We Came Out Like Tigers

Νομίζω πως όταν βρίσκομαι σε φάσεις όπου δεν προλαβαίνω να αναπνεύσω, όπου δεν έχω χρόνο για τίποτα, όπου η τσέπη έχει τα δικά της προβλήματα, κι όπου η μία υποχρέωση διαδέχεται την άλλη, το ενδιαφέρον μου για τη μουσική συστέλλεται δυστυχώς με κάποιον τρόπο, δύσκολα μου κεντρίζει κάτι την προσοχή, ακόμη πιο δύσκολα ενθουσιάζομαι, και γενικότερα κάτι δεν μου κάθεται καλά σε όλη την ιστορία. Και κάτι τέτοιες ζόρικες στιγμές είναι που θα σου σκάσει ένας δίσκος, μία δισκάρα, ένας ογκόλιθος, και θα σε διαολοστήλει κανονικά, θα σε κάνει να σκέφτεσαι μόνο αυτό το πράγμα, να θυμώνεις μπροστά από τα ηχεία και το ηχοσύστημά σου, να θέλεις να ουρλιάξεις και να ξεσπάσεις κάπου.

Οι We Came Out Like Tigers από το Liverpool της Μεγάλης Βρετανίας, μπάντα που πρόσφατα έμαθα από φίλους καλούς, μου προσέφεραν απλόχερα πριν από λίγο καιρό το καλύτερο θεραπευτικό για την δύσκολη αυτή κατάσταση, μέσα από τα ίδια τα δικά τους ζόρια, τις ίδιες τις δικές τους απογοητεύσεις και τους ίδιους τους δικούς τους προβληματισμούς. Το θεραπευτικό αυτό λέγεται "Ever-Crushed At Pecket's Well", πρόκειται για τον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο των Βρετανών και χωρίς να περιλαμβάνει πολλά κομμάτια -μόλις έξι μαζί με ένα καταπληκτικό a capella χορωδιακό intro- καταφέρνει να ακούγεται πραγματικά γεμάτο, με τόνους ουσιαστικής μουσικής, με συνεχόμενες και διαδεχόμενες εκρήξεις συναισθημάτων, με πάθος, με ένταση, με πόνο, με θλίψη και αγανάκτηση.

Μουσικά είναι μάλλον η καλύτερη, πιο πρωτότυπη και διαφορετική εκδοχή του πρόσφατα χιλιoπαιγμένου blackened hardcore. Οι κιθάρες στο συγκεκριμένο άλμπουμ πειραματίζονται ξεκάθαρα με την black metal φιλοσοφία, αλλά τα τύμπανα κάνουν την διαφορά και δεν σου πλασάρουν ξερά υπερτεχνικά blastbeat, ευδιάκριτες «καμπάνες» ή παλιακό «ολντ σκουλάδικο» -ναι ελληνικά!- τούπα τούπα. Παίζουν χαοτικά, δίχως αύριο, δίχως συγκεκριμένες φόρμες, ντύνουν τα riff, τα κατευθύνουν και τελικά τα πάνε σε άλλη διάσταση. Η ήχος βοηθάει, απ' την στιγμή που λοξοδρομεί και ξεφεύγει από την πεπατημένη οδό των γυαλισμένων και υπερδιογκωμένων παραγωγών, ενώ τα σκισμένα και λυσσασμένα φωνητικά συνθέτουν μια ατμόσφαιρα τίγκα μυσταγωγική που σε συνδιασμό με το βιολί -του τραγουδιστή- και τα σχεδόν ψαλμωδικά φωνητικά που εντοπίζονται ανά σημεία, δίνουν στο σύνολο τις διαστάσεις ενός ΕΠΟΥΣ.

Ναι, μιλάμε για θλιβερή επική μουσική, βγαλμένη από την γκρίζα σαπίλα του σήμερα. Δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Όταν μάλιστα το συγκρότημα παραθέτει στο ένθετο κάτι σαν το παρακάτω:

«So things got worse and we got sad. We found disappointment at every turn: we sang songs about changing the world because we believed we could, we played this music because we thought punk rock was a scene that would never allow fascists, sexists, homophobes and their apologists to be tolerated, but such ideas seemed to be little more than a token mention whilst people awkwardly tuned instruments. We thought that heavy music was played by people with heavy opinions, heavy souls who wanted to have heavy late night conversations. We thought people valued originality and integrity over petty attempts at fame and recognition. We thought our little band releasing a little record could contribute to the resistance, could keep the flame alive.

We must be naïve or stupid or both, because here we are with another record, because we refuse to give up. We refuse to believe that smashing nazi's means anything less than just that, we refuse to believe that we need a 'manager', we refuse to believe that you have to fawn over pornographers to get your shitty video premièred to get you on that next 'rad' tour. And if punk rock never stood for freedom in the first place then fuck it, lets use a new word and carry on the only way we feel comfortable, and lets make this scene a safe place for those that are well intentioned, and a dangerous place for those who aren't. These are the five angriest, saddest songs we have ever written.

We are here for revenge.»

...τα λόγια γίνονται αυτομάτως περιττά.