White Lies

Ritual

Polydor (2011)
Από τον Γιάννη Κοτζιά, 20/01/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ούτε οι ίδιοι οι White Lies δε θα μπορούσαν να φανταστούν ότι με το πρώτο τους κιόλας άλμπουμ θα είχαν την ευκαιρία να καθίσουν στο θρόνο των βρετανικών charts, πριν από δύο χρόνια περίπου. Η '80s, σκοτεινή αισθητική τους, σε συνδυασμό με την καλογυαλισμένη παραγωγή και ένα σεβαστό αριθμό καλών τραγουδιών, δικαίως κατέστησε το "To Lose My Life..." μια αξιοπρόσεκτη και ποιοτική κυκλοφορία που γοήτευσε το κοινό. Μέχρι και το «νέοι Joy Division» ακούσαμε για την πάρτη τους, κάτι που δε με βρίσκει σύμφωνο, γιατί μουσικά ενδεχομένως να υπάρχουν αναφορές, αλλά εάν οι White Lies απλώς τραγουδάνε για το θάνατο, την απογοήτευση και τον πόνο, ο μακαρίτης ο Ian Curtis ήταν η ίδια η ενσάρκωσή τους.

Το "Ritual" (άσχετο, αλλά μόνο εμένα φρικάρουν τα δίδυμα του εξωφύλλου ή όντως είναι creepy;) δεν προκαλεί έκπληξη, αλλά μοιάζει η λογική συνέχεια στη σύντομη μέχρι στιγμής δισκογραφική καριέρα των White Lies. Πιο συγκεκριμένα, δείχνει να έχει καλές συνθέσεις και να παρουσιάζει κάποια μουσική εξέλιξη, έστω σε μικρή κλίμακα, για την οποία θα έχει βάλει σίγουρα το χεράκι του ο expert του συγκεκριμένου ήχου, Alan Moulder. Η εξέλιξη αυτή έχει να κάνει κυρίως στο θέμα της ενορχήστρωσης, καθώς όλο και περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία «παίζουν μπάλα» από το πρώτο κιόλας κομμάτι ("Is Love"), με τέτοιον τρόπο, όμως, ώστε να μην επισκιάζουν το χαρακτηριστικό ήχο με τον οποίο τους μάθαμε, αλλά κυρίως να τον εμπλουτίζουν.

Ο στιχουργικός πεσιμισμός, συνδυασμένος με τη χαρακτηριστικότατη ερμηνεία του Harry McVeigh υπό το πρίσμα της παραγωγής του Moulder, δε θα δυσκολευτεί καθόλου να κάνει γκελ στα αυτιά του ακροατή με κομμάτια όπως το "Strangers", το "Bad Love" και το "Bigger Than Us". Επιπλέον, θα τον εξιτάρει και ακόμα παραπάνω, καθώς η απόπειρα του συγκροτήματος για μια πιο electro σύνθεση, σε σχέση με τον ήχο του, στέφεται με απόλυτη επιτυχία στο "Holy Ghost". Ενδεχομένως, όμως, να υπάρξει και κόσμος, στον οποίον η αισθητή μείωση του volume της κιθάρας καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου κάπως να του κακοφανεί.

Ως σύνολο, θεωρώ πως το "Ritual" δε φτάνει τα επίπεδα του "To Lose My Life" μεν, οριακά δε. Φυσικά, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν το καθιστά ένα μη αξιόλογο άλμπουμ, αλλά αντιθέτως και πολύ καλά κομμάτια έχει μέσα και κυρίως φέρει τη διάθεση του συγκροτήματος να ακουστεί κάπως διαφορετικό και ανανεωμένο, χωρίς να τσαλακώσει το image και την ηχητική του ταυτότητα. Αν με το πρώτο τους album οι White Lies μας συστήθηκαν επιτυχημένα, με στυλ, και μας έκαναν να τους συμπαθήσουμε, τότε το "Ritual" είναι ένα πρώιμο statement τους ότι «ήρθαμε για να μείνουμε».
  • SHARE
  • TWEET