Wiegedood

Οι Βέλγοι Wiegedood επιτέλους μοιάζει να έφτασαν στο τέλος του δρόμου που οι ίδιοι είχαν ορίσει. Επανήλθαν με το τρίτο σκέλος της επικής τους Οδύσσειας τριών δίσκων αφιερωμένων στην απώλεια του στενού τους φίλου και μουσικού των Kabul Golf Club, Florent Pevée.

Και λέμε μοιάζει γιατί δεν υπάρχει κάποια πληροφορία για το αν το black metal σχήμα της τριάδας από Oathbreaker, Rise and Fall και Amenra έχει σκοπό να συνεχίσει να γδέρνει τα αυτιά και τις ψυχές μας και μετά τα "De Doden Hebben Het Goed", "De Doden Hebben Het Goed ΙΙ" και "De Doden Hebben Het Goed ΙΙΙ". Και για να βάζουμε τα πράγματα στην σωστή τους βάση από την αρχή το "III" είναι ανάμεσα στα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) black metal άλμπουμ που ακούσατε και θα ακούσετε φέτος. Ναι τόσο στεγνά και οπαδικά.

Το τρίτο μέρος του «συνδρόμου ξαφνικού βρεφικού θανάτου» όπως μεταφράζεται (κάπως περιφραστικά) το όνομα του δίσκου είναι η φυσική συνέχεια των άλλων δύο αριστουργημάτων των Βέλγων. Τέσσερις επικές συνθέσεις που καθηλώνουν με την ακρίβεια, τη βία και το συναίσθημα που βγάζουν. Οι Wiegedood τελειοποιούν τη μαύρη τέχνη τους αφήνοντας πάνω στους ίδιους αλλά και στον ακροατή σημάδια.

Μέσα στο ίδιο τραγούδι μπορεί να περάσουν στιγμές απόλυτης μεταλικής οπαδικής παραφροσύνης όπου θα κάνεις ατελείωτο χεντ μπάνγκινγκ και ερ γκιτάρ και στα καπάκια να σε πιάνουν τα κλειστοφοβικά σου και ψυχολογικά σου και να θες να αποδράσεις. Ξεκινάει ο δίσκος με τα "Prowl" και "Doodskalm" και εκεί που ακούς αμέριμνος και έχεις ήδη αρχίσει να γουστάρεις μπαίνει το Emperor-θέλω και Satyricon-βάλε και πολύ Immortal-ναι αλλά και λίγο Mayhem δεν φτουράει, γύρισμα με riff που απλά σε οδηγεί σε οπαδική παράκρουση λες και έχει μπει γκολ και έχεις ανέβει στο κάγκελο του πετάλου και παραληρείς σε έναν ολόδικό σου κόσμο.

Και εντάξει περνάει αυτό και επιβιώνεις. Μετά έρχεται ένα 12λεπτο Darkthrone-ίσιο σιδηροδρομικό έπος ονόματι "De Doden Hebben Het Goed III" που σε ρίχνει στα τάρταρα (το συγκεκριμένο τραγούδι το βιώνεις καλύτερα αν το δεις με το videoclip του). Οι μάγκες όμως δεν σε αφήνουν έτσι. Έχει και άλλο. Ο δίσκος κλείνει με το "Parool" την πιο βίαιη και έντονη στιγμή του δίσκου. Η οποία για κάποιο λόγο είναι και η πιο μικρή χρονικά. Και τότε ακούς εν έτη 2018 πώς το "Grand Declaration Of War" ταίριαξε τόσο ωραία με το "Nattens Madrigal" και το "Shadowthrone".