Weezer

Everything Will Be Alright In The End

Republic (2014)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 31/10/2014
...ό,τι πιο διασκεδαστικό και ανέμελο άκουσα φέτος...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ορίστε λοιπόν μία σφαλιάρα που έφαγα από το πουθενά και κάθομαι και χαζογελάω τώρα. Δεν θυμάμαι τι έγραψα στο τελευταίο review Weezer που έκανα, και ούτε θα δω*, γιατί ίσως αναγκαστώ να φάω κανένα καπέλο ή τίποτα τέτοιο, αλλά εννοείται δεν περίμενα τίποτα από κάποιον δίσκο τους εν έτει 2014.

Να όμως που ο Rivers Cuomo και η παρέα του μου πέταξαν έναν πανέμορφο δίσκο στη μίζερή μου μάπα, δίσκο που κουβαλάει και μία καταπληκτική αύρα των παλιών καλών Weezer, του "Pinkerton" και του "Blue Album". Όταν κάποια μπάντα κάνει τη συνειδητή στροφή προς το παλιότερό της υλικό, συνήθως φαίνεται, και είναι ενοχλητικά κακόγουστο και cringeworthy, κουβέντα που, παρεμπιπτόντως, είπε πρόσφατα η μάνα μου για τις αφίσες pokemon που κρέμασα στο σαλόνι μου.

Λοιπόν, στα μπαμ-μπαμ, τα "Lonely Girl" και "Go Away" είναι κομμάτια σχετικά μέτρια, με αδιάφορο και τέρμα κλισέ στίχο, στα οποία δεν χρειάζεται να δώσουμε υπέρμετρη σημασία. Είναι κρίμα δηλαδή, γιατί στα αυτιά μου σκάνε σαν παραφωνίες σε μία αξιολογότατη κυκλοφορία. Ας περάσουμε όμως τώρα στο κυρίως ζουμί.

Ένα από τα κύρια μοτίβα του δίσκου έχει να κάνει με εκείνο το πισωγύρισμα, και αρκετό από το γράψιμο του Cuomo ακροβατεί στα όρια του meta. Για παράδειγμα στο "I've Had It Up To Here", εξηγεί πώς -σε ελεύθερη μετάφραση- έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, έβαλε ψυχή και σώμα στα κομμάτια του, αλλά οι fans έχουν πλέον γυρίσει την πλάτη και βουλώσει τα αυτιά. Σε παρόμοιο τόνο συναντάμε και το "Eulogy For A Rock Band", στο οποίο εξυμνούν την αγαπημένη τους μπάντα η οποία πλέον έχει πιάσει την κατηφόρα και οι μέρες της δόξας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Για να μην μιλήσω και για το "Back To The Shack", το οποίο βασίζεται στην ιδέα ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψουν στις ρίζες τους και να ξαναβρούν τους παλιούς καλούς τους εαυτούς. Όλα αυτά βέβαια είναι πασπαλισμένα με την λεπτή ειρωνεία του Cuomo και είναι αρκετά δύσκολο να καταλάβει κανείς αν είναι μία μούντζα επικών διαστάσεων στους πικρόχολους θαυμαστές της μπάντας ή αν όντως έχει μετανιώσει για τη κατεύθυνση της μπάντας του τα τελευταία χρόνια.

Στην τελική, αυτό που έχει σημασία είναι πως το αποτέλεσμα τους βγήκε με το παραπάνω. Ο δίσκος έχει δουλευτεί με προσοχή και αυτό φαίνεται. Μουσικά τουλάχιστον -και ειδικά οι κιθάρες- είναι εντυπωσιακά καλοδουλεμένος. Τα σόλο, ο τόνος και η παραγωγή είναι όλα σε κορυφαίο επίπεδο, και στα μάτια μου τουλάχιστον μιλάμε για alt-rock δίσκο σεμιναριακού επιπέδου. Οι μελωδίες -τόσο οι κιθαριστικές όσο και οι φωνητικές- είναι το μεδούλι του δίσκου και αυτό που σε κάνει να έρχεσαι πίσω σ' αυτόν ξανά και ξανά. Ακόμα δηλαδή όταν έχεις κομμάτια σαν το "Da Vinci", όπου ο στίχος αναφέρεται σε μία δροσερή νεαρά την οποία ούτε ο  Da Vinci δεν θα μπορούσε να τη ζωγραφίσει, ούτε ο Hawkins δεν θα μπορούσε να την περιγράψει, που -όπως και να το κάνουμε- δεν πάει για Νόμπελ Λογοτεχνίας, το κομμάτι είναι τέρμα διασκεδαστικό, πράγμα που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ολόκληρο τον δίσκο γενικά.

