White Ward

Μια στο τόσο εμφανίζεται ένα συγκρότημα που, χωρίς απαραίτητα να ανακαλύπτει τον τροχό, έρχεται για να ταρακουνήσει τα στενά όρια του εκάστοτε ιδιώματος και να φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη όσων αρέσκονται στα κάθε λογής μπερδέματα μουσικών ειδών.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν για μένα οι White Ward, οι οποίοι στο ντεμπούτο τους συνδύαζαν με επιτυχία το black metal με jazz σαξόφωνα και noir ατμόσφαιρες δημιουργώντας έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους του 2017. Από τότε μέχρι σήμερα, το συγκρότημα άλλαξε μέλη και ξαναμπήκε στο στούντιο προκειμένου να ηχογραφήσει τον επόμενο δίσκο τους με τίτλο "Love Exchange Failure".

Με δεδομένο ότι το στοιχείο της έκπληξης δεν υπήρχε πλέον, είχα αρκετή αγωνία για το αν το συγκρότημα θα καταφέρει να αντεπεξέλθει στις προσδοκίες μου τώρα που πλέον ήξερα περίπου τι να περιμένω. Και παρόλο που ο δίσκος όντως δεν με εντυπωσίασε όπως ο πρώτος, σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύτηκα.

Πως θα μπορούσα άλλωστε όταν το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι είναι τόσο μα τόσο καλό; Λίγο η jazz εισαγωγή, λίγο το μανιασμένο blast beat και, φυσικά, ο εκπληκτικός συνδυασμός καφρίλας και μελωδίας κάνουν από την αρχή σαφές πως το συγκρότημα επέστρεψε ακόμη πιο δεμένο διατηρώντας σπουδαίες συνθετικές κι ενορχηστρωτικές ικανότητες. Εξάλλου, τεχνικά φαίνεται πως επωφελήθηκαν από την προσθήκη του Yevhenii Karamushko στα ντραμς και του Sergey Darienko στην κιθάρα, με το τελικό αποτέλεσμα να δικαιώνει πλήρως την επιλογή τους.

Παράλληλα, ο Andrii Mai που αντικατέστησε τον Andrew Rodin στα φωνητικά, δίνει μια φρέσκια πνοή επιδεικνύοντας ένα ευρύ φάσμα ικανοτήτων και φέρνοντας στον μυαλό άλλοτε τον Varg Vikernes την περίοδο του "Filosofem", άλλοτε τον Abbath, άλλοτε τον Dani Filth, ενώ σε κάποιες στιγμές μου έφερε στο μυαλό τον George Clarke των Deafheaven.

Και αυτό μου δίνει μια καλή αφορμή για να μιλήσω για μια άλλη πτυχή του δίσκου καθώς οι White Ward, στη νέα τους δουλειά, δείχνουν σαφώς επηρεασμένοι από το αμερικάνικο post- black metal. Ακούστε για παράδειγμα το "Poisonous Flowers Of Violence" και νομίζω πως θα συμφωνήσετε πω το συγκεκριμένο κομμάτι θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται στο "Ordinary Corrupt Human Love". Βέβαια, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως το συγκρότημα αντιγράφει. Απλά, φαίνεται να πειραματίζεται με την ηχητική του κατεύθυνση και να διευρύνει κι άλλο τους ορίζοντες του.

Ο δίσκος αποτελείται από εφτά τραγούδια εκ των οποίων τα τέσσερα ξεπερνάνε σε διάρκεια τα δέκα λεπτά. Ακόμη όμως και αν ανήκετε στην κατηγορία των ακροατών που θεωρούν υπερβολικές τέτοιες διάρκειες, αμφιβάλλω πως θα βαρεθείτε καθώς οι Ουκρανοί φροντίζουν να σπάνε τη μονοτονία με συχνές αλλαγές στα riff αλλά και με έξυπνες jazz γέφυρες.

Και ναι, αν πιστεύετε κι εσείς πως η μουσική έχει την ικανότητα να σε ταξιδεύει, τότε θα βρείτε το ταξίδι του νέου δίσκου των White Ward άκρως ενδιαφέρον και τολμηρό καθώς θα σας μεταφέρει από τα παγωμένα δάση της Σκανδιναβίας στα παράνομα, και γεμάτα καπνό, bar των Η.Π.Α. της δεκαετίας του 1920.

Όπως λοιπόν γίνεται σαφές, ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος στέκεται επάξια δίπλα στο ντεμπούτο τους, αν και δεν είμαι ακόμη σίγουρος όσον αφορά το αν τελικά καταφέρνει να το ξεπεράσει. Κι αυτό γιατί οι White Ward δείχνουν να έχουν βάλει, ως ένα βαθμό, σε καλούπια τους πειραματισμούς τους με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολο για τον ακροατή να χαρτογραφήσει τους τρόπους με τους οποίους δημιουργούν μουσική. Από την άλλη, το συγκρότημα δείχνει να παίρνει την κληρονομιά των Ulver και να την παντρεύει με progressive ανησυχίες με ένα τρόπο που ελάχιστοι έχουν τολμήσει στο παρελθόν. Και φυσικά, όταν σκάει λίγο πριν το τέλος του δίσκου ένα κομμάτι σαν το "Surfaces And Depths", είναι αδύνατο να μην ψαρώσεις.

Εξάλλου, δεν βγαίνουν κάθε μέρα δίσκοι σαν το "Love Exchange Failure", δίσκοι που είναι πρωτοποριακοί χωρίς να πουλάνε φλύαρες αβαντγκαρντίλες, δίσκοι που παίρνουν στοιχεία του post- rock και τα αξιοποιούν με τρόπους που δεν σε κάνουν να θες να ξεριζώσεις τα αυτιά σου από τη βαρεμάρα, δίσκοι που συνδυάζουν πιάνα και σαξόφωνα με ξέφρενα blast beat και μανιασμένα φωνητικά και, κυρίως, δίσκοι που παραμένουν πιστοί στο black metal ιδίωμα χωρίς να αποτελούν μία ακόμη φτηνή κόπια των Darkthrone.

Οι White Ward εξελίσσονται σε ένα από τα πιο αξιόλογα ονόματα της σκηνής και, αν όλα πάνε καλά, θα μας απασχολήσουν για πολλά ακόμη χρόνια. Ακόμη όμως και αν αυτό δεν συμβεί, ο νέος τους δίσκος αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη και σίγουρα μία από τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς.

Bandcamp