W.A.S.P.

Είναι μερικές μπάντες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, που μετρούν δεκαετίες στον μουσικό «μεταλλικό» στίβο και από τις οποίες ξέρεις τι ακριβώς να περιμένεις, χάρη στο ταμπελάκι της «εγγύησης» που κουβαλούν βαρέως στο μικρό τους δαχτυλάκι όλα αυτά τα χρόνια. Μπάντες που έχουν αυτό που λέμε «ήχο - ταυτότητα» και, για να γίνει ο πρόλογος ακόμη πιο κλισέ, «με το πέρασμα του χρόνου, προσφέρουν όλα τους τα κρυμμένα αρώματα, σαν το καλό κρασί». Οι W.A.S.P. είναι μια τέτοια περίπτωση και ο Blackie Lawless σε ρόλο «Τελευταίου των Μοϊκανών» καλείται από χρόνο και ιστορία να αποδείξει αν αντέχει ακόμα να αντέχει και να υπερέχει, εαυτόν κυρίως. Την ώρα που το "The Crimson Idol" ακόμη στοιχειώνει τους ψυχικά έφηβους σαραντάρηδες και το "The Last Command" προκαλεί (είκοσι και πλέον έτη) μουσικές ονειρωξικές ανατάσεις, το ολοκαίνουριο "Babylon" έρχεται να προσθέσει ακόμη ένα λιθαράκι στο χρυσό τείχος της μουσικής τους ιστορίας.

Μπορεί ο διάολος να κερδίζει όλα τα στοιχήματα με τους μουσικούς ανά την παγκόσμια ιστορία και το αλαβάστρινο βιολί του να κυριαρχεί κατά κράτος, στην περίπτωση του "Babylon" όμως, ήρθε για να χάσει αβλεπί. «Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται». Θέλεις κι άλλο; …Και το όνομα αυτού "Crazy" και ήδη το ακούς από τις 28 του προγενέστερου μηνού. «Αγριόπαιδο» από τα γεννοφάσκια του και δεν με «χαλάει» καθόλου. Τι 1985, τι 2009, ένα και το αυτό (…and that’s a starter! aka «ορεκτικό»).

«Και σόι πάει το βασίλειο»: στο "Live Τo Die Another Day" ιδού και τα κιθαριστικά γυρίσματα που τόσο αγαπάμε και αναγνωρίζουμε αμέσως, ιδού και το W.A.S.P.-ικό refrain στο "Babylon's Burning", που μας ξεσηκώνει και μας τρέχουν τα σάλια σκεπτόμενοι το μελλοντικό live, την ώρα που στο "Thunder Red" παρακαλάμε «on (y)our knees», ενώ το "Seas of Fire" κάτι ξυπνάει μέσα μου από Charlie.

«Δηλαδή ο Blackie αντιγράφει Blackie» θα ξεστομίσεις αναιδώς και το "Godless Run" θα ‘ρθει αίφνης και θα σου ανάψει μια ξανάστροφη. Δεν το περίμενες αυτό; Ανατριχίλα από τις πρώτες σπαραξικάρδιες νότες, «μεταλλική» ευαισθησία και μια ερμηνεία πραγματικά για πολλά Όσκαρ. Δεν είναι όμως η μοναδική μπαλάντα που αρπάζει δικαίως μια θέση ανάμεσα στα "Sleeping In the Fire" και "Hold On To My Heart". Μπορεί, βλάσφημε, το "Into The Fire" να σου θυμίσει τα σολαρίσματα του Slash στο "Give In To Me" του "Dangerous" αλλά σταμάτα να στέκεσαι στην επιφάνεια. Πότε, άλλωστε, άκουγες W.A.S.P. με αυτιά, χάρακα και μοιρογνωμόνιο και όχι με την καρδιά και την ψυχή σου;

Εν έτη 2009, ο Jonathan Aaron Steel έβαλε στοίχημα με τον εαυτό του και το κέρδισε, δίνοντας περισσότερο χώρο στα solos να αναπνεύσουν, κάνοντας πιο συγκροτημένη δουλειά στις κιθάρες (με τον Blair να είναι σε όλα άψογος), ισορροπώντας την δυναμική των «animal» ντραμς, ερμηνεύοντας πιο άγρια και πιο καθάρια ταυτόχρονα, ηχογραφώντας ένα «nine piece» άλμπουμ που θα μπορούσε να έχει γραφτεί είκοσι χρόνια πριν με την ωριμότητα που τον διακατέχει σήμερα. Το ερώτημα παραμένει ένα: πόσο πιο «Blackie» άλμπουμ θα μπορέσει να μας δώσει μετά το "Babylon";