"Cleopatra", "Foolish Father", "Eulogy For A Rock Band" και "I've Had It Up To Here" είναι όλα ομορφιές πανέμορφες. Εκεί όμως που θα σταθούμε είναι σε δύο σημεία. Πρώτον, έχουμε το "The British Are Coming", με άκυρη θεματολογία, καθώς μιλάει για τον Paul Revere, εθνικό ήρωα των ΗΠΑ ο οποίος έμεινε στην ιστορία επειδή προειδοποίησε τα αμερικανικά στρατά για την επέλαση των Βρετανών πριν τη μάχη τον Λέξινγκτον. Στο 'πα, είναι άκυρο. Οι φωνητικές μελωδίες στα κουπλέ είναι άκρως εθιστικές, το ίδιο και οι κιθάρες πολύ καλές επίσης. Δεύτερον, έχουμε την τριπλέτα που κλείνει τον δίσκο, γνωστή πλέον ως "The Futurescope Trilogy", αν και δεν ξέρω γιατί, γιατί οι τίτλοι τους ουδεμία σχέση δεν φαίνεται να έχουν...

Στην ουσία είναι intro, κυρίως κομμάτι και outro χωρισμένα σε τρία τραγούδια στο επίσημο tracklist. Όπως και να 'χει, είναι ηλίου φαεινότερο πως πρόκειται για αποτέλεσμα μέγιστης καβλάντας της μπάντας. Δεν είχα ποτέ κάτσει να σκεφτώ σε πόση εκτίμηση έχω το κιθαριστικό ταλέντο του Cuomo μέχρι που σε μία πρόσφατη συνέντευξή του έμαθα πως πριν τους Weezer είχε tribute μπάντα στον Yngwie Malmsteen (!). O άνθρωπος είναι shredder κανονικός και παίζει κομμάτια σαν το "Buddy Holly". Τέλος πάντων, στο κομμάτι η μπάντα βγάζει το άχτι της και μας δίνει ένα κομμάτι τίγκα στο over-the-top, φαντεζί prog-pop με διφωνίες και τριφωνίες στις κιθάρες, αλλαγές στα tempo και της παναγιάς τα μάτια. Επειδή με ξέρω, κάτι τέτοια μου φέρνουν συνήθως αντιδράσεις παρόμοιες με της μάνας μου για την ΤΕΧΝΗ στους τοίχους του σαλονιού μου, αλλά γαμώτο δεν γίνεται, είναι απλά φοβερά διασκεδαστικό άκουσμα.

Είναι κάτι δίσκοι σαν αυτόν που με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Μέσα στο πυκνό σύννεφο του μουσικού ελιτισμού στο οποίο έχω κάπως υποσυνείδητα βρεθεί, καμιά φορά ξεχνάω πως δεν θα μου πάρει ο διάολος τον πατέρα άμα τύχει και γουστάρω μουσική που είναι απλά διασκεδαστική. Δεν χρειάζονται τα πάντα να προέρχονται από βαθυστόχαστες εμπνεύσεις, μακάβριους καρδιοσπαραγμούς ή περίπλοκα κόνσεπτ. Η τελευταία αυτή προσπάθεια των Weezer είναι ό,τι πιο διασκεδαστικό και ανέμελο άκουσα φέτος και με σκυμμένο το κεφάλι δέχομαι τις μούντζες του Rivers Cuomo.

*Προφανώς πήγα τώρα και το είδα. Μαλακίες έγραφα, ούτε που ξανάκουσα τον δίσκο από τότε. Έγκριτη δημοσιογραφία.
  • SHARE
  • TWEET