Weedeater

Τέσσερα χρόνια μετά από το εκπληκτικό "God Luck And Good Speed", οι Weedeater επιστρέφουν με εξίσου βρώμικες, stoner διαθέσεις, αλλά και με μερικές εκπλήξεις που διχάζουν ήδη τις απόψεις των φίλων τους.

Πρόκειται για την τέταρτη δισκογραφική δουλειά για το τρίο από τη Βόρεια Καρολίνα, με τίτλο "Jason... The Dragon", και, παρόλο που εύκολα θα βρει κανείς κλασικές Weedeater συνθέσεις, η γεύση που σου αφήνει στο τέλος είναι γλυκανάλατη. Θα μπορούσα ακόμα κι έτσι να γράφω για τους Sabbath που συναντούν τους Kyuss ή τη συγγένεια τους με τους Bongzilla, αλλά αυτά τα, γεμάτα οίστρο, λόγια θα έβρισκαν αντίκρισμα στην προηγούμενη τους δουλειά, με την οποία είναι αναγκασμένη να συγκριθεί η συγκεκριμένη κυκλοφορία.

Ο ήχος παραμένει ίδιος, μα κατά διαστήματα ο δίσκος κάνεις κοιλιές που σε επαναφέρουν στο έδαφος. Εκεί που αρχίζεις τις βόλτες στο διάστημα και έχεις αδειάσει το πρώτο του ποτήρι, ξαφνικά βρίσκεσαι σε πεδίο με βαρύτητα και ξεκινάς την ελεύθερη πτώση. Και γιατί αυτό; Μετά το intro, και ενώ έχουν εμφανιστεί τα πρώτα χαμόγελα ικανοποίησης, έχουμε να κάνουμε με κομμάτια των οποίων την εναλλαγή αδυνατεί κανείς να προσέξει και ξάφνου βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα τζαμάρισμα που τον μουδιάζει ελαφρώς. Και αν αντιληφθεί ότι μετά από μόλις δεκαπέντε λεπτά βρίσκεται ήδη στον αριθμό έξι του δίσκου, τότε κάπως ανασκουμπώνεται (στο σύνολό του το "Jason... The Dragon" μετά βίας ξεπερνά τα τριάντα λεπτά). Παρ' όλα αυτά, έπεται το μεγαλειώδες "Long Gone", μα και πάλι δεν αποτελεί παρά μια εξαίρεση στο αδιάφορο δεύτερο μισό του άλμπουμ, στο οποίο περιέχεται μέχρι και drum solo.

Η φετινή αυτή προσπάθεια δεν είναι σε καμία περίπτωση αμιγώς αποκαρδιωτική, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ικανοποιητική αν επρόκειτο για ένα άλλο συγκρότημα, αλλά για τους Weedeater, μετά τη βόμβα που μας προσέφεραν το 2007, αποτελεί μάλλον μία μέτρια δουλειά.