W.E.T.

Το 2009 έκρυβε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη στο τέλος του, που ακούει στο όνομα W.E.T. Η σύμπραξη ουσιαστικά των μελών τριών συγκροτημάτων που έχουν προσφέρει πολλά στον μελωδικό χώρο, όπως είναι οι Work Of Art, οι Eclipse, και οι Talisman, προκαλεί τουλάχιστον μεγάλο ενδιαφέρον στο άκουσμά της και ακόμα μεγαλύτερο μετά την ακρόαση του προϊόντος της. Τα αρχικά των groups ενώνονται και σχηματίζουν την λέξη W.E.T. και οι Robert Sall(κιθάρα), Erik Martensson (κιθάρα) και Jeff Scott Soto (φωνή) δίνουν ο ένας στον άλλο το απαραίτητο στήριγμα για την δημιουργία ενός υπέροχου album.

To W.E.T. είναι ένα album, το οποίο ακολουθεί πιστά και βασίζεται σε κάθε εξέχουσα στιγμή που σημειώσαμε τα τελευταία χρόνια στην AOR και Melodic Rock σκηνή. Τα τραγούδια που κρύβονται μέσα του θυμίζουν ασφαλώς τα βασικά groups των ανθρώπων που εμπλέκονται στο εγχείρημα αυτό, αλλά δεν παύουν να ακούγονται πολύ σύγχρονα και πολύ καλά δουλεμένα. Μπορεί κανείς να συναντήσει σε αυτό ένα εμπορικότατο single όπως είναι το “One Love”, μια κοινωνική δήλωση όπως είναι το “Put Your Money Where Your Mouth Is” κι ασφαλώς μια μελιστάλακτη μπαλάντα όπως είναι το “Comes Down Like Rain”, ενώ αυτά είναι μόνο τρία από τα δώδεκα κομμάτια του album που ακούγονται δίχως δισταγμό και οποιαδήποτε ανησυχία μπορεί να προκαλεί ο φόβος των fillers.

Η βασική ερώτηση σε κάθε ανάλογη κυκλοφορία είναι το κατά πόσο μπορεί αυτή να προσφέρει οτιδήποτε καινούριο στην μουσική γενικότερα. Η απάντηση στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι απόλυτα αρνητική. Οι επιρροές των Whitesnake, Bon Jovi και Journey μπορεί να φαίνονται σχετικά περιοριστικές πλέον αλλά ο τρόπος που εκφράζονται από τους W.E.T. αποδεικνύουν ότι η πρόοδος μπορεί να κρύβεται πολλές φορές και στην εξαιρετική επανεκτέλεση των όμορφων στιγμών του παρελθόντος, μέσα από μια προοδευτική όμως αισθητική, που εκφράζεται κυρίως από την παραγωγή του album. Οι κιθάρες ακολουθούν την σύγχρονη τάση που θέλει τον όγκο και την παραμόρφωση να παίζουν σημαντικότατο ρόλο ακόμα και στις μελωδικότερες στιγμές του album. Η ύπαρξη δύο εξαιρετικών κιθαριστών όπως είναι ο Sall και ο Martensson έχει σαν αποτέλεσμα τα πολλά μελωδικά solos που σε καμία περίπτωση όμως δεν επιβαρύνουν την  βασική πρόθεση των δημιουργών του album που είναι η πολύ ευχάριστη και συνεχόμενη ακρόαση του, που μετά από την πρώτη κιόλας ακρόαση δημιουργεί έναν παράξενο δεσμό με τον ακροατή. Βασικός παράγοντας του δεσμού αυτού μεταξύ του ακροατή και του W.E.T. είναι ο εξαιρετικός Jeff Scott Soto που αποδεικνύει άλλη μια φορά ότι κάθε δουλειά που αναλαμβάνει την αντιμετωπίζει όχι ως διεκπεραιωτής αλλά σα να είναι το τελευταίο album που θα έβγαζε ποτέ. Η ερμηνεία του και τα φωνητικά του με κάνουν άλλη μια φορά να δηλώνω θαυμαστής ενός ανθρώπου που είναι εδώ και πολλά χρόνια «στρατιώτης» της rock μουσικής, που δεν φοβάται να μάχεται στην πρώτη γραμμή, κερδίζοντας κάθε μάχη που δίνει. Το «ειρωνικό» μάλιστα του πράγματος είναι ότι το W.E.T. είναι πολύ ανώτερο από τις δουλειές που έχουν κάνει τα μέλη του με τις βασικές τους μπάντες εδώ και  πολλά χρόνια.

Ένα album προορισμένο για οπαδούς του μελωδικού hard rock, το οποίο τελικά εκτός του ότι αποτελεί την καλύτερη πρόταση για το ιδίωμα φέτος, ίσως τελικά να αφορά και στους οπαδούς άλλων ιδιωμάτων που θα το δουν σίγουρα να κοσμεί τις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα albums της χρονιάς.