Virgin Steele

Nocturnes Of Hellfire & Damnation

SPV (2015)
Από τον Βασίλη Σκιαδά, 15/06/2015
Μία ώρα και είκοσι λεπτά ταλαιπώργια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Virgin Steele είναι ένα άνισο συγκρότημα. Έχει κάποιους δίσκους εντελώς τζούφιους, κάποιους εξαιρετικούς, αλλά ακόμα και σε αυτούς τους εξαιρετικούς, υπάρχουν τραγούδια τα οποία είναι απαράδεκτα ή εκτός κλίματος. Το "Nocturnes...", από την άλλη μεριά, περιέχει κάποια καλά τραγούδια, αλλά τραβηγμένα από τα μαλλιά σε διάρκεια και φορτωμένα με παντός είδους πλήκτρα, πληκτράκια - παραπληκτράκια και νιαουρίσματα από τον (κακο)γερασμένο David DeFeis, καθώς και (αρκετά) παντελώς αδιάφορα τραγούδια.

Θεωρώ ότι το επικό heavy metal δεν εκπληρώνεται απλώς με «επικές» λεξούλες στους στίχους, σε γοτθικά εξώφυλλα με σπαθιά και ψευτοπομπώδες ύφος. Πριν κάποια χρόνια, η ίδια αυτή η μπάντα, παρότι έρρεπε στην υπερβολή, είχε πάντως βρει μια χρυσή τομή ανάμεσα στο επικό συναίσθημα και στην ανάγκη για λυρισμό και ρομαντισμό. Δεν θα μιλήσω μόνο για τα αρχαία "Guardians Of The Flame" ή "Noble Savage", αλλά και για τα μεταγενέστερα "Marriage Of Heaven And Hell" (και τα δύο μέρη) και "Invictus", τα οποία ήταν εξαιρετικά δείγματα του ταλέντου αυτής της μπάντας. Δυστυχώς, οι Virgin Steele πια εδώ και αρκετά χρόνια περιφέρουν το σαρκίο τους, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, δισκογραφικής τουλάχιστον, ύπαρξης.

Το "Nocturnes..." είναι κάπως καλύτερο από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, έχει κάποιες καλές ιδέες, όλες όμως εγκλωβισμένες σε ένα συνονθύλευμα φτωχού πληκτράτου heavy metal με AOR παραγωγή (αναρωτιέμαι αν όντως τα τύμπανα τα παίζει ο ιδιαίτερα φορμαρισμένος - βλ. και Riot V, Frank Gilchriest) και έναν DeFeis, ο οποίος ακούγεται πιο ψεύτικος από ποτέ. Τα «άου», «γιέα», «ιιιιάααου» και «γουγουάου», σχεδόν σε κάθε κομμάτι, εντελώς ξεκάρφωτα, καταντούν γρήγορα κουραστικά, για να μην πω ενοχλητικά. David, κάποτε είχες μια τρομερή, βραχνή, «δική σου» χροιά, το falsetto σου απέπνεε μεγαλείο και μυστήριο, γιατί σήμερα αδικείς τόσο τον εαυτό σου με αυτές τις τσαχπινιές; Επίσης, μην αδικείς και κυρίως μην υποτιμάς το κοινό σου (όσους δηλαδή δεν έχουν κουραστεί και δεν σε έχουν εγκαταλείψει), δεν θα τους ξεγελάσεις. Υπάρχει μια νέα γενιά heavy metal συγκροτημάτων εκεί έξω, η οποία μιλά πολύ πιο πειστικά από εσένα, για ηρωικές εποχές, αιματηρές μάχες / εσωτερικές μάχες, για «hellfire» και για «damnation». Θλίψη.

Παρ' όλα αυτά, τα "Lucifer's Hammer" και "Queen Of The Dead" που ανοίγουν το άλμπουμ είναι αξιοπρεπή τραγούδια. Θα μπορούσαν να ήταν bonus τραγούδια σε κάποια έκδοση του "Marriage... Pt.1", δηλαδή. Τα "Black Sun-Black Mass" και "Demolition Queen" έχουν κάποιο ενδιαφέρον, ενώ τα υπόλοιπα δέκα τραγούδια θα μπορούσαν να συγχωνευτούν και να γίνουν πέντε (ή τρία) και να είχαμε τελικά έναν πολύ πιο συμπαθητικό δίσκο, από ό,τι καταλήγει τελικά να είναι το άνευρο, αλαζονικό και επίπεδο "Nocturnes Of Hellfire & Damnation". To oποίο μάλιστα θα κυκλοφορήσει και σε τρεις εκδόσεις (έτσι για να τη σπάσει σε όποιον ταλαίπωρο συλλέγει τη δισκογραφία τους), σε απλό CD, σε διπλό digipak CD και σε διπλό βινύλιο μαζί με CD.

Τo καλύτερο σας το φυλούσα για το τέλος. Ο δίσκος (δεν θα μπορούσε να μην) είναι concept. Ασχολείται λοιπόν, σύμφωνα με το δελτίο Τύπου, με «...θέματα σχέσεων... για σχέσεις μεταξύ ενοτήτων, σε κάθε είδους όντα, όχι μόνο ανθρώπινα όντα... Αλλά και για Θεούς και Θεές, Πνεύματα, Στοιχεία ή οτιδήποτε, συν για διάφορα πλάσματα, ζώα, λαχανικά (σ.σ.: ναι, λαχανικά, υπάρχει πρόβλημα;) και / ή μέταλλα, αλλά κυρίως το άλμπουμ αφορά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων». Φέξε μου και γλίστρησα. I rest my case.
  • SHARE
  • TWEET