White Denim

Γράφω όρθιος πάνω στην καρέκλα, από τον ενθουσιασμό! Θεσπέσιες φλυαριούλες, ανάλαφρη ημιπολυπλοκότητα, θελκτική μελωδικότητα, ζηλευτή ρυθμική ροή, υγιής ενέργεια, το "D" των White Denim είναι ένας άψογος δίσκος. Έχει Jethro Tull κάπου εκεί μέσα, έχει Grateful Dead, μπορεί και πρώιμους Soft Machine, κι όμως πρόκειται για ένα αυθεντικό indie rock σκεύασμα του δοξασμένου garage rock revival.

Με ψυχραιμία και καθιστός πλέον, ας βάλω τα πράγματα στη σειρά τους. Οι White Denim έρχονται από το Austin του Τέξας, για να απευθυνθούν σε μάλλον βρετανικές ευαισθησίες, παρά το αμφιατλαντικό των συστατικών. Το "D" είναι το τέταρτό τους άλμπουμ και τα μέλη τους μπορούν να περηφανεύονται για την παρουσία τους στο υπόγειο κουρμπέτι, για το ποιόν των Parque Torche και των Peach Train. Κι όμως, μετά από τόσα χρόνια, το "D" έρχεται ως το άλμπουμ της μεγάλης αλλαγής. Το τρίο είναι πλέον κουαρτέτο, χάρη στη δεύτερη κιθάρα, χωρίς να χάνει τη στιβαρότητά του. Τουναντίον! Ο πειραματισμός έγινε σαφήνεια, χωρίς να σβηστεί ο ψυχεδελισμός. Τουναντίον! Επιπλέον, το στούντιο ηχογράφησης είναι πλέον από τα ακριβά και η δισκογραφική υπάρχει στο χάρτη, χωρίς αυτό να σημάνει αποστείρωση της ορμής της δημιουργικότητας. Τουναντίον!

Οι sixties επιρροές είναι τόσες πολλές και τόσο ποικίλες που τείνουν να καλύψουν τον ουσιαστικά post-punk χαρακτήρα, αλλά χωνεύονται τόσο ομοιόμορφα στον ψευδο-prog προοδευτισμό, που ο ακροατής έχει την αίσθηση ότι αυτό που ακούει του το είχαν υποσχεθεί από χρόνια, αλλά κανείς δεν του το έδινε. Σε κάθε περίπτωση, οι πονηρές πινελιές math rock πάνω σε τόσο παραδοσιακό καμβά απαιτούν μοναδική δεξιοτεχνία. Ασύστολα αδιάκοπτα καταπληκτικά ακουστικότροπα riff δένονται σφιχτά από τους μανιώδεις ρυθμούς του Joshua Block και η ένταση της όποιας δεκάλεπτης progressive μακρηγορίας χωρά σε τρία και κάτι, χωρίς να επέλθει ασφυξία.

Η απόσταση από την καλλιτεχνίζουσα garage κακοφωνία του ενδιαφέροντος άλμπουμ "Fits" του 2009 είναι εντυπωσιακή. Οι βρωμιά των εγχόρδων υποχώρησε αισθητά, σχεδόν εξαφανίστηκε, οι νότες πύκνωσαν και οι artsy fartsy παραφωνίες είναι άφαντες. Η χαδιάρα απαλότητα της φωνής του James Petralli σπάει σπάνια στο "D", παρά τον πανζουρλισμό που την περικυκλώνει. Όταν όμως το κάνει, όπως στο "Is And Is And Is", η αντίθεση σπάει σβέρκους - θα έλεγε κανείς ότι οι Led Zeppelin πέταξαν μια πέτρα στο κεφάλι των Fleet Foxes. Ο ενημερωμένος χιπισμός του προκλητικού "Drugs" επελέγη για το single μάλλον στα κουτουρού, γιατί όλα τα τραγούδια βρίσκονται στο ίδιο μαγευτικό επίπεδο. Αν ξεχωρίζουν μερικά, όπως η πομπωδώς δραματική μπαλάντα "Street Joy" και το αποχαιρετιστήριο "Keys" με τη χονδροειδή americana επίστρωσή του, που βέβαια δε σοκάρει μέσα στο όλο folkίζον κλίμα, είναι λόγω της στιλιστικής ή ίσως ρυθμικής τους ελαφράς απόκλισης.

Παρεμπιπτόντως, ο πρώτος στίχος του "Keys" μάς ενημερώνει για αυτό που συμβαίνει. «I 've got a number of keys, no door to unlock...». Οι White Denim έχουν στα χέρια τους πολλά κλειδιά, αλλά δε βρίσκουν πόρτες να ξεκλειδώσουν. Παραλίγο να κάτσω να το σκέφτομαι ρεμβάζοντας, αλλά -όπως όποιος το ακούσει έστω μια φορά- προτίμησα να ξαναπατήσω το κουμπί για να απολαύσω ξανά και ξανά ένα από τα δισκογραφικά διαμάντια της χρονιάς. Και να 'μαι πάλι, πάνω στην καρέκλα!