Wall Of Death

Loveland

Innovative Leisure/Rockarolla (2016)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 18/03/2016
Εξαιρετική μουσική και μουσικοί, θα μπορούσαμε να μιλάμε για νεοψυχεδελικό θαύμα αν...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η πρώτη φορά που έπεσε στην αντίληψή μου το όνομα των Γάλλων Wall Of Death ήταν όταν πριν δύο χρόνια κυκλοφόρησε ένα split single-άκι που στη μία πλευρά είχε το δικό τους "Blow The Cloud" και στην άλλη μία live εκδοχή του παλαιότερου και αγαπημένου "Grim Reaper Blues" των Entrance Band. Φυσικά, μπροστά σε ένα τέτοιο τραγούδι η δική τους συνεισφορά πέρασε απαρατήρητη. Αυτό όμως ίσως να μην είχε τελικά να κάνει τόσο με την ποιότητα του τραγουδιού, όσο με τις αδρές γραμμές, τη διακριτικότητα με την οποία σχηματοποιούν τη μουσική τους. Τουλάχιστον έτσι αποδεικνύει και το φετινό "Loveland".

Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τη φωνητική μελωδία τα πράγματα αποδεικνύονται πολύ λιτά αφού σπάνια διεκδικεί να επιβληθεί στον ακροατή, συνέπεια ίσως και της περιορισμένης εκφραστικότητας των τραγουδιστών. Και αυτό αποδεικνύεται και το αδύναμο σημείο του δίσκου αφού ό,τι στην αρχή φαντάζει ως εκφραστική άποψη, όσο περνάει η ώρα φαντάζει όλο και περισσότερο ως περιορισμός από ανάγκη και όχι από επιλογή. Η απαλή, στα όρια του αδιάφορου, παρουσία των φωνών οδηγεί στην επανάληψη (εξαίρεση ίσως το garage "Chainless Man") και με τη σειρά της στον απόκρυψη της πραγματικής αξίας του δίσκου που είναι η στα άλλα επίπεδα μουσικότητά του.

Οι Wall Of Death κινούνται με άνεση στο χώρο που ορίζουμε ως ψυχεδέλεια με το εύρος που έχει πάρει στη σύγχρονη εκδοχή της. Με εμφανή τα πατήματά τους στα βρετανικά '60s και τους πρώιμους Pink Floyd ανάμεσα σε άλλους, έχουν ως κεντρικό άξονα του ήχου τους τα πολύπλευρα πλήκτρα, το μελωδικό και groovy μπάσο που, καθόλου τυχαία, βγαίνει συχνά μπροστά στην παραγωγή και την κιθάρα που από τον ανοιχτό surf ήχο μέχρι τo fuzz θόρυβο συνδιαμορφώνει την ατμόσφαιρα του δίσκου. Μία ατμόσφαιρα που χτίζεται πολύ αργά, με έμφαση στην ανάπτυξη και την υπομονή παρά στα ξεσπάσματα ή τα jam και θέλει την προσοχή του ακροατή για να αναδειχθεί ως απολαυστική. Μια ατμόσφαιρα που διεκδικεί με την ποιότητά της παραπάνω χρόνο στη συνολική διάρκεια. Σε αυτό αριστεύουν οι Γάλλοι και ειδικότερα σε συνθέσεις όπως οι "Loveland", "Blow The Cloud" και "Little Joe" πιθανόν να προτιμάς το τραγούδι να ήταν instrumental ακούγοντας τα μουσικά θέματα που είναι ικανοί να σκαρώσουν. Το δεκάλεπτο "Memory Pt. 1 & Pt. 2" σχεδόν είναι και για αυτό εντάσσεται και στις καλύτερες στιγμές του δίσκου.

Τα σημεία στα οποία είναι καλοί, είναι τόσο καλά που δεν μπορεί να μην επιβάλλουν τη σύσταση για ακρόαση του δίσκου στους φίλους του είδους. Είναι κρίμα που τα σημεία στα οποία υπολείπονται είναι επίσης τόσο χτυπητά, ώστε να μην επιτρέπουν συνολικά τη μουσική τους να αποκτήσει την αξία που θα μπορούσε και να καταλήγει σε μία άνιση δουλειά. Μακάρι να επενδύσουν στο μέλλον ανάλογα για πιο ισορροπημένα αποτελέσματα.

  • SHARE
  • TWEET