Voodoo Circle

Οι Voodoo Circle μπορεί να μην είναι ένα εκ των διασημότερων σχημάτων, αλλά δεν είναι ούτε κατά διάνοια πρωτάρηδες. Στη σύνθεσή τους συναντάμε δύο ιδιαίτερα τρανταχτά ονόματα, τον frontman των Pink Cream 69, David Readman, και τον βιρτουόζο κιθαρίστα Alex Beyrodt (Silent Force, Primal Fear, Sinner), τα οποία τραβούν δίχως αμφιβολία την προσοχή. Ο δεύτερος ηγήθηκε της δημιουργίας του συγκεκριμένου συγκροτήματος κάποια χρόνια πριν, επιθυμώντας, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, να αποδώσει φόρο τιμής σε μπάντες με τις οποίες γαλουχήθηκε ως μουσικός, όπως οι τεράστιοι Led Zeppelin.

Αυτή του η πρόθεση ήταν εμφανέστατη στις δύο έως τώρα δουλειές των Voodoo Circle, "Voodoo Circle" (2008) και "Broken Heart Syndrome" (2011), με τον ίδιο να ξεσαλώνει κιθαριστικά και το γενικότερο ηχητικό αποτέλεσμα να αποτελεί μια μίξη hard rock και blues, πασπαλισμένο με λίγο ευρωπαϊκό metal. Τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ στην τελευταία δουλειά της μπάντας, καθώς το "More Than One Way Home" δεν έρχεται να φέρει καμιά απολύτως στροφή στη μέχρι πρότινος μουσική της πορεία.

Όταν εμμένεις σε συγκεκριμένα pattern όμως, ο κίνδυνος του να τυποποιηθείς σιγά-σιγά είναι μεγάλος. Είναι λογικό, ακολουθώντας μια πεπατημένη, να καταλήξεις να κάνεις κύκλους και τελικά να ξεμένεις από τα στοιχεία που αρχικά είχες στο «οπλοστάσιό» σου. Κάτι τέτοιο μου φαίνεται πως έχει συμβεί στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Οι ικανότητες του Beyrodt στην εξάχορδη θεά δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Αλλά στην προκειμένη δεν είναι αρκετές (και αρκετά πρωτότυπες είναι η αλήθεια) ώστε να ανεβάσουν το επίπεδο του συνόλου του υλικού από τα μέτρια επίπεδα στα οποία κινείται.

Γεγονός είναι πως μερικές συνθέσεις «γλυκαίνουν» όντως το αυτί ("Graveyard City", "The Saint And The Sinner", "Open Your Eyes", "Heart Of Babylon"), αλλά μετά από κάμποσες ολοκληρωμένες ακροάσεις, μοιάζουν να αποτελούν τη βάση για ένα καλό άλμπουμ που όμως χαραμίζεται κατά κάποιο τρόπο εδώ. Οι αρκετές αδιάφορες και μέτριες στιγμές κάνουν τις παραπάνω θετικές να «ξεθωριάζουν» κατά τη διάρκεια της ακρόασης, μειώνοντας έτσι την επίδραση που θα μπορούσαν να έχουν πλαισιωμένες από ισάξιου ενδιαφέροντος συνθέσεις. Ακόμα, η υπερ-γυαλισμένη παραγωγή (σε αντίθεση με τους δύο προηγούμενους δίσκους) και η ενοχλητική σε μερικά σημεία ομοιότητα (ή μήπως μίμηση;) της φωνής του Readman με του David Coverdale, επιδεινώνει κι άλλο τα πράγματα.

Έτσι, οι Voodoo Circle με το "More Than One Way Home" δείχνουν να επαναλαμβάνουν ανεπιτυχώς τους εαυτούς τους, παρουσιάζοντας μερικά δείγματα μονάχα από τις γνωστές μουσικές και συνθετικές τους ικανότητες. Το μέλλον θα δείξει εάν θα τους δοθεί εκ νέου η ευκαιρία να αποδείξουν πως ακόμα το 'χουν.