White Wizzard

Infernal Overdrive

M-Theory (2018)
Από τον Σπύρο Κούκα, 24/01/2018
Δισκογραφική επιστροφή, αναθεωρημένη οπτική ή τελευταία ευκαιρία, όπως και να το δει κανείς, το νέο άλμπουμ των White Wizzard είναι άξιο της προσοχής μας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Σε ό,τι αφορά τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που έχουν αδικήσει τον εαυτό τους, οι White Wizzard είναι από τα ονόματα εκείνα που έρχονται αβίαστα στο νου την τελευταία δεκαετία. Έχοντας ξεκινήσει την πορεία τους περίπου την ίδια περίοδο με τους Enforcer, τους Striker κι αρκετές ακόμη μπάντες που αποτέλεσαν μέρος της heavy metal αναγέννησης που συντελέστηκε προς τα τέλη των '00s, οι Αμερικάνοι γρήγορα ξεχώρισαν αυτού του νέου ρεύματος. Ήταν, άλλωστε, λογικό κι επόμενο, αφού ακόμη και σε εκείνα τα πρώτα τους βήματα με τα "White Wizzard" και "High Speed GTO" EP και το τρομερό "Over The Top" ντεμπούτο άλμπουμ τους, οι White Wizzard παρουσίαζαν αρετές που οι νέες μπάντες του είδους σπανίως εμφανίζουν, με προεξέχον τον ωριμότατο και πολυδιάστατο συνθετικό τους οίστρο.

Η συνέχεια, με το Iron Maiden-meets-Rush "Flying Tigers" υπήρξε εξίσου ενδιαφέρουσα και τα πάντα συνηγορούσαν υπέρ των Καλιφορνέζων traditional metallers, αφού είχαν και το ταλέντο και τη στήριξη από μια σημαντική δισκογραφική (Earache) ώστε να διαδώσουν το όνομα και τη μουσική τους το δυνατόν περισσότερο. Σε όλα τα παραπάνω, ωστόσο, υπήρχε ένα σημαντικό πρόβλημα, το οποίο προερχόταν κατά κύριο λόγο από τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του μπασίστα και mainman Jon Leon, και ήθελε την μπάντα να έχει ένα συνεχώς ευμετάβλητο line-up, με πολλά πήγαινε-έλα μουσικών σχεδόν κάθε χρόνο.

Έτσι, ακόμη κι αν από την μπάντα πέρασαν κατά καιρούς εξαιρετικοί μουσικοί, όλοι τους τελικά κατέληγαν να αποχωρούν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, με αποκορύφωμα την περίοδο που ακολούθησε το προηγούμενο άλμπουμ του σχήματος και την διάλυση κι εκείνου του γεμάτου προοπτικές lineup του με τον χειρότερο τρόπο. Πλέον, τέσσερα χρόνια μετά από το "The Devil’s Cut", οι White Wizzard ανασυντάχτηκαν και επιστρέφουν και πάλι στο προσκήνιο, προσπαθώντας ακόμη μiα επανεκκίνηση στην καριέρα τους.

Με τον Wyatt Anderson, την «φυσική» φωνή της μπάντας, να επιστρέφει, όπως άλλωστε επέστρεψε και ο James LaRue στις κιθάρες της (μετά από σχεδόν δέκα χρόνια απουσίας), το "Infernal Overdrive" φαντάζει ως ο δίσκος που θα κυκλοφορούσε μεταξύ των "Over The Top" και "Flying Tigers", αποτελώντας ηχητικά το ενδιάμεσο βήμα μεταξύ των δύο. Ουσιαστικά, το άλμπουμ αποτελεί μια αναθεωρημένη έκδοση των όσων μας είχε παρουσιάσει το σχήμα στο παρελθόν, με την αγάπη του για τους Iron Maiden και το NWOBHM, τους Rush και το progressive rock να μην κρύβεται.

Σαφώς, η πλάστιγγα γέρνει υπέρ των πιο σκληρών επιρροών, μα λίγο οι πιο εκτεταμένες και πολύπλοκες συνθετικές δομές, λίγο οι αρκετά τραβηγμένες χρονικές διάρκειες, το "Infernal Overdrive" μοιάζει σαν ένα λιγότερο εκλεπτυσμένο και περισσότερο τσαμπουκαλεμένο "Flying Tigers", με τον Anderson να παραδίδει και πάλι άψογες και γεμάτες πάθος ερμηνείες και το Harris-ματικό μπάσο του Leon να αποτελεί αναμενόμενα τη ραχοκοκαλιά του υλικού.

Ξεκάθαρα, πάντως, εκείνος που κλέβει την παράσταση είναι ο James LaRue, ο οποίος και εντυπωσιάζει με την κιθαριστική του δουλειά σε αυτήν του τη δεύτερη θητεία στην μπάντα. Σχεδόν σαν να θέλει να αποδείξει πως η θέση του ανήκει δικαιωματικά, παρότι έχουν περάσει αξιοπρόσεκτοι κιθαρίστες (Jake Dreyer, Will Wallner, Erik Kluiber) ενδιάμεσα της παρουσίας του, αξιοποιεί στο μέγιστο τις συνθετικές ιδέες του Leon, χαρίζοντας τους lead κιθαριστικά θέματα σχεδόν σεμιναριακού επιπέδου. Πραγματικά, ο Αμερικάνος κιθαρίστας υπερβαίνει εαυτόν σε ετούτο το δίσκο και είναι ίσως ο πιο ξεχωριστός από τους λόγους που υπάρχουν για να ακούσει κανείς το "Infernal Overdrive" στο σύνολο του.

Τελικά, ακόμη κι αν αυτή η τάση του Leon για πιο μακροσκελείς συνθέσεις δεν του «βγαίνει» πάντα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν στιγμές στο άλμπουμ που «φωνάζουν» πως θα έπρεπε να παρουσιαστούν μικρότερες (με αποκορύφωμα το έχον πολλές καλές ιδέες, αλλά υπερβολικά παρατραβηγμένο "The Illusion's Tears"), το νέο άλμπουμ των White Wizzard έχει τις δυναμικές για να τους προσφέρει την ευκαιρία για μια νέα εκκίνηση. Ωστόσο, με τα περιθώρια για μια σοβαρή πορεία να έχουν στενέψει λόγω των προηγούμενων «καμωμάτων» τους, αυτό φαντάζει ως μια από τις τελευταίες ευκαιρίες που θα τους δοθούν για να εδραιωθούν, αν όχι η τελευταία τους. Μακάρι να καταφέρουν να την αξιοποιήσουν.

  • SHARE
  • TWEET