Virginia Wing

Measures Of Joy

Fire (2014)
Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 18/11/2014
Ψυχεδελική pop τύπου «art for art's sake» με επιρροές από τη δεκαετία του '80
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μετά από ένα 7" στην Critical Heights και ένα 12" EP στη Faux Discx, ήρθε η ώρα για την πρώτη μεγάλης διάρκειας κυκλοφορία. Το τρίο των Virginia Wing από το νότιο Λονδίνο, που αποτελείται από τους Alice Merida Richards, Sam Pillay και Sebastian Truskolaski, ηχογράφησε με τη συνδρομή του Misha Hering δώδεκα «παραισθησιογόνα» pop τραγούδια που εξερευνούν κατά βάση αργοκίνητα «ψυχεδελικά» τοπία, χωρίς να βασίζονται στα δεδομένα του χώρου rock κλισέ. Ναι, το ξέρω και ζητώ προκαταβολικά συγνώμη. Ξαναδιαβάστε, παρακαλώ πολύ, την προηγούμενη πρόταση. Εντάξει. Τώρα μπορείτε να αναρωτηθείτε (ανεξάρτητα από το αν με έχετε ήδη στολίσει με κοσμητικά επίθετα): «Τι μας λες, ρε φίλε, αληθινά πιστεύεις πως γίνεται αυτό»; Δείτε το ψύχραιμα και κατανοήστε την οπτική μου: δεν έχει σημασία το αν πράγματι είναι αυτό εφικτό, αλλά το αν ακούγεται έτσι.

Μπορεί να έχετε διαβάσει διάφορα γι' αυτούς, αλλά, αν δεν τους έχετε ακούσει, προσέξτε μήπως πλανηθείτε. Το οξύμωρο είναι ότι, ενώ ο ήχος παραμένει κατά βάση «ψυχεδελικός», οι εμφανείς (κατά την ταπεινή μου γνώμη) επιρροές δεν προέρχονται από αυτόν τον χώρο! Σε τελευταία ανάλυση, αυτή δεν είναι μόνο η «μαγκιά» τους, αλλά και ο ουσιαστικός λόγος ύπαρξης της κυκλοφορίας τους. Άκουσα με ευχαρίστηση το εύστοχα τιτλοφορημένο "Measures Of Joy", προσπαθώντας να βρω τι μου θυμίζει. Και παιδεύτηκα ευχάριστα, διότι χρειάστηκε, μεταξύ άλλων, να θυμηθώ κάποιους καλούς δίσκους που είχα «ξεχάσει». Πιστεύω, λοιπόν, ότι οι Virginia Wing έχουν αναφορές στο μουσικό υπόβαθρο της μέγιστης Cherry Red, παραπέμπουν σε κάτι που θα μπορούσα να ονομάσω Marine Girls on acid, καθώς και ότι μοιάζουν με ύπουλο αλλά σαφή τρόπο στη Marnie (τρελάθηκα όταν είδα πως έχουν και ομότιτλο τραγούδι), τη Siouxsie στις ήρεμες στιγμές της, στους New Order και κυρίως στις Vyllies, αν αφήσεις κατά μέρος τα πλήκτρα (συγχαρητήρια στους γονείς μου που τις θυμήθηκα). Είμαι σίγουρος πως αν ποτέ διαβάσει ο Σπύρος την τελευταία πρόταση θα δακρύσει (ποιητική αδεία).

Μην πέσετε, όμως, στην παγίδα να αναλύσετε λογικά την άποψή μου - δεν θα βγάλετε άκρη. Η αίσθηση μετράει. Γι' αυτό δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία να αναφερθώ σε συγκεκριμένα τραγούδια. Αφού, όμως, επιμένετε, ξεκινήστε από το "Marnie", μετά περάστε στο "Estuary", κι αφού ακούσετε το ήδη προωθημένο "World Contact" θα είστε έτοιμοι για το "Meshes".

Για μια στιγμή: Πώς το είπατε αυτό; Avant-pop; Δεν μου το λέγατε νωρίτερα και σας ζαλίζω τόση ώρα...
  • SHARE
  • TWEET