Whoopie Cat

Illusion Of Choice

Self Released (2018)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 07/08/2018
Το παπί εκείνο που δεν ήταν άσχημο, αλλά έγινε κύκνος επειδή μπορούσε
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν γνωρίζω ούτε έναν από όσους άκουσαν το ντεμπούτο των Αυστραλών πριν από δυο χρόνια, που να μην είπε καλά λόγια. Τουλάχιστον καλά λόγια για να είμαι ακριβής. Και δεν είναι μόνο αυτό. Μπορεί η αποδοχή τους να ήταν απόλυτη σε μικρό δείγμα ακροατών, υπήρχε όμως κάτι σπουδαιότερο και μη μετρήσιμο.

Σε άλλες περιπτώσεις πετάμε την σκούφια μας για ένα ντεμπούτο και φωνάζουμε δεξιά κι αριστερά για το πόσο γαμάτο είναι. Όχι τότε. Όχι με δαύτους. Δεν ξέρω γιατί, λες και συνωμοτήσαμε να κρατήσουμε χαμηλούς τους τόνους. Λες και τους πήραμε υπό την προστασία μας και τους χαρίσαμε στοργή και φροντίδα. Να μην εκτεθούν ρε παιδί μου.

Ίσως να έχει να κάνει με την ζεστασιά που βγάζει η μουσική τους. Με την οικειότητα εκείνη που δεν μπορείς να την εξηγήσεις. Τώρα όμως που το πρώτο επίσημο άλμπουμ τους είναι εδώ, θα κολυμπήσουν στα βαθιά για τα καλά. Τώρα που πήραν τα ρίσκα τους, θα χρειαστεί να διαχειριστούν τις αντιδράσεις αυτών. Τις εξαιρετικές αντιδράσεις για να ακριβολογώ.

Το πρώτο τους EP είναι ένα bluesy vintage rock άκουσμα, εν μέρει πρωτότυπο μέσα στις επιρροές του, κυρίως γιατί ακούγεται φρέσκο και μοντέρνο. Βάλε και τον πόνο που βγάζουν οι Graveyard και θα έχεις μια μικρή ιδέα περί του ύφους του. Και να σου, που μόλις δυο χρόνια μετά κάνουν ένα μεγάλο άλμα. Τόσο ηχητικά όσο κι ενορχηστρωτικά. Μέσος όρος διάρκειας τραγουδιών; Κοντά στα οκτώ λεπτά. Συνολική διάρκεια του δίσκου; Μια ώρα και κάτι ψιλά.

Η νεαρή πεντάδα από την Μελβούρνη συνέθεσε κάμποσες πομπώδεις και προοδευτικές μελωδίες. Χωρίς να αφαιρέσουν κάτι από τον ήχο τους, προσέθεσαν ωριμότητα και προσωπικότητα αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία τους. Το solo finale του "Gentle Goodbye" είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όπως και το εναρκτήριο "Ophidian", οι κιθάρες του οποίου παραπέμπουν σε ζωντανό μεγαθήριο της ροκ/ψυχεδελικής σκηνής.

Δεν αποχωρίστηκαν το fuzz και ίσα ίσα που το συνδυάζουν με funky ρυθμό, δημιουργώντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ή έχουν σπουδάσει ετούτοι εδώ πολύ ή έχουν ποικίλα ακούσματα. Ή και τα δύο. Τα φωνητικά παραμένουν πειστικά σε βαθμό εκνευρισμού και τι εννοώ μ’ αυτό: Αν έρθει το παληκάρι και μου αιτιολογήσει μέσα σε δυο τρία λεπτά πως η γη είναι επίπεδη, μπορεί και να με πείσει να συμφωνήσω ακόμα κι αν ξέρω πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Αν υπάρχει κάποια ένσταση είναι η εξής μία και μοναδική. Θα ήθελα λίγο περισσότερη αισιοδοξία ρε παιδί μου. Σε τίτλους τραγουδιών, στίχους και μουσική. Υπάρχει σε περίσσευμα μια νταουνιάρικη διάθεση, που δεν λέω, προφανώς τους εκφράζει και καλώς υπάρχει. Δώστε όμως και κανα δυο ακόμα ξεγυρισμένες γκρούβες σαν το δεύτερο μισό του "Cicada" να λικνίσουμε την σαπιοκοιλιά μας και να προσπαθήσουμε να σηκώσουμε το πόδι μας πέντε έξι πόντους από το έδαφος. Καλό θα μας έκανε. Τα σέβη μου στα παλιόπαιδα.

  • SHARE
  • TWEET