Voices

Πώς επανέρχεσαι δισκογραφικά μετά από ένα δίσκο σαν το "London"; Τι μουσική ακριβώς παίζουν οι Voices; Για το τελευταίο κατέληξα με ασφάλεια στο φιλοσοφικό πόρισμα ότι ο καθένας (ή καθεμία) προσδιορίζει την μουσική των Voices ανάλογα με τα προσωπικά του (ή της ) ακούσματα και επιρροές. Άλλοι θα την βρουν πιο progressive, άλλοι death, άλλοι atmometal και ίσως κάποιοι άλλοι πιο avant-fart. Όσο για το πρώτο ερώτημα, διαβάστε λίγο παρακάτω.

Οι προσδοκίες για τον τρίτο δίσκο των Voices ήταν διαστρικά υψηλές, αφού το ασύλληπτο "London", ο προκάτοχος δηλαδή του "Frightened", αλλά και το τραγούδι "Petrograph", το οποίο η μπάντα το χαρακτήρισε ως ένα ανεπίσημο στουντιακό χαζολόγημα πριν την έλευση του δίσκου είχαν θέσει τον πήχη σε ύψος ολυμπιακού ρεκόρ.

Είναι σχεδόν θεραπευτικό να γνωρίζεις από την πρώτη στιγμή, ίσως και προκαταβολικά, ότι αυτό που επρόκειτο να ακούσεις θα είναι από τα καλύτερα πράγματα της χρονιάς. Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξω ότι αυτά που συμβαίνουν μέσα στο "Frightened" θα αναπτυχθούν σε κάτι που θα χαρακτηρίζετε σύντομα ακόμα και ως κλασικό.

Στον τρόπο που προσεγγίζουν οι Voices την σύνθεση των τραγουδιών τους, μπορούμε να διακρίνουμε εύκολα την θητεία μερικών μελών τους στους ψυχοσεξουαλικούς Akercocke. Οι ομοιότητες όμως με την άβυσσο της ψυχής των θιασωτών της «γίδας του Μένδητος» τελειώνουν οριστικά εκεί. Αλλά ακόμα και οι ομοιότητες με το "London" είναι περιορισμένες.

Το gain στις ηλεκτρικές κιθάρες έχει πέσει σχεδόν στο μηδέν, τα brutal φωνητικά έχουν σχεδόν εξαϋλωθεί, αν και περιστασιακές τσιρίδες που προσωπικά μου θυμίζουν πρώιμους In The Woods  εμφανίζονται συχνά-πυκνά στο άλμπουμ. Έπαψαν δηλαδή οι Voices να είναι μια προοδευτική death metal μπάντα, ή μήπως έπαψαν να είναι γενικώς metal; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο ισχύει.

Αν και κάποιοι θα θελήσουν να με πετάξουν τελετουργικά στην πυρά του ακάθαρτου και άσπιλου metal, ανακοινώνω με πλήρη επίγνωση της βαρύτητας αυτής της δήλωσης, ότι το "Frightened" των Voices είναι τόσο death metal, όσο black metal είναι το "Written In Waters" των Ved Buens Ende.

Και για να τα κάνω και λίγο χειρότερα και βλάσφημα είναι και εξίσου ποιοτικό.

Μπορεί ο ήχος να είναι ενίοτε ακουστικός ή ατμοσφαιρικός, αλλά τα blast beat πηγαινοέρχονται και όταν η ένταση δεν προέρχεται από την ομολογουμένως περιορισμένη βαρύτητα της παραγωγής, έρχεται από την συνθετική πληρότητα του συνόλου και την συναισθηματική φόρτιση των μελωδιών και των φωνητικών, τα οποία καμιά φορά άμα λάχει με παραπέμπουν και στους Katatonia γιατί μπορούν (βλέπε "Manipulator").

Σε αυτήν την πολυσυλλεκτικότητα των Voices βρίσκουν ταυτόχρονα χώρο ήχοι σαν από roto tom στα -κατά τα άλλα Akercockικά- "Rabbits Curse" και "Dead Feelings", πιάνο και παιχνιδίσματα με τρέμολο τεχνικές στις ακουστικές κιθάρες στο "Fascinator" και στο "IWSYA", ψευτο-Opethικά πλήκτρα και περάσματα στο "Funeral Day", brutal φωνητικά και δίκασες στο Home Movies και δακρύβρεχτα βιολιά στο Footsteps και όλα τα παραπάνω βρίσκονται εντός ενός progressive metal περιβλήματος.

Το θέμα είναι τώρα πώς επιστρέφεις μετά από ένα δίσκο σαν το "Frightened". Τα ξανα-λέμε στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς.