Voodoo Hill

Waterfall

Frontiers (2015)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 19/11/2015
Ένα ποιοτικότατο σύνολο, όχι όμως ένα επιβεβλημένο άκουσμα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το "Waterfall" αποτελεί την τρίτη δισκογραφική δουλειά των Voodoo Hill, της σύμπραξης δηλαδή του Glenn Hughes με τον Ιταλό κιθαρίστα, Dario Mollo. Ο Mollo είναι κυρίως γνωστός για την συνεργασία του με ένα έτερο πρώην μέλος των Black Sabbath, τον Tony Martin, η οποία είχε επίσης ως αποτέλεσμα τρία άλμπουμ, με το ένα πόδι στο heavy metal και το άλλο στο hard rock.

Οι Voodoo Hill αντίθετα, στον φετινό τους δίσκο έχουν ξεκάθαρο hard rock προσανατολισμό, μετά από το πιο βαρύ "Wild Seed Of Mother Earth" του 2004. Είναι προφανές, λοιπόν, πως στο "Waterfall", τόσο ο Mollo όσο και ο Hughes βρίσκονται σε νερά στα οποία ξέρουν πολύ καλά πώς να πλοηγηθούν. Ίσως υπερβολικά καλά.

Ανάμεσα στις έντεκα νέες συνθέσεις, δεν πρόκειται να βρεις καμία ατυχή στιγμή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως και στα 56 λεπτά της διάρκειας του άλμπουμ, είσαι κολλημένος στα ηχεία. Πάντως η αλήθεια είναι πως σε πρώτη επαφή, ο επαγγελματικότατος ήχος είναι αυτός που σε κερδίζει. Η παραγωγή είναι εξαιρετική, με κρυστάλλινο ήχο, ούτε επιτηδευμένα ρετρό, ούτε με το ζόρι μοντέρνο. Ακόμα, είναι άξια αναφοράς η ωραία ισορροπία που έχει επιτευχθεί ανάμεσα στον πιο melodic ήχο του Mollo και στο blues / soul στυλ του Hughes. Αυτό είναι εντέλει και το θετικότερο στοιχείο της εν λόγω κυκλοφορίας.

Το στοιχείο που θα μπορούσε κανείς να πει πως λείπει, όμως, είναι αυτό που θα ήταν ικανό να της δώσει την ώθηση να πάει ένα επίπεδο παραπέρα. Οι δύο μουσικοί δημιούργησαν ένα σύνολο καλών συνθέσεων, τις έντυσαν με καλή παραγωγή, όμως στο τέλος είναι ακριβώς αυτό - μια καλή προσπάθεια. Ως εκεί. Είναι σαν να μαγείρεψαν εξαιρετικά ένα πιάτο, αφήνοντας έξω τα απαραίτητα μπαχαρικά. Είναι αναμφίβολα ένα πιάτο που έχει μαγειρευτεί με μαεστρία, τη γεύση του όμως θα την ξεχάσεις αναπόφευκτα μετά την τελευταία μπουκιά.

Συμπερασματικά, στο "Waterfall" πετυχαίνουμε τον ακούραστο Hughes σε πολύ καλή φόρμα, ενώ η συνεργασία του με τον Mollo φαίνεται να φτάνει το pick της, καθώς το μελωδικό με το blues έρχονται σε πλήρη εναρμόνιση. Παρ' όλα αυτά, το δίδυμο δείχνει να έχει ακόμα περισσότερα να δώσει, μιας και μας παρουσιάζει μεν ένα ποιοτικότατο σύνολο το οποίο στερείται όμως αυτού του κάτι που θα το καταστήσει επιβεβλημένο άκουσμα.

  • SHARE
  • TWEET