Wanda Jackson

Δεν έχω ξαναματαδεί πιο μαρτυριάρικο εξώφυλλο. Πλαισιωμένη από τη νεορετρό αισθητική των White Stripes, η «πρώτη κυρία» του rockabilly φορά τα λευκά κρόσσια στα μανίκια και υιοθετεί και την πόζα που παραπέμπει στο νεανικό της έρωτα, τον αείμνηστο Elvis Presley - αιωνία του η μνήμη. Όταν κάνει ο Jack White το κέφι του, κάποια ράφια δισκοπωλείων ξαφνιάζονται και τρίζουν.

Την εποχή που η κυρία Wanda Jackson περιλούζεται με βραβεία και επαίνους, και πιθανόν ασφυκτιά κιόλας πίσω από το τζάμι του μουσείου, ο Μίδας White την προσκαλεί στο Nashville για ένα αναζωογονητικό «ξεσκόνισμα». Ο -κατά τρεις δεκαετίες νεότερος- μουσικός της «μνηστήρας», που λέτε, επιχειρεί να αποβάλει την όποια μονοφωνική αισθητική επιβάλλεται, για να σοκάρει τους απανταχού ειδήμονες, τολμώντας ηχητικούς αναχρονισμούς, πολυτελή πνευστά και φυσικά τις βλάσφημες οξείες της ηλεκτρικής του κιθάρας. Έτσι προέκυψαν έντεκα διασκευές σε διασημότατα τραγούδια του τότε και του τώρα, από το στόμα της «γκαγκάν-γκαγκάν» πρώτης rock τραγουδίστριας της ιστορίας.

Πώς θα μπορούσε να αποτύχει η συνεργασία; Αφού μόλις ανοίγεις το gatefold του βινυλίου, ο δίσκος αρχίζει να «παίζει» από μόνος του - άτιμε White! Άλλη μια ηλεκτροφόρος εκδοχή του "Shakin' All Over", άλλη μια ναζιάρα εκτέλεση του "Rip It Up", ένα καρναβαλικό βαλς για το "Busted" και ένα μάλλον ατυχώς «μεταφρασμένο» από την καλλίρροη γλώσσα του calypso, πλην όμως αξιοπρεπές, "Rum And Coca-Cola". Σα να μην είχα ήδη καταλάβει από τα πρώτα τέσσερα τραγούδια πού το πάμε, ήρθε το πέμπτο -να πετάξει στα σκουπίδια καμιά πενηνταριά ημερολόγια και- να ξεκατινιάσει τον πολυφετιχισμό. Θυμίζω ότι το "Thunder On The Mountain" του Bob Dylan, από το "Modern Times" του 2006, προκαλούσε ανεξέλεγκτη συνοφρύωση, λόγω της έμμετρης έκφρασης ενός αναπάντεχου δακρύβρεχτου πόθου του ποιητού με μια μυστήρια λάγνα αναφορά του στη λιμπιστική και τριανταφυλλένια Alicia Keys. Ε, λοιπόν εδώ, η ρυτιδιασμένη πρώην του βασιλέως Elvis, στη δική της εκδοχή, κάνει τα γλυκά μάτια στον «πραξικοπηματία» Jerry Lee Lewis. Ω, ποία αμαρτία στα γεράματα! Μα τι λέει το πρωτόκολλο;

Ας φλυαρώ εγώ με τα δικά μου, χειρονομώντας κωμικά στον αέρα την ώρα που οι άλλοι ήδη θα τελειώνουν τη μπύρα τους, γνωρίζω και αναγνωρίζω ότι το κέντρο του ενδιαφέροντος είναι το επόμενο μαργαριταρένιο track. Δες την αρμονία του σχήματος. Δες τον καταπληκτικό νοητό κύκλο. Η Wanda Jackson τραγουδά την επιτυχία μιας μουσικής της εγγόνας, της τελευταίας μετεμψύχωσης της θηλυκής rock αλητείας, της Amy Winehouse. Είναι μονάκριβο το δώρο του πονηρού Jack για το μουσικόφιλο που ακούει την αειθαλή και πλέον επιφανειακά ακίνδυνη Wanda να γρυλίζει «you know that I'm no good». Αυτό ήταν άλλωστε και το έναυσμα του άλμπουμ, αφού πρωτοκυκλοφόρησε λίγο καιρό πριν, σε οκτάιντσο. Ναι, μάλιστα, οκτάιντσο. Έτσι του καλάρεσε του Jack, βρε αδερφέ!

Με τη σειρά, έρχεται ένα προβλέψιμο κλείσιμο ματιού στον Elvis με το "Like A Baby" και άλλο ένα στον Eddie Cochran με το "Nervous Breakdown", πριν την επίσης προβλέψιμη επιστροφή της Wanda στο δεύτερο, αλλά όχι δευτερεύον, στοιχείο της, την country, με το "Dust On The Bible" του Hank Williams. Όλα αυτά ωχριούν, όμως, πλάι στο ονειρεμένο γλυκόπικρο χάδι του "Teach Me Tonight", πιο τρυφερό από τη μεγαλειώδη και αξέχαστη τηλεοπτική απόδοσή του από την -να την πάλι- Amy Winehouse. Η δε εξαιρετική ιδέα να ηχογραφηθεί το "Blue Yodel #6", ξανά, μετά από 55 χρόνια, συνοδεία λιτής ακουστικής, έφερε το θεάρεστο αναπαλαιωμένο αποτέλεσμα και άντε να εξηγήσεις πώς οι συνήθως κωμικοί, αν όχι απεχθείς, λαρυγγισμοί παύουν να αφορούν μόνο τον γεροξεδοντιάρη Αμερικανό επαρχιώτη.

Δε μπορώ να εντοπίσω την ακριβή αιτία που οδήγησε ορδές κριτικών στον εξεζητημένο τους σνομπισμό. Προφανώς, το "The Party Ain't Over" δεν είναι ένα φωτοβόλο άλμπουμ. Είναι όμως μια όμορφη φωτογραφία της καλλιτέχνιδος, καθώς ο νεαρός συνεργάτης της είχε σαφές και πολυμήχανο όραμα για τη χρήση των σκιών. Αν το σύμπαν που φαντάστηκε ο Jack για τη Wanda είναι ελαφρώς πλαστό, δεν είναι δα και τόσο αποκρουστική η δήθεν ύβρις. Μην καταλήξουμε να αγαπούμε τη σκόνη παραπάνω από το βιβλίο.