White Wizzard

Flying Tigers ήταν το όνομα της διάσημης Αμερικανικής Εθελοντικής Αεροπορικής ομάδας που βοήθησε την Κινεζική Αεροπορία από το 1941 μέχρι το 1942. Η ομάδα συστάθηκε μετά από προεδρική εντολή και αποτελείτο από στρατιώτες του Αμερικανικού Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού, αλλά και πολίτες. Είχε ειδική εκπαίδευση, μιας και ήταν επίλεκτο group ατόμων, που είχε σα σκοπό να συμπολεμήσει -μαζί με τους Κινέζους- τους Ιάπωνες. Η πρώτη μάχη στην οποία έλαβαν μέρος τα αεροπλάνα με το χαρακτηριστικό μπροστινό μέρος ζωγραφισμένο σα στόμα καρχαρία, άλλα και με τίγρεις πάνω του, ήταν στις 20 Δεκεμβρίου 1941, 12 μέρες μετά την εισβολή στο Pearl Harbor. Η ομάδα είχε πολλές επιτυχίες από αέρος, κάνοντας την αφενός διάσημη ανά τον κόσμο και αφετέρου δίνοντας ελπίδες στους Αμερικανούς ότι μπορούσαν να νικήσουν τους Ιάπωνες. Έχουν μείνει στην ιστορία, αφού κατάφεραν να αναχαιτίσουν πάνω από 300 αντίπαλα αεροσκάφη, χάνοντας μόνο 14 πιλότους.

Αυτόν τον τίτλο αποφάσισαν να δώσουν οι White Wizzard στη νέα, δεύτερη full length δουλειά τους. Όπως και στην περσινή προσπάθεια τους, διατυμπανίζουν την αγάπη που έχουν για το παλιομοδίτικο heavy metal, μιας και ανήκουν και αυτοί στην κατηγορία των group που δε συμβαδίζουν με τη σημερινή ηχητική πορεία της metal μουσικής, αλλά θέλουν να αναβιώσουν μέσα από τα τραγούδια τους τη δεκαετία των '80s, εκεί όπου μεγαλούργησε το παραδοσιακό metal. Παρόλο που κατάγονται από την Αμερική, για ακόμη μια φορά ο ήχος που έχουν οι νέες τους συνθέσεις είναι μια μίξη του κινήματος New Wave Of British Heavy Metal και group από τη χώρα τους. Αυτή τη φορά όμως ο ήχος τους παραείναι αγγλικός. Τώρα πια έχουν ωριμάσει, κάτι που φαίνεται από τα τραγούδια τους, όπου ξεχειλίζει ο τσαμπουκάς και το τσαγανό στο τελικό αποτέλεσμα. Με μόνο λίγα riff αλλά και αρκετά ηχητικά ξεσπάσματα στη διάρκεια του κάθε κομματιού, καταφέρνουν να ξεσηκώσουν τον κάθε δύσπιστο μεταλλά που θεωρεί ότι τα '80s έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί. Ημερολογιακά μόνο τελείωσαν για τους White Wizzard, αφού από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα ο δίσκος «μυρίζει» παραδοσιακό metal του τότε. Ίσως διαβαστεί βαρύ, αλλά τραγούδια όπως τα "Fight To The Death", "West L.A Nights", "Flying Tigers", "Night Train To Tokyo" και "Fall Of Atlantis" τείνουν να γίνουν all time classics μετά από λίγα χρόνια, αφού ποιοτικά είναι πολύ ψηλά.      

Στο "Flying Tigers" ο οπαδός θα ακούσει πάλι κυρίως mid tempo κομμάτια με ωραία ρυθμικά μέρη και στακάτο ήχο στις κιθάρες, τώρα πια όμως εμπλουτισμένα με ευκολομνημόνευτα refrain που θα κάνουν όλους τους ακροατές να χαμογελάσουν, αφού αυτό που μένει στο τέλος μόνο χαρούμενους θα τους αφήσει. Όλα τα τραγούδια σε κάνουν να κουνάς μέρη του σώματος σου συνεχώς, καθώς το μπρίο που αποπνέει από τα κομμάτια δε σε αφήνει να απομακρυνθείς από τα ηχεία. Σίγουρα οι παλιότερες γενιές θα χαρούν περισσότερο, μιας και θα ανακαλύψουν, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, μια μπάντα που εν έτει 2011 παίζει «αλήτικα» και με νεύρο, αντιτασσόμενη στη σημερινή πραγματικότητα, αλλά ικανοποιώντας πρώτα από όλα την καρδιά και τα θέλω της. Σε αντίθεση με άλλους, δεν κάνουν «θεατρικά» τραγούδια για ευρεία κατανάλωση και πωλήσεις, αλλά τραγούδια που έχουν αρχή, μέση και τέλος. Το μυστικό της απήχησης που έχουν μέχρι στιγμής, όποια κι αν είναι αυτή, οφείλεται στον ιδανικό συνδυασμό μουσικής και τρόπου τραγουδιού από το χαρισματικό Wyatt "Screaming Demon" Anderson. Μεγάλο ρόλο έχει και το υπόλοιπο βεβαίως line up, που, σίγουρα έχοντας αλιεύσει όλες τις μέχρι στιγμής εμπειρίες του, μάς χαρίζει την καλύτερη δουλειά των White Wizzard μέχρι στιγμής.  

Χαίρομαι πολύ γιατί οι White Wizzard δημιούργησαν ένα δίσκο που αποδεικνύει ότι υπάρχουν ακόμα μπάντες που μπορούν να προσφέρουν στο metal, αφού έχουν όλα τα φόντα. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι, γιατί αν το κάνουν θεωρώ ότι θα μνημονευτούν πολύ γρήγορα σε πάρα πολλές καρδιές. Το επόμενο βήμα και οι κινήσεις τους θα δείξουν τα πάντα...