Wight

Through The Woods Into Deep Water

Fat & Holy (2012)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 13/09/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα τους Wight όταν έπεσε στα χέρια μου το CD τους. Το εξώφυλλο μαζί με το μυστήριο αστέρι κάτω από το λογότυπο του συγκροτήματος μου μύρισαν εξαρχής occult rock - το πιο μοδάτο είδος στις μέρες μας, το οποίο έχει καταφέρει να ενώσει μεταλλάδες με στονεράδες (μαλλιά με μούσια δηλαδής). Βέβαια, ο φίλτατος και αγαπημένος συντάκτης κύριος Σακκαλής αναρωτήθηκε ορθά και δικαιολογημένα: «Μα καλά, ψυχεδέλειες με flying V;». Και όμως. Είπαμε, έχουμε σύγκλιση ορδών. Επίσης έχουμε Γερμανούς εδώ, το πιο πιθανό είναι να μεγάλωσαν με Helloween (και πολύ καλά έκαναν εδώ που τα λέμε).

Πίσω στο θέμα μας. Ο δεύτερος full-length δίσκος των Wight ξεκινά με το "Kiss Your Friends Goodbye", όπου έχουμε ατόφιο doom metal βγαλμένο από τα κιτάπια των Candlemass το οποίο σιγά-σιγά, από το τρίτο λεπτό και έπειτα, συνοδεύεται από μία ψυχεδελική μελωδία αλά-Colour Haze, ενώ το κλείσιμό του δημιουργεί μια δίνη από κιθάρα και hammond βγαλμένη κατευθείαν από τα 70s. Μετά το «my love will be your graveyard» του εναρκτήριου κομματιού, οι Wight αλλάζουν διάθεση, θυμώνουν, εξοργίζονται και ...φτύνουν σε τάφους. Το "I Spit On Your Grave" αποτελεί μια μίξη ψυχεδελικών Spiritual Beggars με αρκετές τζούρες Black Sabbath riffing (ε, όλη αυτή η φάρα είναι παραπαίδια των Sabbath, γνωστό αυτό) και τα φωνητικά στο refrain φτάνουν στα όρια του sludge, όλα αυτά σε ένα καλοδουλεμένο, άκρως εθιστικό μείγμα. Το "Southern Comfort & Northern Lights", ίσως το highlight του δίσκου, μας μεταφέρει από το stoner metal κατευθείαν στην ψυχεδέλεια που έχουμε αγαπήσει από μπάντες όπως οι συμπατριώτες τους, Samsara Blues Experiment. Κάτι για drinking and smoking λέει μέσα, θαρρώ. Και το ανακουφιστικό refrain κάτι για Lucifer. Το πιάσαμε το υπονοούμενο, δεν ήταν και δύσκολο δα. Τα σαξόφωνα στο τέλος του κομματιού δεν μπορεί παρά να είναι το κάλεσμα για repeat αν σου περισσεύουν 11 λεπτά και 19 δεύτερα.

Το instrumental "Halfway To Infinity" αφήνει τις ηλεκτρικές κιθάρες στο πάτωμα για ένα μικρό χίππικο folk διάλειμμα πριν το "Master Of Nuggets", το οποίο είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, διάρκειας κοντά δέκα λεπτών. Στο "Master Of Nuggets" έχουμε stoner metal riffing, φωνή που τραγουδάει στις ίδιες νότες με τη δεύτερη κιθάρα και φέρεται να φωνάζει Ozzy, και τα σφυριχτά «ου ου ου» - σήμα κατατεθέν των Colour Haze. Από τη μέση και μετά αρχίζουν τα χασίματα και οι blues-ιες, όπως είναι το σωστό άλλωστε. Το "You!" μάς συστήνεται με μπάσα φωνή, λέγοντας «what's wrong in being sexy?» και αποκαλύπτει μια πιο groove-ατη πλευρά των Wight, η οποία λοξοκοιτάει επίσης προς τους Saint Vitus - μεγάλη η χάρη τους. Το "Big Dose" αποτελεί μια μικρή δίλεπτη δόση instrumental κιθαριστικών τερτιπιών πριν μπει φουριόζο το "On A Friday" να υψώσει μαυρισμένα doom metal σύννεφα. Τέλος, το ομότιτλο οκτάλεπτο κομμάτι κλείνει τον δίσκο έτσι ακριβώς όπως πρέπει να κλείνει ένας doom/stoner/heavy psych δίσκος που σέβεται τον εαυτό του: αργόσυρτα, ατμοσφαιρικά, ψυχεδελικά, με θόρυβο και βαβούρα, πριν σβήσει στην πάχνη.

Το "Through The Woods Into The Water" δεν ανακαλύπτει τον τροχό - κανείς δίσκος τέτοιας μουσικής κατεύθυνσης δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο εν έτει 2012. Ωστόσο, αυτό που μας παρουσιάζουν οι Wight είναι δουλεμένο, έχει συνοχή, έχει τσαγανό, έχει έμπνευση και -το σημαντικότερο όλων- όσο το ακούς δεν ξεφουσκώνει.

Υ.Γ.: Μια από τις πρώτες τους κυκλοφορίες του συγκροτήματος ήταν το split με τους δικούς μας 1000mods, το 2010.
  • SHARE
  • TWEET