Weltesser

Ωδή στη λασπουριά και στον βούρκο γίνεται στη νέα, και πρακτικά πρώτη επίσημη, δουλειά των Αμερικανών Weltesser. Χαμηλοκουρδίζοντας τις κιθάρες τους όσο δεν πάει, στο Crestfallen, επί μισή ώρα σέρνουν το βήμα τους αργά μέσα στο sludge - doom metal, βουλιάζοντας τον ακροατή σε ένα σχεδόν μονότονο βάλτο.

Στο ντεμπούτο τους οι Αμερικάνοι, με πολύ βαρύ, παχύ και γεμάτο γρέζι ήχο στα έξι κομμάτια του άλμπουμ, δημιουργούν συνθέσεις ωμού sludge, σε πολύ αργούς ρυθμούς, που λόγω της ανεπιτήδευτης και τραχιάς παραγωγής περνάνε άψογα την ατμόσφαιρα που επιδιώκουν. Και αυτό είναι και το δυνατό χαρτί του δίσκου. Οι κιθάρες με κάθε χτύπημα των χορδών ακούγονται σαν να σκάβουν την λάσπη και τα riff πέφτουν σαν οκγόλιθοι που αργά σε καταπλακώνουν. Το χαμηλό κούρδισμα σε συνδυασμό με τις διάσκορπες δυσαρμονίες, ιδίως σε κομμάτια όπως το "Terminal" και το "Rats", επιβάλουν μια ατμόσφαιρα ακόμα πιο ανησυχητική και ακόμα πιο καταθλιπτική. Και σε όλα αυτά έρχεται να προσθέσει η εκφραστική, γεμάτη ξερό μένος φωνή που αναδύεται ανάμεσα από τις αργές κιθάρες.

Παρ' όλα αυτά, όσες και αν είναι οι δυνατές στιγμές που ο ακροατής βουλιάζει στο αργό sludge των Weltesser, στο πέρασμα των τριάντα λεπτών οι στιγμές που θα έχουν μείνει θα είναι ελάχιστες. Ναι μεν η ατμόσφαιρα δημιουργεί αυτήν την ωμή και τραχιά ομορφιά στον δίσκο, αλλά τα riff ακολουθούν τη γνωστή πεπατημένη του doom, πρακτικά από την αρχή ως το τέλος. Χιλιοπαιγμένα riff, χωρίς την ένταση ή τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που θα τα κάνει να ξεχωρίσουν, δίνοντας την εντύπωση ότι και αυτά είναι κολλημένα στον βάλτο.

Στην τελική οι Weltesser μέσα στα τριάντα λεπτά του χρόνου τους πλέκουν λίαν ατμοσφαιρικές συνθέσεις, χωρίς, όμως, να είναι αξιομνημόνευτες. Είναι όμορφο ταξίδι μέσα στον ήχο του doom/sludge, αλλά τίποτα παραπάνω.