Warren Haynes

Man In Motion

Provogue (2011)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 17/05/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ένα από τα ζητήματα που έχουν πλήξει τη δισκογραφία παγκοσμίως είναι οι αμέτρητες κάτω του μετρίου κυκλοφορίες που κατακλύζουν την αγορά.

Από τη μία οι βετεράνοι φτασμένοι μουσικοί, που σηκώνονται από την ξαπλώστρα δίπλα στην πισίνα μόνο για να ελέγξουν μέσω web-banking αν μπήκε η τελευταία δόση από την επιτυχία που πούλησαν σε τηλεοπτικό κανάλι για κάποιο reality ή/και serial. Αν το balance του account πέσει σε ανησυχητικό βαθμό θα σκεφτούν να πιάσουν την κιθάρα για να διασκευάσουν κανένα classic ή αν τα πράγματα ζορίσουν κι άλλο θα τηλεφωνήσουν στους παλιούς bandmates για μια reunion - greatest hits περιοδεία.

Από την άλλη πλευρά, οι νέοι καλλιτέχνες οι οποίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να τρυπώσουν στην ασφαλή φωλιά κάποιας δισκογραφικής. Η εταιρία -αφού τους δώσει μερικά ψίχουλα για να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ- τους ρίχνει στον μουσικό γύρο του θανάτου «ηχογράφηση - περιοδεία - ηχογράφηση - περιοδεία», ο οποίος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μέτριες -κάτω από την πίεση του χρόνου και του συμβολαιου- δουλειές, οι οποίες απλά λειτουργούν ως δικαιολογίες για άλλη μια «must-live» εμπειρία.

Όαση στη μουσική κρίση οι πραγματικοί καλλιτέχνες, που -είτε γιατί το έχουν κατακτήσει, είτε γιατί δε συμβιβάστηκαν ποτέ- ηχογραφούν όποτε νιώσουν την ανάγκη να εκφραστούν. Άλλοτε πρωτοπορούν μουσικά, άλλοτε βουτούν στο παρελθόν τους, δημιουργώντας πάντα κάτι καινούργιο, που τους ικανοποιεί τη δεδομένη στιγμή, ενώ περιοδεύουν με πρόταση και όχι για διεκπεραίωση.

Στη μικρή αλλά άκρως τιμητική λίστα των πραγματικών καλλιτεχνών βρίσκεται φυσικά και ο Warren Haynes, ο οποίος αφήνει για λίγο τους Gov't Mule μετά τη μεγάλη σε διάρκεια περιοδεία που ακολούθησε το "By A Thread" και ανανεώνεται με καινούργια ομάδα μουσικών και αλλαγή στη μουσική του πλεύση.

Πολύ πριν τους Mule, τους Allman Brothers και τον Dickey Betts, ο νεαρός Haynes μαγεύτηκε από τους μεγάλους της soul που κυριαρχούσαν τη δεκαετία του '60 και του '70. Η μουσική των γιγάντων James Brown, Otis Redding και Wilson Pickett τυπώθηκε στο DNA του και έμελλε να βγει στην επιφάνεια μετά από 30 χρόνια συνεχούς αφοσίωσης στον (με την πολύ ευρεία έννοια) ροκ ήχο.

Με συνοιδοιπόρους εκλεκτούς μουσικούς, όπως τον Ian McLagan (Faces), την Ruthie Foster και τον George Porter, Jr. (Meters), o Haynes αλλάζει ήχο αλλά όχι φιλοσοφία και ηχογραφεί αναλογικά και ζωντανά, φυλακίζοντας όλη την ψυχή του εγχειρήματος σε 10 υπέροχα «μαύρες» συνθέσεις που παίζουν μεταξύ soul, funk και blues.

Εκτός από την (πιο funky από ποτέ) κιθάρα και τη γεμάτη συναίσθημα φωνή του Haynes, που όπως είναι φυσικό πρωταγωνιστούν στη δουλειά αυτή, η συνταγή απογειώνεται μαγικά με πινελιές από το σαξόφωνο του Ron Holloway ("Sick Of My Shadow", "A Friend To You") και τα υπέροχα back vocals της Foster και του Ivan Neville ("Everyday Will Be A Holiday", "River's Gonna Rise").

Φοβερό σε ρυθμό και groove ("Man In Motion", "River's Gonna Rise", "Sick Of My Shadow" τα πιο ενδεικτικά κομμάτια) αλλά και με υπέροχες συναισθηματικές παύσεις,  όπως τα "Everyday Will Be A Holiday" και "Save Me", το "Man In Motion" είναι ένα παλιάς φιλοσοφίας αλλά σύγχρονης αισθητικής προσέγγισης διαμάντι - μια καλοδεχούμενη εξαίρεση στον κανόνα του μέτριου και του προβλέψιμου.

15 seconds review (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):

Man In Motion: No still life for Warren
River’s Gonna Rise: In funky waters
Everyday Will Be A Holiday: Sweet love harmonies
Sick Of My Shadow: Out of shapes & shadows
Your Wildest Dreams:  Guilty love blues
On A Real Lonely Night: Real guitar groove
Hattiesburg Hustle:  Do it like Mule
A Friend To You: Soulful licks & blows
Take A Bullet: Bulletproof musicianship
Save Me:  No guitars, just keys & voice
  • SHARE
  • TWEET