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ίσως κι εσείς έχετε αναρωτηθεί όταν ένα συγκρότημα διασπάται σε δύο μέρη, καθοδηγούμενο από εξίσου ιστορικά μέλη, ποιο θα πρέπει στη συνείδηση των οπαδών να θεωρείται η «πραγματική» συνέχεια. Στο δικό μου το μυαλό η απάντηση είναι λίγο ως πολύ απλή. Αυτό που συνεχίζει να δισκογραφεί. Υπό αυτή την άποψη έχει κάθε δικαίωμα ο Andy Powell να έχει υπό τη δική του ιδιοκτησία το όνομα των Wishbone Ash, κι ας περιοδεύει όσο θέλει ο Martin Turner με τη δική του εκδοχή παίζοντας ξανά και ξανά το "Argus". Πολύ περισσότερο, δε, δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Powell όταν υπό τη δική του καθοδήγηση στα πιο πρόσφατα χρόνια οι κυκλοφορίες των Wishbone Ash διακατέχονται, αν μη τι άλλο, από αξιοπρέπεια.

Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής, που είναι και το μοναδικό σταθερό μέλος στην ιστορία του συγκροτήματος, έχει διατηρήσει λιγότερο ή περισσότερο όλα τα στοιχεία που έκαναν τόσο ιδιαίτερους τους Wishbone Ash. Οι διπλές lead κιθάρες, τα διπλά lead φωνητικά, ο λυρισμός, κάποιες πινελιές βρετανικής folk, ένας prog απόηχος αλλά και ο hard rock χαρακτήρας που απέκτησαν κάποια στιγμή οι Wishbone Ash είναι όλα παρόντα στις κυκλοφορίες του από την αλλαγή του αιώνα και μετά και φυσικά και στο φετινό "Blue Horizon". Με μόνιμο συμπαραστάτη πλέον τον Φιλανδό κιθαρίστα Muddy Manninen, με τον οποίο φαίνεται ότι έχουν ταιριάξει εξαιρετικά, αλλά και γενικότερα μία ασυνήθιστα σταθερή σύνθεση, το "Blue Horizon" συνεχίζει την παράδοση αξιοπρεπών κυκλοφοριών. Δεν νομιμοποιείται κανένας καχύποπτος να ισχυριστεί πως ο δίσκος αυτός δεν έχει λόγο κυκλοφορίας, και πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε με πολύ όμορφα τραγούδια όπως τα "Take It Back", "Being One", "Way Down South", "Tally Ho!" και "All There Is To Say".

Από την άλλη δεν είναι όλος ο δίσκος σε αυτά τα επίπεδα. Ακόμα και όταν ηχητικά μένουν στο ίδιο κλίμα με τα προαναφερθέντα διακριθέντα τραγούδια, αρκετές φορές φαίνεται να οδηγούνται από τη μανιέρα παρά από την έμπνευση. Για παράδειγμα το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου είναι βαρετό όπως και το "American Century". Δύο προσπάθειες να παίξουν blues ("Mary Jane", "Deep Blues") είναι σαφείς αποδείξεις ότι παρότι μπορούν να καλύψουν τις τυπικές ανάγκες του είδους στην πραγματικότητα δεν τους ταιριάζει καθόλου, ενώ το "Strange How Thing Comes Back Around" είναι άλλο ένα παράδειγμα του πώς η ίδια συνταγή που μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να δουλεύει σε αυτή καταλήγει αδύναμη.

Αν είχαν υπάρξει κάμποσα συγκροτήματα που έπαιζαν όπως οι Wishbone Ash, η κυκλοφορία αυτή θα ακουγόταν πολύ πιο αδύναμη από ότι τελικά είναι. Όμως η μοναδικότητα του συγκροτήματος, ο ήχος που τελικά μόνο οι ίδιοι μπορούν να αναπαράγουν, είναι τόσο πολύτιμος ώστε ακόμα και κυκλοφορίες μοιρασμένης ποιότητας να είναι καλοδεχούμενοι. Από την άλλη, ακόμα και πιο πρόσφατες δουλειές όπως το "Bona Fide" (δεν έχει καν νόημα να αναφερθούν παλιότερα αριστουργήματά τους) δείχνουν ότι έχουμε δικαίωμα να περιμένουμε κάτι συνολικά καλύτερο.
  • SHARE
  • TWEET