Warrel Dane

Τρία χρόνια πέρασαν απ' την κυκλοφορία του "This Godless Endeavor", συν τοις άλλοις καθυστέρησε και το λεγόμενο "Year Of The Voyager" dvd, το οποίο ήταν στα άμεσα πλάνα του γκρουπ απ' το 2005! Εκεί λοιπόν που η μπάντα αρχίζει και μπαίνει σ' ένα ασαφές status, ξεπηδούν οι solo δουλειές των Warrel Dane και Jeff Loomis. Τώρα θα μου πείτε «γιατί, αυτό δείχνει τους Nevermore πιο δραστήριους;». Σίγουρα όχι, απλά ξεκαθαρίζει κάποια -μέχρι πρότινος- ανησυχητικά ερωτήματα.

Θα πιάσουμε τα πράματα απ' την αρχή. Για την ακρίβεια, από την «Dane» πλευρά του θέματος. Οι πρώτες ακροάσεις θα σας δώσουν την εντύπωση ενός δίσκου που κινείται σε παρόμοια μεν, πιο απλοϊκά δε μοτίβα απ' τα αντίστοιχα των Nevermore. Οι συνθέσεις ως επί το πλείστον κυμαίνονται σε πιο mid tempo ρυθμούς και δείχνουν αρκετά βασισμένες στις ερμηνείες του Warrel, κάτι λογικό αφού ούτως ή άλλως κυκλοφορούν υπό το όνομά του. Οι εντυπώσεις σε πρώτη φάση είναι ανάμεικτες. Ακούγεται «καλό», αλλά και πολύ «λίγο» για την ιστορία που ο εν λόγω τραγουδιστής κουβαλά στις πλάτες του. Όμως η λέξη κλειδί βρίσκεται στις ίδιες μας τις σκέψεις: «τραγουδιστής». Ο Warrel ουδέποτε υπήρξε βασικός συνθέτης με την πλήρη έννοια του όρου και ανέκαθεν αναλάμβανε τον τομέα των φωνητικών. Και πραγματικά, οι μελωδικές γραμμές που έχει γράψει για τον εν λόγω δίσκο είναι τουλάχιστον εξαιρετικές.

Οι ακροάσεις λοιπόν αυξάνονται. Στη πορεία παρατηρείς λεπτομέρειες στις δομές. Ο βασικός συνθέτης -όσον αφορά τη μουσική- είναι ο πρώην κιθαρίστας των Soilwork, Peter Wichers. Κάπου εκεί λοιπόν, οι κοφτές κιθάρες καθώς και το στυλ των μισών (τουλάχιστον) κομματιών του δίσκου σου φέρνουν κατά νου καταστάσεις τύπου "Stabbing The Drama" και "Figure Number Five". Με λίγα λόγια αρχίζεις να πιάνεις την ουσία και σιγά - σιγά να ξεχωρίζεις κομμάτια. Πρώτα τη διασκευή στο "Lucretia" των Sisters Of Mercy, έπειτα το γεμάτο συγκίνηση "Brother", μετά το "When We Pray", "The Day The Rats Went To War" και ούτω καθεξής.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, αναφερόμαστε σ' ένα solo album το οποίο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει ν' ακούσει κανείς έχοντας κατά νου τους Nevermore. Εάν σκοπεύετε να πράξετε με αυτόν τον τρόπο, μη μπείτε καν στον κόπο. Έπεσα στην ίδια ακριβώς παγίδα και χρειάστηκε κάποιος χρόνος ώστε να το εκτιμήσω. Οι ερμηνείες του Warrel αποδεικνύονται πιο γήινες και ίσως οι καλύτερες που έχει επιδείξει από εποχής "Dead Heart In A Dead World". Απ' την άλλη, μπορεί ο δίσκος ως σύνολο να μην αγγίζει τα επίπεδα των Nevermore, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Μιλάμε για ένα solo album που ανταποκρίνεται 100% στο ρόλο του. Ο Dane επιτέλους βρήκε καταφύγιο για την πιο γήινη πλευρά του, ενώ ο Jeff απ' την άλλη θα μας «shreddάρει» για τα καλά στο επόμενο χτύπημα. Έτσι λοιπόν, θεωρείστε το ως ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα που παράλληλα λειτουργεί ανανεωτικά για τα δρώμενα στις τάξεις του κυρίως γκρουπ.

Κλείνοντας, θα ήθελα να εκφράσω την προσωπική μου χαρά, μιας και πραγματικά δεν περίμενα κάτι θετικό στη παρούσα φάση. Αντ' αυτού, έχουμε ένα αρκετά αξιόλογο σύνολο συνθέσεων, πάνω στις οποίες ο Dane με ποικίλους χρωματισμούς καταφέρνει να ακούγεται τόσο δυναμικός και τόσο εκφραστικός, δίχως να καταντά υπερβολικός. Εάν συνυπολογίσουμε την αποστομωτική του εμφάνιση στο March Metal Day, μας έκανε το καλύτερο δώρο για φέτος...