Wayfarer

Cygnus X-1

Secret Port (2005)
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 19/09/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το "Cygnus X-1" αποτελεί την πρώτη δισκογραφική δουλειά του 21χρονου κιθαρίστα Δημήτρη Πανταζή (καμία σχέση με τον Λευτέρη θέλω να πιστεύω). Μέντορας του Δημήτρη δεν είναι άλλος από τον γνωστό βιρτουόζο κιθαρίστα Θοδωρή Ζήρα, του οποίου τα μονοπάτια και ακολουθεί το "Cygnus X-1".

Από την πρώτη του κιόλας δουλειά ο Δημήτρης επιχειρεί βουτιά στα πολύ βαθιά με ένα δίσκο αποτελούμενο από 7 συνθέσεις, οι οποίες είναι όλες ορχηστρικές (ή instrumental κατά το... ελληνικότερο). Και λέω βέβαια ότι με την πρώτη έπεσε στα βαθιά, μιας και το να καταφέρεις να βγάλεις έναν καθαρά κιθαριστικό δίσκο στον οποίο θα κρατάς από μουσικής πλευράς τον ακροατή σε εγρήγορση καθ' όλη τη διάρκεια του, είναι πραγματικά κάτι το εξαιρετικά δύσκολο. Η έλλειψη φωνητικών σε ένα δίσκο καθιστά επιτακτική την ανάγκη ύπαρξης ενός οργάνου (στην περίπτωση μας το ρόλο αυτό έχει η κιθάρα) το οποίο θα πρέπει να έχει πρωταρχικό ρόλο όχι μόνο κατά διαστήματα, όπως συμβαίνει δηλαδή σε ένα συνηθισμένο δίσκο, αλλά στην κάθε παραμικρή στιγμή. Το γεγονός αυτό συνεπάγεται την ανάγκη για μια πλειάδα κιθαριστικών ιδεών-μελωδιών που θα είναι ικανές να αντικαταστήσουν επάξια τη μελωδικότητα που μπορούν να προσφέρουν τα φωνητικά.

Ας αφήσω όμως τις γενικότητες έτσι ώστε να αναφερθώ πιο συγκεκριμένα στο "Cygnus X-1" (παρεμπιπτόντως όλοι οι τίτλοι των κομματιών παραπέμπουν στην αστρονομία και σε ονόματα αστερισμών, γαλαξιών κτλ...). Καταρχήν ο δίσκος φανερώνει χωρίς δυσκολία το ταλέντο του Δημήτρη. Το άτομο ξέρει κιθάρα με το παραπάνω. Και το καλύτερο είναι ότι αποφεύγει τις υπερβολές, τις φανφάρες και οτιδήποτε άλλο που θα αποτελούσε φτηνή επίδειξη ικανοτήτων. Το ταλέντο σε ένα μεγάλο βαθμό είναι προφανές και στον συνθετικό τομέα, πέραν του εκτελεστικού. Υπάρχουν αναμφίβολα αρκετές καλές ιδέες. Άλλοτε δυνατές, άλλοτε μελωδικές, ενίοτε ατμοσφαιρικές και σε κάποια σημεία... έντονα ανατολίτικες! Είναι όμως αυτές οι ιδέες αρκετές έτσι ώστε να κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο σε όλη τη διάρκεια του δίσκου;

Η αλήθεια, μιλώντας γενικά, είναι η εξής: Το κάθε τραγούδι ξεχωριστά θα μπορούσε να αποτελεί άνετα instrumental διάλειμμα σε έναν πολύ καλό (progressive θα έλεγα) δίσκο. Βάζοντας τα όμως όλα μαζί παράγουν ένα αποτέλεσμα το οποίο για τον κοινό ακροατή καταντάει κάπως κουραστικό. Σε αυτό το γεγονός συντελεί και η απουσία πραγματικών μουσικών πίσω από τα υπόλοιπα όργανα. Τα προγραμματισμένα και συνεπώς τετριμμένα και απολύτως προβλέψιμα drums κάνουν "μπαμ" στο αυτί. Το ίδιο και η απλά διακριτική παρουσία μπάσου και πλήκτρων τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να γεμίσουν αρκετά ικανοποιητικά κάποια κενά και λιγάκι ανούσια διαστήματα του δίσκου. Όπως έγραψα και παραπάνω χρειάζονται πάρα πολλές ιδέες για να καλυφθεί το κενό των φωνητικών. Στο "Cygnus X-1" υπάρχουν πολλές από αυτές. Ίσως όμως όχι όσες θα έπρεπε.

Συνοψίζοντας, θα προτιμούσα ασυζητητί να άκουγα το Δημήτρη σε μια κανονική μπάντα. Πιστεύω πως από τη στιγμή που έχει τις δυνατότητες καθώς και τα περιθώρια να βελτιωθεί κι άλλο (είπαμε, 21 είναι ακόμα ο άνθρωπος) θα ήταν ιδανικό γι' αυτόν να πλαισιώνεται από κανονικούς μουσικούς, οι οποίοι θα τον απάλλασσαν από το δύσκολο έργο να κάνει τα πάντα μόνος του και παρέχοντας του τη δυνατότητα να επικεντρωθεί καθαρά σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Εξάλλου, ένας instrumental κιθαριστικός δίσκος απευθύνεται σε πολύ περιορισμένο κοινό. Και δε νομίζω να έχει κανείς σαν όνειρο να τον ακούνε μόνο οι λίγοι (όσο καλοί και αν είναι αυτοί...). Αν ανήκετε σε αυτό το κοινό πάντως, ο δίσκος λογικά θα σας ικανοποιήσει αρκετά.

  • SHARE
  • TWEET