Weezer

Hurley

Epitaph (2010)
22/09/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Άχου το μωρέ. Πώς να πεις κακιά κουβέντα για  δίσκο με τέτοια φάτσα επάνω; Ποιος ξέρει τι διάβολο πέρασε από το μυαλό του κύριου Cuomo αυτή τη φορά; Το θέμα όμως είναι άλλο. Διαβάζω την προηγούμενη κριτική που έγινε στους Weezer, μόλις πέρυσι, και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ, ρε μπας και; Για όλους, ή έστω για τους περισσότερους, λόγους που έπεσε φτυάρι, βρήκαν λύση.

«First things first. "Blue Album" δεν θα ξαναδείς. Ούτε "Pinkerton"», αυτό είχα γράψει. Πού νάξερα. Ακολουθώντας λεπόν τις φόρμες που οι ίδιοι ίδρυσαν, οι Weezer επιστρέφουν με τον όγδοο τους δίσκο, ονόματι "Hurley" τιμής ένεκεν λέει στον αξιαγάπητο χαρακτήρα του "Lost". Αργότερα βέβαια αποκαλύφθηκε πως ήταν marketing κόλπο χρηματοδοτούμενο από μία ομώνυμη σειρά surf ρούχων, αλλά δεν ασχολούμαι γω με δαύτα, ό,τι θέλουν να κάνουν. Η ποιότητα μ' ενδιαφέρει.

Το CD μπαίνει με το "Memories", όμορφο χιτάκι, χαβαλεδιάρικο video clip και πρώτο single του δίσκου. Το αγάπησα, όχι μόνο για το περιεχόμενο του κομματιού, που αναφέρεται σε παλαιότερες εποχές, που όλα ήταν πιο απλά και στο ότι θα δίναμε τα πάντα να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Βέβαια δε ξέρω, επειδή είμαι και φανμπόης, ο στίχος "Playing hackey sack back when Audioslave was still Rage" με έκανε και χαζογέλαγα. Ακόμα δε ξέρω γιατί. Μ' άρεσε.

Ο δίσκος συνεχίζει στα υψηλά του επίπεδα, με τον ανεβαστικό χαρακτήρα του "Ruling Me", έχοντας ένα ευχάριστο sing along ρεφρέν, ενώ το κομμάτι που ακολουθεί, "Trainwrecks", σε πάει κατευθείαν στο '97 με το Pinkertinίστικο χαρακτήρα του κομματιού, σχεδόν συγκινήθηκα. Ένα από τα highlight του "Hurley", από την άλλη, το "Unspoken" σε πάει σε "Blue" era κομμάτια. Αλήθεια θα το πω, ποτέ δεν περίμενα ξανά δίσκο ανάλογης ποιότητας, ειδικά μετά τα τελευταία δείγματα από τις δουλειές τους. Διάβολε, been proven wrong.

Aλοίμονο, μέτρια κομμάτια προφανώς και υπάρχουν στην κυκλοφορία, όπως το "Smart Girls" ή το "Hang On", αλλά προσωπικά δεν με απασχολεί καθόλου. Είμαι απλά ικανοποιημένος που μία από τις πρώτες μπάντες που ασχολήθηκα ποτέ, κατάφερε να βρει τον παλιό, καλό της εαυτό. Ακούγοντας riff όπως αυτό στο "Brand New World", θυμάμαι γιατί αγάπησα αυτό το είδος και αδίκως τους είχα καταδικάσει. Δίσκος που συστήνεται ανεπιφύλακτα στον κάθε οπαδό.

ps, στην bonus έκδοση υπάρχει και μία χαριτωμένη διασκευή του "Viva La Vida" των Coldplay, διόλου ευκαταφρόνητη.

ps2, η προώθηση του δίσκου μέσω διάσημων YouTube Channels ήταν απλά μεγαλοφυής. Νerds ήταν, nerds παρέμειναν.
  • SHARE
  • TWEET